Πριν ο Alan Wilson γίνει ιδρυτικό μέλος των Canned Heat, ήταν ένας ακόμη νεαρός λάτρης της jazz και των delta blues. Ο Wilson μεγάλωσε στη δεκαετία του 1950, ήταν ερωτευμένος με τη τζαζ, ενώ είχε επηρεαστεί από την αναδυόμενη κουλτούρα των Beatnik. Αφού ένας στενός φίλος του, τον έβαλε να ακούσει για πρώτη φορά ένα δίσκο του Muddy Waters, ο Wilson άρχισε να επενδύει στο μπλουζ - μάλιστα έγραφε συχνά άρθρα για το νέο μουσικό αγαπημένο του genre, στην εφημερίδα Broadside of Boston.
Το πάθος του για τα blues επεκτάθηκε πέρα από το γράψιμο και το άκουσμα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Wilson έγινε ένα καθιερωμένο μέλος της μουσικής σκηνής του Cambridge στη Μασαχουσέτη, επηρεασμένος από καλλιτέχνες των Delta Blues όπως ο Booker T. Washington "Bukka" White, ο Nehemiah "Skip" James και η μεγαλύτερη επιρροή του, ο πατέρας των Delta Blues, Eddie James "Son" House, Jr.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Wilson είχε την εντύπωση ότι ο House είχε πεθάνει εδώ και πολύ καιρό, αλλά μετά από μια συνομιλία με τον Bukka White τον Απρίλιο του 1964, αποδείχθηκε ότι έκανε λάθος. Ο White μάλιστα πρότεινε ότι ο Son House Jr. μπορεί να ζει στο Μέμφις του Τενεσί. Ανυπομονώντας να αποδειχθεί αληθινή αυτή η δήλωση, ο Wilson και οι φίλοι του Phil Spiro, Dick Waterman και Nick Perls ταξίδεψαν στο Μέμφις αναζητώντας τον μουσικό. Αποτυγχάνοντας εκεί, οι άνδρες ταξίδεψαν στη συνέχεια στο Μισισιπή όπου εντόπισαν έναν από τους συντρόφους του House, τον "Fiddlin" Joe Martin. Τους έφερε σε επαφή με τον Benjamin Brown, Sr., ο οποίος ήταν παντρεμένος με τη θετή κόρη του House και στη συνέχεια, τους έδωσε στοιχεία επικοινωνίας για έναν από τους μακρινούς συγγενείς του μουσικού στο Ντιτρόιτ. Αυτός ο συγγενής επιβεβαίωσε ότι ο House ζούσε στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης. Θα αντιλαμβάνεστε μέχρι τώρα το ταξίδι που έκανε ο Wilson για να εντοπίσει τον χαμένο πατέρα των Delta blues.
Όταν οι τρεις νέοι βρήκαν τον House στο Ρότσεστερ, έμαθαν ότι μετά από την έντονη ενασχόληση του με τη θρησκεία το 1940, ο μουσικός δεν είχε παίξει κιθάρα για περισσότερα από 20 χρόνια και αντ' αυτού είχε κάνει διάφορες περίεργες δουλειές για να μπορέσει να επιβιώσει. Σε ηλικία 62 ετών το 1964, ο House είχε εγκαταλείψει εντελώς τις εμφανίσεις και δεν γνώριζε την ανανεωμένη δημοτικότητα της μουσικής του.
Η σκληρή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια και ο αλκοολισμός, είχαν αφήσει τα σημάδια τους στο σώμα και το μυαλό του House, ο οποίος δεν θυμόταν καλά-καλά να παίξει τα δικά του τραγούδια. Για να βοηθήσουν τον House να θυμηθεί τη μουσική του, ο Spiro, ο Waterman και ο Perls ζήτησαν τη βοήθεια ενός ειδικού στη μουσική του House: του ίδιου του Alan Wilson. Μέχρι το 1964, ο Wilson είχε γίνει ειδικός στο στυλ των blues στην κιθάρας και είχε μάθει και τη φυσαρμόνικα. Ο Wilson καθόταν με τον House για δύο ώρες την ημέρα, διδάσκοντάς του πώς να παίξει όπως ακριβώς τον θυμόντουσαν οι θαυμαστές του. Καθώς άρχισα να ανακτά τις ικανότητές του, με την ενθάρρυνση και τα μαθήματα του Wilson, ο House άρχισε να ηχογραφεί τα παλιά του τραγούδια. Έπαιξε σε πολλά φεστιβάλ το 1965, συμπεριλαμβανομένου του επιδραστικού Newport Folk Festival5. Το πρώτο του άλμπουμ ήρθε τον Οκτώβριο του 1965 με το "Father of Folk Blues", ηχογραφημένο από τον John Hammond της Columbia Records. Εκτός από το House, αυτό το άλμπουμ περιλάμβανε έναν εικοσάχρονο Wilson στο "Levee Camp Moan" και στο "Empire State Express".
Διάβασε επίσης: Τα blues βοήθησαν να δημιουργηθούν καλύτεροι άνθρωποι.
Στη συνεργασία του με τον Son House, ο Wilson και η κομπανία από τους Canned Heat εμφανίστηκαν στο Woodstock. Αν και το σύνολο της εμφάνισής τους δεν επηρεάστηκε άμεσα από εκείνον, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το αποτέλεσμα ήταν έμπνευση από τον House και άλλους παλιούς καλλιτέχνες των blues. Δύο από τα τραγούδια της set list του Woodstock, τα "Going Up the Country" και "On the Road Again", ήταν διασκευές παλιών μελωδιών blues από τους καλλιτέχνες Henry Thomas, Floyd Jones και Tommy Johnson. Το "Going Up the Country" είναι ένα remake του "Bull Doze Blues", που γράφτηκε και ηχογραφήθηκε αρχικά από τον Thomas το 1927. Ως τραγουδιστής σε αυτό το τραγούδι, ο Wilson τραγουδά σε υψηλό τενόρο, ένα φωνητικό στυλ που μιμήθηκε αφού το άκουσε από έναν άλλο μπλουζίστα, τον Skip James. Το περίφημο "On the Road Again" ηχογραφήθηκε αρχικά από τον Tommy Johnson ως "Big Road Blues" το 1928. Οι Canned Heat το έκαναν cover και το ηχογράφησαν το 1967.
Μετά το Woodstock, ο Alan Wilson και ο Son House ηχογράφησαν ξανά μαζί το 1970, στο άλμπουμ John the Revelator: 1970 London Sessions. Η φυσαρμόνικα του Wilson εμφανίζεται στο τραγούδι "Between Midnight and Day". Αυτό το άλμπουμ θα ήταν η τελευταία ανάμνηση αυτής της θρυλικής συνεργασίας, καθώς ο Wilson θα έφευγε από τη ζωή σε ηλικία 27 ετών τον Σεπτέμβριο του 1970, λίγο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ. Ο Son House συνέχισε να εργάζεται μέχρι το 1974, όταν η κακή υγεία τον ανάγκασε να συνταξιοδοτηθεί. Πέθανε το 1988.
