Τους καλοκαιρινούς μήνες υπάρχει πάντα μια τεράστια κουβέντα που γίνεται στις εταιρείες γύρω από τη χρήση του αιρκοντίσιον και την αντιμετώπιση του. Υπάρχουν δηλαδή υπάλληλοι που ζεσταίνονται πολύ -λογικό κιόλας με τις θερμοκρασίες που πιάνει η Αθήνα το καλοκαίρι- και υπάρχουν υπάλληλοι οι οποίοι δεν το αντέχουν και τόσο. Και είναι και φυσιολογικό όταν σε βαράει 8 ώρες πάνω από το κεφάλι σου, Παρότι κάποιοι αρνούνται να κουβαλήσουν μαζί μια ζακέτα.
Κάνουμε αυτό τον πρόλογο για κάποιους, οι οποίοι πιστεύουν ότι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να τους συμβεί το καλοκαίρι είναι το air-condition της εταιρείας τους. Ξεχνούν όμως έναν άλλον κλιματισμό, ο οποίος είναι παραδοσιακός, αιώνιος, λογικά υπάρχει από πάντα και θα συνεχίσει να υπάρχει αφού εμείς εγκαταλείψουμε αυτή τη ζωή και παραμένει τόσο δυνατός που θα μπορούσε να είναι και η γενέτειρα του Night King από τα Game of Thrones. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον κλιματισμό του πλοίου.
Δεν ήμασταν εκεί, δεν ξέρουμε πώς ξεκίνησε, αλλά φανταζόμαστε τους μηχανικούς να κάνουν μια κρυφή συνάντηση Και να τοποθετούν όλοι ταυτόχρονα στα πλοία την θερμοκρασία στο -10. Ότι ξεκίνησαν με μια λογική «αν είναι να γκρινιάζουν ότι κάνει πολύ ζέστη, ας το κάνουμε Γιότουνχαϊμ να παγώσουν όλα να μην έχουμε ντράβαλα». Όμως από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας, ο κλιματισμός στα πλοία είναι ακριβώς έτσι. Σαν να δουλεύεις μέσα σε ψυγείο που κουβαλάει κρέατα. Σαν να πηγαίνεις στο νησί μέσω Σιβηρίας. Μα υπάρχει πουθενά αλλού η ατάκα «πάρε και μία ζακέτα για πλοίο»; Ο κόσμος πολύ πιθανόν στην αρχή να νόμιζε, ότι η ζακέτα αφορά όσους τη βγάλουν στο κατάστρωμα. Ναι εντάξει, ζόρικο, αλλά τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν και υπνόσακο μαζί. Εκεί που όμως οι άντρες ξεχωρίζουν από τα παιδιά, είναι μέσα στο σαλόνι που θυμίζει Shining. Που αράζεις και όλα σου φαίνονται υπέροχα και ξαφνικά εκτοξεύεται φτέρνισμα που σπάει το φινιστρίνι.
Πέρα όμως από την πλάκα, ας μείνουμε στα δεδομένα. Οι Locomondo που έλεγαν δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, προφανώς δεν έχουν πιάσει 8ωρο με πλοίο όπου έχεις ξεκινήσει και νιώθεις άρρωστος. Όπως είπε μια άλλη φίλη, το πλοίο πριν φτάσεις στο νησί χρειάζεται layrering. Ζακέτες, πουλόβερ, μπουφάν. Και ενδεχομένως μερικά χαρτομάντιλα στην τσέπη. Υπάρχουν άνθρωποι που βγαίνουν στους εξωτερικούς χώρους για τους πιάνει το κεφάλι τους. Κλαίνε μωρά και λένε οι γονείς «ε μωρέ κουνάει και είναι ανήσυχο το καημένο». Έχει ξεπαγιάσει το παιδί κυρία μου, γι’ αυτό έχει βάλει τα κλάματα. Σε νησί είπατε ότι θα πάτε και θα νομίζει πώς είναι εκείνο με τους πιγκουίνους. Δεν γίνεται ρε παιδιά να καθόμαστε μέσα στο πλοίο λες και είμαστε καταδικασμένοι σε τάγματα εργασίας στη Σιβηρία.
Στα θετικά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς αν μεταφέρεις οτιδήποτε σε φαγώσιμο. Έχει διατηρηθεί εύκολα για τον επόμενο αιώνα. Αναρωτιόμαστε πώς θα στείλουμε ανθρώπους σε άλλους πλανήτες, όταν έχουμε βρει ήδη την τεχνολογία και λέγεται air-condition πλοίου. Τον βάζεις κατάψυξη, ξυπνάει μετά από 300 χρόνια, θέλει 2 ώρες εκτός ψυγείου και είναι έτοιμος. Το χειρότερο είναι να σε βρει η νύχτα. Όσοι έχουν ταξιδέψει σε πιο μακρινά νησιά, ξέρουν πως ο κλιματισμός προφανώς και δεν κλείνει τη νύχτα. Εκεί έχουμε κατάσταση επιβίωσης. Σκέφτομαι όλους αυτούς τους διαγωνιζόμενους στα survivor, που υποτίθεται ότι περνάνε δύσκολα με τα αθλήματα. Αν έχει τα κότσια η παραγωγή ας τους βάλει με το μαγιό να μην μια ολόκληρη νύχτα με κλιματισμό πλοίου να δούμε πόσοι θα πάνε σπίτια τους την επόμενη μέρα κλαίγοντας και χωρίς δάχτυλα. Ξυπνάς δηλαδή το πρωί μετά από τον παγετό, λες και έχεις κοιμηθεί σε ρωσική στέπα, το πρώτο πράγμα που θέλεις αντί για φρέντο εσπρέσο είναι ένα ελληνικό ή ζεστή σοκολάτα. Άμα είναι να δίνουμε μια περιουσία στα ακτοπλοϊκά και να παίζουμε αγαλματάκια ακούνητα επειδή δεν μπορούμε να κινηθούμε από τον πάγο που έχουμε πιάσει, να βάλουμε ένα μαγιό και να μπούμε στην κατάψυξη του σπιτιού μας ρε παιδιά.
Εδώ βέβαια όπως πάρα πολύ σωστά σημείωσε ένας άλλος φίλος, το απόλυτο κρας τεστ, η εναλλαγή απόλυτου κρύου σε απόλυτη ζέστη, είναι το να πας στο αμπάρι για να πάρεις το αυτοκίνητο. Είναι λες και κάποιος σε σήκωσε από το γιακά από την Ανταρκτική και σε τοποθέτησε στη Σαχάρα. Εκεί προφανώς δεν φταίει το πλοίο αλλά εμείς οι καραγκιόζηδες που ανάβουμε τις μηχανές των αυτοκινήτων 15 λεπτά πριν το πλοίο πιάσει λιμάνι. Φτάνει η ώρα που κατεβαίνεις και τέλος πάντων θα έπρεπε να λένε από τα μεγάφωνα, επιβεβαιώστε ότι έχετε πάρει όλα τα προσωπικά σας αντικείμενα ή και δάχτυλα που ενδεχομένως να σας έχουν πέσει .
Αυτός είναι ο κλιματισμός του πλοίου που αγαπάμε να μισούμε και την επόμενη φορά που θα γκρινιάξετε στις εταιρείες, θυμηθείτε τους ταλαίπωρους επιβάτες που έχουν χαλάσει ένα δάσος χαρτομάντιλα σε φτέρνισμα.
