Από τότε που ήμασταν πιτσιρίκια μάθαμε αυτό το μικρό καλοκαιρινό μάθημα. Μαζί με το καλοκαίρι πάνε πακέτο και τα έντομα. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Σκνίπες, κατσαρίδες, μύγες, κάτι υβριδικά που έχουν σκάσει τα τελευταία χρόνια κουνούπια τίγρεις, κουνούπια λιοντάρια ή όπως τέλος πάντων τα έχουμε βαφτίσει και φυσικά, το πατροπαράδοτο ελληνικό κουνούπι. Αυτό που έρχεται έξω από το παράθυρο και θα μπορούσε να λέει «άνοιξε θεία είμαστε από τη ΔΕΗ».
Μπορεί λοιπόν να τα έχετε βάλει με τις κατσαρίδες επειδή είναι σιχαμένες, επειδή πάνε στη βρωμιά ή επειδή τρέχουν σαν Lamborghini πάνω στους τοίχους και τα πατώματα, αλλά ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Ποτέ καμιά κατσαρίδα δεν θέλησε να κάνει κακό στο ανθρώπινο είδος. Έχεις σκουπίδια; Θα έχεις κατσαρίδες. Είναι το σαλόνι σαν χοιροστάσιο; Θα έχεις κατσαρίδες. Πέρα από εκείνες που σκάνε μέσα από τα σιφώνια γιατί ψάχνουν τροφή -και ναι είναι πραγματικά σιχαμένες- οι κατσαρίδες σε γράφουν εκεί που ξέρεις. Πολύ πιθανόν να σκέφτονται κάθε φορά που ουρλιάζουμε «όχι πάλι τα ίδια, ένα κομμάτι πλαστικό έψαχνα να φάω». Τέλος πάντων για να μην γενικεύουμε, οι κατσαρίδες δεν είναι παράσιτα που χρειάζονται το ανθρώπινο αίμα για να επιβιώσουν. Ούτε καν.
Από την άλλη ωστόσο, ο πραγματικός εχθρός της ανθρωπότητας από την εποχή που εκείνη περπάτησε σε αυτό τον πλανήτη, είναι το κουνούπι. Μέχρι και σήμερα ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας, αναφέρει ότι τα κουνούπια ευθύνονται για τουλάχιστον ένα εκατομμύριο θανάτους το χρόνο, χάρη στα νοσήματα που μεταφέρουν. Από την αρχαιότητα μέχρι το μεσαίωνα και την αναγέννηση, τη βιομηχανική επανάσταση και τη σύγχρονη εποχή, τα κουνούπια βλέπουν τον άνθρωπο ως το αναψυκτικό της καθημερινότητάς τους. Χρειάζονται και εμάς και το αίμα μας για να μπορέσουν να αναπαραχθούν -για την ακρίβεια το αίμα μας κρατάει τα αβγά ζεστά και ναι είναι αηδία- αλλά πολύ περισσότερο ψάχνουν κάθε φορά ένα σωρό τρόπους για να μας χαλάσουν την καθημερινότητα.
Για να το πούμε δηλαδή διαφορετικά, αν τα κουνούπια μας έπιναν με το καλαμάκι το αίμα αλλά δεν μας ενοχλούσαν, πιθανόν και εμείς να μην τρελαινόμαστε από τα νεύρα μας κάθε καλοκαίρι. Αλλά όχι. Πρέπει να μας χαλάσουν τη διάθεση στα θερινά σινεμά τσιμπώντας μας μέχρι και στα φρύδια. Πρέπει να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κάτσουμε στο μπαλκόνι μας. Πρέπει να μας κάνουν να αδειάσουμε το πορτοφόλι μας για να βάλουμε σίτες διότι διαφορετικά δεν μπορούμε να επιβιώσουμε. Το χειρότερο όμως όλων, είναι αυτό το βουητό στο αυτί όταν πέφτουμε για ύπνο. Όταν διαθέτουμε ένα σώμα εκατονταπλάσιο από τα κουνούπια κι εκείνα αντί να ρουφήξουν σε οποιοδήποτε σημείο έρχονται σχεδόν επίτηδες στα αυτιά για να μας τραγουδήσουν, πως και εμείς με τη σειρά μας να μην τα μισήσουμε; Φαντάζομαι ότι ξέρετε πολύ καλά τι σημαίνει να ξυπνάς 03:00 τα ξημερώματα και να ψάχνεις κουνούπια για να σκοτώσεις μέσα στο δωμάτιο.
Έχουμε επενδύσει σε αντικουνουπικά και σε λοσιόν, αλλά όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο ανθεκτικά γίνονται και τα κουνούπια σε αυτά. Πλέον είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι το παραδοσιακό φιδάκι το αντιμετωπίζουν σαν τον δικό μας αργιλέ. Τίποτα δεν πήγε ποτέ καλά με τα κουνούπια και τίποτα δεν πρόκειται να πάει και μέχρι στιγμής είναι οι ανεμιστήρες που κρατάνε το αντάρτικο και βοηθούν την ανθρωπότητα σε αυτόν τον αδιάκοπο πόλεμο.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα μισείς τις κατσαρίδες για οποιοδήποτε λόγο, σκέψου τουλάχιστον αυτό: όσο ουρλιάζεις από το φόβο με την κατσαρίδα να σε κοιτάζει απορημένη, υπάρχει μια ομάδα με κουνούπια έξω από το παράθυρο που τρίβει τα χέρια της ετοιμάζοντας άλλη μια μπαμπέσικη επίθεση.
Άντε και καλό καλοκαίρι να έχουμε.
