Πριν μιλήσουμε για την Ολική Επαναφορά, πρέπει να δούμε λίγο το πλαίσιο των action movies της δεκαετίας του ’80. Ήταν η εποχή του home cinema, όπου η ταινία μετά τον κινηματογράφο έμπαινε στο σπίτι μας, αλλά και η εποχή που γυρίστηκαν τόσες πολλές φλόμπες που ενδεχομένως, κάποια, να θέλουμε να τα ξεχάσουμε. Όμως υπήρχαν και οι τίμιες προσπάθειες σαν αυτή της Ολικής Επαναφοράς, που ναι μεν αποτέλεσε μία ακόμη ταινία στο πάνθεο του καλτ, αλλά και που συνάμα οι όποιες προσπάθειες στο να γυριστεί, ήταν εξαρχής αγνές. Και το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε το 1990 δεν σημαίνει πως η συνταγή των 80s είχε ξεχαστεί.
Ο Πολ Βερχόφεν υπήρξε ούτως ή άλλως φαν του Φίλιπ Ντικ και μετά την επιτυχία του Blade Runner, είδε πως υπάρχει ένα σεβαστό κοινό στο sci-fi όπου, αν υπάρξει και η απαραίτητη δράση, μπορεί να κάνει την διαφορά – και δη στο box office. O Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ ήθελε να συνεεργαστεί με τον Βερχόφεν από την εποχή του ‘‘Ρόμποκοπ’’, οπότε όταν ο τελευταίος αποφάσισε να γυρίσει την Ολική Επαναφορά που βασιζόταν στη νουβέλα του Ντικ, ο Άρνι ήταν ο πρώτος που πήρε τηλέφωνο – αν και προηγουμένως υπήρχαν σκέψεις για τον Πάτρικ Σουέιζι.
Το Ολική Επαναφορά είναι βασισμένο στο ‘‘We Can Remember It For You, Wholesale’’, που δημοσιεύτηκε το 1966 στο Magazine of Fantasy and Science Fiction. O Nτάγκλας Κουέιντ (σ.σ.: που στο διήγημα λέγεται Κουέιλ), βλέπει συνεχώς στον ύπνο του ότι βρίσκεται στον Άρη και περνάει το χρόνο του με μία μυστηριώδη γυναίκα. Θα ανακαλύψει σύντομα πως οι αναμνήσεις του από τα όνειρα είναι αληθινές και πως όλα όσα γνώριζε είναι ψέματα. Παρότι η κεντρική ιδέα συνάπτει με το διήγημα, το στόρι του διηγήματος είναι πολύ διαφορετικό και αξίζει να το διαβάσει κάθε λάτρης του science fiction. Αλλά πίσω στα δικά μας. Τι ήταν αυτό που έκανε την Ολική Επαναφορά να πετύχει;
Οι περισσότεροι αναφέρουν τον Εξολοθρευτή και το Κόναν ως τη βασική αιτία που ο Σβαρτσενέγκερ προσγειώθηκε στο ρόλο. Όμως ο Άρνι ήταν ούτως ή άλλως big deal στο Χόλιγουντ εκείνη την εποχή. Περισσότερο ρόλο έπαιξε ο ''Κυνηγός'' του 1987, παρά οποιαδήποτε άλλη ταινία. Σε κάθε περίπτωση, η παραγωγή δεν είχε κανένα πρόβλημα με την επιλογή του Άρνολντ και αποφάσισε να ρίξει αρκετά εκατομμύρια στο πρότζεκτ (περίπου 80), που δεν φανταζόντουσαν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα ότι θα έφταναν κοντά στα 300. Όμως, για την εποχή του, η Ολική Επαναφορά είχε όλα όσα ήθελες από μία ταινία δράσης. Πιστολίδι, ξύλο, αίμα, ίντριγκα, μπόλικη φαντασία και την Σάρον Στόουν που είχε προλάβει να κάνει φωτογράφηση στο Playboy, Όμως ακόμη και το σενάριο, παρότι δεν περπάτησε ακριβώς στα χνάρια του διηγήματος, δεν ήταν καθόλου κακογραμμένο. Απεναντίας, αν σκεφτεί κανείς το remake με τον Κόλιν Φάρελ, ο Άρνολντ έκανε πολύ καλύτερη δουλειά, σε μία ταινία με πάνω από 100 ειδικά εφέ και με μία πρώτη χρήση CGI.
Διάβασε επίσης: Πόσο εύκολα ξαναβλέπεις το Terminator;
To αστείο είναι πως τώρα, στο 2023, βλέπεις τρομαχτικές ομοιότητες με το Matrix που θα ερχόταν 9 χρόνια αργότερα. Τόσο ο Νταγκ όσο και ο Νίο αμφισβητούν τον κόσμο που ζουν, υπάρχει bug στο σώμα του που το βγάζει από τη μύτη ώστε να μην τον εντοπίσουν, του προσφέρεται και εκείνου ένα κόκκινο χάπι για να ξυπνήσει από τον «ονειρικό κόσμο» ενώ ο μεταλλαγμένος Κουάτο όπως και ο Μόρφιους, ζητούν από τους πρωταγωνιστές να…ανοίξουν το μυαλό τους.
Το Total Recall είναι μια εξαιρετική ταινία που προκαλεί σκέψεις, έχει έντονη και συνεχή δράση, αλλά και προβληματίζει με τις ιδέες που προμοτάρει. Όπως το τι είναι η αλήθεια; Είναι η πραγματικότητα, ο κόσμος στον οποίο ζούμε και αντιλαμβανόμαστε ή είναι οι αναμνήσεις και οι ιδέες που κατασκευάζουμε προσωπικά για τον εαυτό μας σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας; Όταν κάποιος άλλος έρχεται στη ζωή μας, διακόπτει την πραγματικότητά μας ή απλά προσθέτει πράγματα σε αυτή; Αυτό το σκεπτικό που ήταν ένας από τους βασικούς προβληματισμούς του Φίλιπ Ντικ, το Ολική Επαναφορά το τίμησε και με το παραπάνω. Το αν παραμένει ή όχι ένα καλτ αριστούργημα, είναι διαφορετικό για τον καθένα.
Αλλά ας εκτιμήσουμε τη δουλειά που έγινε τόσο πίσω στο χρόνο και που παρουσίασε τεχνολογίες και ζητήματα τα οποία βλέπουμε μέχρι σήμερα. Από το πώς να μιλάμε σε μία βιντεοκλήση, μέχρι το πώς είναι να σε αντιμετωπίζουν ως παράξενο και μεταλλαγμένο.
