Είναι το 36ο λεπτό στον δεύτερο αγώνα της Αγγλίας στους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966 και η ομάδα του Alf Ramsey δεν έχει σημειώσει ακόμη γκολ. Πέντε ημέρες νωρίτερα έχουν κάνει μία άθλια εμφάνιση με τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου να αναρωτιούνται που πηγαίνει η Εθνική τους ομάδα, αλλά πίσω στο Wembley έχουν ακόμη μία ευκαιρία. Και την ευκαιρία αυτή την βλέπει το Μεξικό μπροστά της με τον τότε αρχηγό, Gustavo Pena.
Το Μεξικό φοβάται την φανέλα με το 9 και το αριστερό πόδι του Bobby Charlton και οποιαδήποτε ελπίδα να αντιδράσουν στην επίθεσή του αποδεικνύεται χαμένη υπόθεση. Από τα 22 μέτρα κάνει ένα δυνατό σουτ και όλα αλλάζουν. Μέσα σε μερικές στιγμές, έχει δώσει στην Αγγλία την μεγαλύτερη αθλητική της διάκριση μέχρι σήμερα. Και από όλες τις στιγμές που καθόρισαν την καριέρα του, καμία δεν έχει μείνει τόσο ανεξίτηλη στο χρόνο όσο αυτή.
Δύο χρόνια αργότερα θα υπάρξουν κι άλλες τέτοιες στιγμές με τη φανέλα της Manchester United Γιουνάιτεντ, όπως τη νίκη στο ευρωπαϊκό εναντίον της Benfica. Εκεί βρίσκεται και πάλι στο Wembley, σπάζοντας το αδιέξοδο με ένα σπάνιο γκολ με κεφαλιά στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου και ολοκληρώνοντας τη νίκη με 4-1. Δεν είχαν όλα τα γκολ που σημείωσε ο Charlton (249 για την United και 49 για την Εθνική) τη μεγαλοπρέπεια εκείνης της προσπάθειας απέναντι στο Μεξικό το 1966, αλλά σχεδόν όλα είχα την δική τους ξεχωριστή σημασία. Γιατί; Γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Και όποιος ήταν παρών έστω και σε έναν από αυτούς τους αγώνες, θα θυμάται ακόμα, μισό αιώνα ή και περισσότερο αργότερα, πώς εξίσου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ποδοσφαιριστή, ο Charlton έφτασε να συμβολίζει τα καλύτερα στοιχεία του χαρακτήρα του αγγλικού ποδοσφαίρου. Στη μνήμη του κόσμου, ο Charlton ήταν μία θετική και φωτεινή ποδοσφαιρική αύρα, φτιαγμένος από ταλέντο και ταχύτητα, καλλιτέχνης και σύμβολο του όμορφου παιχνιδιού όσο ο Pele.
Εκτός από έναν τραυματισμό στον αστράγαλο που καθυστέρησε το ντεμπούτο του στην United το 1956, πέντε ημέρες πριν από τα 19α γενέθλιά του, δεν τραυματίστηκε ποτέ ξανά σε όλη την καριέρα του, ενώ δεν υπήρξε και σαν χαρακτήρας ένας παίκτης που προκάλεσε προβλήματα στην διαιτησία.
Η ιστορία του φάνηκε επίσης να φτάνει μέχρι τις ίδιες τις ρίζες του αγγλικού ποδοσφαίρου, στο μέρος όπου αναπτύσσονται βαθιά: στα βορειοανατολικά. Ο πατέρας του ήταν ανθρακωρύχος στο Ashington του Northumberland. Ο νεαρός Bobby συνόδευε μερικές φορές τον μπαμπά του όταν έπαιρνε τον μισθό του. Το αγόρι είδε άνδρες να βγαίνουν από τα φρεάτια του ορυχείου καλυμμένοι με ανθρακόσκονη και να δείχνουν χαρούμενοι. Οι άνδρες που περίμεναν να τους αντικαταστήσουν στο πρόσωπο έμοιαζαν άθλιοι. Αυτή δεν θα ήταν ούτε η δική του μοίρα, ούτε του μεγαλύτερου αδερφού του, Jack. Ήταν στο αίμα της οικογένειας, αν σκεφτεί κανείς πως ο Jack και ο Bobby ήταν δεύτερα ξαδέρφια -από την πλευρά της μητέρας τους- με τον σπουδαίο Jackie Milburn της Newcastle.
Για τον Bobby, το ποδόσφαιρο επισκίασε το κυνηγητό, το ψάρεμα και κάθε άλλη διασκέδαση της παιδικής του ηλικίας, σε μια μικρή πόλη εξόρυξης. Στο σχολείο του, η ποδοσφαιρική ομάδα έπαιζε με κατακόκκινα πουκάμισα με κορδόνια στο λαιμό και σορτς από κουρτίνες. Τον εντόπισαν νωρίς και εντάχθηκε στη United στα 15 του χρόνια. Το δυστύχημα στο Μόναχο τον άλλαξε. Υπάρχουν εκείνοι που λένε ότι δεν χαμογέλασε ποτέ ξανά μετά από τη συντριβή που πήρε οκτώ από τους συμπαίκτες του, συμπεριλαμβανομένου του Edwards. Απέκτησε τη φήμη ότι ήταν αδυσώπητος. Είχε περίεργες σχέσεις με τον Jack, έναν πολύ πιο ανοιχτό και χαλαρό άνθρωπο και με τον George Best, που δεν τον συμπάθησε ποτέ για τις καταστροφικές ηδονικές του συνήθειες. Ως διευθυντής της United, λέγεται ότι ήταν ένας από αυτούς που αντιστάθηκαν στην ιδέα να έρθει ο Mourinho ως αντικαταστάτης του Alex Ferguson το 2013, αποδοκιμάζοντας τους προκλητικούς τρόπους του Πορτογάλου προπονητή. Ο Charlton είχε μία σχέση με το ποδόσφαιρο που έφτανε στα όρια του ψυχαναγκασμού. Κάθε φορά που τον έβλεπες με την μπάλα στην προθέρμανση πριν τον αγώνα, θύμιζε παιδί που ενθουσιαζόταν με το ίδιο αγαπημένο του παιχνίδι. Το καλύτερο παιχνίδι του.
Ο Sir Bobby έπαιξε το μοναδικό ποδόσφαιρο που ήξερε. Το αληθινό, γιατί ακριβώς έτσι ήταν και η ζωή του. Την ημέρα που σημείωσε και τα δύο γκολ της Αγγλίας καθώς κέρδισε την Πορτογαλία για να φτάσει στον τελικό του 1966, ο πατέρας του βρισκόταν στα έγκατα της γης, βγάζοντας κάρβουνο από τη γη, μην μπορώντας να ζητήσει ξανά άδεια για να δει τον γιο του. Τα συναισθήματά του, όπως αποδείχθηκε, ήταν θαμμένα όχι πολύ κάτω από αυτή τη λιτή και μετρημένη εμφάνιση που πάντα είχε.
Στην εμφάνισή του στο This Is Your Life το 1969, έκλαψε δύο φορές: μία όταν η αφήγηση έφτασε στην τραγωδία του Μονάχου και νωρίτερα, όταν ο Milburn εμφανίστηκε στην οθόνη, απευθυνόμενος σε αυτόν για να τον ενθαρρύνει. Αυτός ήταν ο Bobby Charlton. Αυτός θα είναι για πάντα και δεν θα υπάρξει πιο αληθινό παιχνίδι από το δικό του.
