Κάπου ανάμεσα στους δρόμους χωρίς τα γνωστά κορναρίσματα και τις κατάρες 07.30 το πρωί από το μπαλκόνι του δωματίου, το μοναδικό πράγμα που σε ξυπνάει πέρα από το ξυπνητήρι του κινητού, είναι η καμπάνα της εκκλησίας που βρίσκεται στον από πίσω δρόμο. Τις μέρες του κρύου, του φθινοπώρου, εκείνης της μιζέριας που συνοδεύεται από σκυθρωπά πρόσωπα, βροχές και πολλούς λογαριασμούς, υπάρχουν οι φωνές της πολυκατοικίας που γεμίζουν τις έρημες σκάλες.
Υπάρχουν πολυκατοικίες και πολυκατοικίες, αλλά κάποιες μοιάζουν με δημόσιες υπηρεσίες. Κάποιοι από τους ενοίκους, φαντάζουν με αγενείς δημόσιους υπάλληλους που προσπαθούν να σε αγνοήσουν και να μην σε εξυπηρετήσουν. Τις περισσότερες φορές, αυτό είναι θεμιτό από όλους. Στις 8 το πρωί κατεβαίνοντας με το ασανσέρ και μια σακούλα σκουπίδια, κανείς δεν έχει όρεξη για χαιρετούρες, ψεύτικα χαμόγελα και small talk χωρίς κανένα νόημα. Το «πώς είμαστε;» είναι συνήθως ψεύτικο γιατί ουσιαστικά δεν ενδιαφέρει κανέναν. Και μετά είναι οι φωνές. Το ζευγάρι που τσακώνεται γιατί ο θερμοσίφωνας δεν είναι ανοιχτός ή ο κάτω ένοικος που τα βάζει με τον από πάνω που ποτίζει τις γλάστρες. Ο Αλτουσέρ πέρασε ένα καλοκαίρι σε μία πολυσύχναστη πολυκατοικία και αναρωτιόταν αν ο Χάμπερμας όταν έγραφε τη «Δημόσια Σφαίρα» του, έτυχε να μελετήσει και αυτές τις μικρογραφίες της κοινωνίας. Η μέση πολυκατοικία της καθημερινότητας, είναι ένα εργοστάσιο αγένειας, απλήρωτων κοινοχρήστων και άνευ ουσίας διαμάχης για πενιχρά και ανούσια πράγματα.
Αυτό όμως το διάλειμμα του Αυγούστου είναι ξεκάθαρα αναζωογονητικό. Το μπαλκόνι είναι άμεσα καλύτερο αν και πιο ζεστό. Χωρίς φωνές, χωρίς παρατηρήσεις, χωρίς γείτονες να γκρινιάζουν επειδή έβαλες λίγη μουσική απολαμβάνοντας ένα μπουκάλι μπίρα ή επειδή η τσίκνα από δύο μπριζόλες που έπεσαν στη σχάρα τους χάλασε τις ψευτοΒερσαλλίες του διαμερίσματός τους. Υπάρχουν λίγοι φάκελοι στην είσοδο που μαρτυρούν ότι όλα έχουν σταματήσει για λίγο, αυτός ο άγραφος κανόνας των καλοκαιρινών διακοπών που αφήνει τα πρόβατα να βοσκήσουν λίγο πριν τη σφαγή του φθινοπώρου. Ο καθένας φυσικά με τη δική του σφαγή, είτε λέγεται τράπεζα, είτε πάροχος ενέργειας. Όπου μπορεί να τα σκάει ο καθένας.
Αν ο κόσμος σταματά για λίγο εκεί έξω τον Αύγουστο, ο χρόνος αρχίζει να μπλοκάρει λίγο τα γρανάζια του από τους ορόφους της πολυκατοικίας. Εκεί που καταλήγεις επειδή δεν μπορείς να αποσυρθείς σε μία καμπίνα, ούτε έχεις λεφτά για μονοκατοικία. Φτιάξαμε κοινωνίες για να μείνουμε μαζί με άλλους ανθρώπους αλλά δεν μάθαμε σε καμία από αυτές μέσα στις χιλιετηρίδες, να μονιάζουμε. Σπάνια ανοίγουμε τις πόρτες να μοιραστούμε φαγητό, να πούμε ένα χρόνια πολλά από καρδιάς, να απολαύσουμε ένα τσίπουρο στο μπαλκόνι. Θα έπρεπε και κάπου στο αχανές πολυκατοικιακό οικοσύστημα της Αθήνας, γίνεται και αυτό σίγουρα γιατί είναι οι άνθρωποι που κάνουν τη διαφορά, όχι τα κτίρια.
Για εκείνους που ξέμειναν, ο χρόνος δείχνει μία μικρή συμπάθεια. Στους άδειους δρόμους και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Χωρίς φωνές, χτυπήματα πόρτας και γεμάτο πίνακα ανακοινώσεων. Ποτέ ξανά το κάπνισμα και το ποτό δεν έδειχνε τόσο μοναχικό αλλά και συνάμα τόσο ήσυχο. Είναι πλέον λες και πασχίζουμε για ησυχία σε μία πόλη που δεν θα ηρεμήσει ποτέ. Λέμε ότι μας αρέσει, αλλά είναι μέχρι να αγκαλιάσουμε την πιθανότητα της μοναχικότητας για να αντιληφθούμε την ευλογία της. Μάθαμε να ζούμε μαζί, μόνο για να διαπιστώσουμε πόσο ανάγκη έχουμε μερικές φορές να είμαστε μόνοι. Χωρίς να μας χαρακτηρίσουν περίεργους, αλλόκοτους και τρελούς που έχουν τα ηλιοβασιλέματα δικά τους.
Κάπου εκεί ανάμεσα στα ήρεμα πρωινά του Αυγούστου στην καρδιά της μεγαλούπολης και στις βραδινές ώρες που τα τζιτζίκια μπορούν επιτέλους να κάνουν και εκείνα θόρυβο, κρύβεται μία υπέροχη μοναξιά, σχεδόν λυτρωτική για τις ξέφρενες ασταμάτητες σκέψεις που κλονίζουν το κεφάλι μας πριν το γεμίσουν με κλοναζεπάμη. Κάπου εκεί που η καρδιά του καλοκαιριού συνεχίζεται, η σκέψη σταματά γιατί το έχει ανάγκη. Γιατί το Εγώ, δείχνει πιο υπέροχο από ποτέ ακόμη και αν κάποια απογεύματα δείχνουν βαρετά και κάποιες βραδιές τα ποτήρια γεμίζουν συχνότερα.
Όλα αυτά με θέα την Αθήνα, χωρίς νευραλγικούς γείτονες. Μέχρι να ακούσεις τα ροδάκια της πρώτης βαλίτσας στην άσφαλτο μετά το παρκάρισμα.
