Το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν στις γιορτές όταν ήμουν πιτσιρικάς, ήταν τα τραπέζια με την οικογένεια. Δεν σκεφτόμουν σε καμία περίπτωση τα τραπέζια με τους δικούς μου, τα φαγητά και το ότι όλη η οικογένεια έτρωγε μαζί. Το μυαλό μου ήταν στην έξοδο, στη βόλτα, στον καφέ και φυσικά στα clubs μέχρι το πρωί για να επαναλάβω το ίδιο την επόμενη ημέρα. Περισσότερο γελάω παρά μετανιώνω, γιατί κάποια πράγματα πάνε πακέτο μαζί με την ηλικία.
Έχουμε μείνει εγώ και η μητέρα μου πλέον. Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι θα περιλαμβάνει φέτος δύο άτομα. Ήμουν πάντα πιο κοντά με τον πατέρα μου, αλλά ούτε που μου περνάει από το μυαλό να αφήσω μόνη τη μητέρα μου στις γιορτές. Νομίζω ότι κανένας γιος που σέβεται τις αξίες των γονιών του το κάνει αυτό – και ας έχει ξενυχτίσει αδιάκοπα στα νιάτα του.
Ίσως κάποιοι να το βρίσκουν όλο αυτό αντιαισθητικό. Ότι είναι τραγικό να τρέχεις στη μάνα σου στις γιορτές, με δώρα και γλυκά στα χέρια κάνοντας της την ημέρα λίγο καλύτερη. Δεν είναι υπερβολικό. Υπάρχουν όντως άνθρωποι που διαχωρίζουν τους γονείς τους από την δική τους οικογένεια. Λένε «η οικογένειά μου» και «οι γονείς μου». Ποτέ δεν τα αντιμετώπισα ως διαφορετικά πράγματα και ποτέ δεν θα τα αντιμετωπίσω. Όμως όλο αυτό το κομμάτι, το εορταστικό, δεν το είδα ποτέ σαν υποχρέωση. Το βλέπω σαν ευχαρίστηση.
Μπορεί λοιπόν κάποιοι να αναρωτιούνται πως μπορεί κάποιος να αντέχει μία μητέρα ή ένα πατέρας 70 και βάλε ετών, αλλά για μερικούς από εμάς, αυτοί είναι όλος μας ο κόσμος. Δεν με ενδιαφέρει που τα πιάτα θα είναι μόλις δύο για να φάμε εγώ και εκείνη. Αν στην τηλεόραση θα παίζουν βαρετά σήριαλ ή αν το σπίτι θα είναι ή όχι καλοστολισμένο. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι ο χρόνος μου μαζί της. Να περάσουμε όσο περισσότερο μπορούμε γιατί κάποια στιγμή αυτό δεν θα είναι δυνατό. Ακούγεται μαύρη αυτή η σκέψη, αλλά έτσι είναι η ζωή και δεν χρειάζεται να φτάνουμε στο σημείο να το βιώνουμε για να το καταλάβουμε.
Ανυπομονώ λοιπόν για την παρέα της, τις ετοιμασίες της, τον τρόπο που θα με υποδεχτεί με χαμόγελο και τις πρώτες μυρωδιές από την κουζίνα. Τα Χριστούγεννα είναι ξεχωριστά επειδή τα κάνουν οι άνθρωποι. Οι δικές μου ρίζες, γυρνούν πίσω στο μοναδικό άνθρωπο που έχω. Στη μητέρα μου. Θα υπάρχει πάντα μια θέση στο τραπέζι μου για εκείνη, όπως και εκείνη είχε πάντα μία για μένα.
Και σίγουρα μια θέση στην καρδιά μου.
