Μέχρι και αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο ήταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα με τον πατέρα μου. Ήταν όταν προσπαθούσε να με μάθει ρακέτες ή όταν μου είπε «δεν θα μάθεις ποδήλατο με βοηθητικές, θα μάθεις να πέφτεις και να σηκώνεσαι». Ήταν μήπως όταν προσπαθούσαμε να φτιάξουμε κάστρα από LEGO ή όταν προσπαθούσα να μάθω την διαφορά του πλασέ από το κανονικό σουτ; Αυτό που θυμάμαι σίγουρα, ήταν πως ο πατέρας μου ασχολήθηκε. Για εκείνον το παιχνίδι με τον γιο του δεν ήταν απλά μία πατρική υποχρέωση, αλλά ευχαρίστηση.
Από τις παιδικές χαρές στις αλάνες και από το δωμάτιο στην παραλία, ο πατέρας μου ήταν ένας μεγάλος πρωταγωνιστής στο θέμα παιχνίδι. Δεν σε μάθαινε απλά το ποδόσφαιρο ή την ρακέτα, αλλά προσπαθούσε να τα κάνει ακόμη πιο διασκεδαστικά. Στα πρώτα πέντε γκολ, ο χαμένος θα κερνούσε σουβλάκι έλεγε και συμφωνούσα, παρότι κάθε φορά θα πλήρωνε εκείνος. Ή όταν ανταλλάζαμε πάσες με τις ρακέτες και σε όποιον έπεφτε η μπάλα έπρεπε να κάνει μια βουτιά μέσα στη θάλασσα. Όμως το καλύτερο ήταν όλες εκείνες οι τρελές ιδέες που είχε για τα παιδικά μου παιχνίδια. Που μπορούσε να μεταμορφώσει το καράβι των Playmobil στο διαστημόπλοιο του Star Trek και τα πράσινα στρατιωτάκια σε εξερευνητές που ψάχνουν χαμένους θησαυρούς.
Ωστόσο όσο μεγαλώνεις και σκέφτεσαι τα παιχνίδια που έχεις παίξει με τον πατέρα σου, δίνεις μεγαλύτερη αξία στις ίδιες τις στιγμές. Δεν είναι απλά ξενοιασιά. Είναι κομμάτι της αληθινής έννοιας του grooming. Της προετοιμασίας δηλαδή της επόμενης γενιάς. Ο πατέρας σου, ο πατέρας μου, οι πατεράδες που ασχολήθηκαν με τα παιδιά τους, γνώριζαν ότι η ζωή είναι δύσκολη. Ότι η ξενοιασιά κρατάει για λίγο και πως ο διαρκής αγώνας περιλαμβάνει δοκιμασίες. Θέλησαν να γίνουν κομμάτι στο ίδιο μας το παιχνίδι, ώστε να μεγαλώσουμε και να κάνουμε τις δικές μας παρέες, να προχωρήσουμε μέχρι την εφηβεία και στη συνέχεια να πάρουμε την δική μας θέση ως άντρες. Όλα αυτά ωστόσο, είναι και ένα μεγάλο μάθημα για την ίδια την ζωή. Θέλουμε και εμείς με τη σειρά μας να παίζουμε με τα παιδιά μας. Να βγάλουμε φωτογραφίες το πρώτο τους σουτ στο τέρμα, την πρώτη φορά που κάνουν ποδήλατο ή που μαθαίνουν να κολυμπούν. Θέλουμε να είμαστε εκεί. Κάποια παιχνίδια μπορείς να τα παίξεις μόνο με τον πατέρα σου. Αυτή είναι η αλήθεια. Είναι ο πρώτος άντρας που μπορεί να σου μάθει ότι μπορείς να γίνεις υπερήρωας. Νίντζα. Σερίφης. Εξερευνητής. Μπορείς να γίνεις χτίστης και οδηγός ασθενοφόρου. Μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις επειδή ο πατέρας σου θα είναι εκεί να σου το δώσει. Και όταν έρθει η ώρα και περάσουν τα χρόνια, θα είναι ο πρώτος που θα σου πει «είναι εκεί αυτό που ήθελες, πήγαινε πάρτο και κάντο δικό σου».
Είμαστε τυχεροί που παίξαμε με τους πατεράδες μας. Ήμασταν τυχεροί που η γενιά τους, μία γενιά με δυσκολίες και αντιξοότητες, δεν άφησε στην άκρη την έννοια οικογένεια . Δεν ξέχασε πόσο σημαντικό είναι το παιχνίδι στη ζωή ενός παιδιού και πως μέσα από αυτό δίδονται τα πρώτα μαθήματα. Δεν είναι πως ένας πατέρας δεν θα έχει μελλοντικά άλλες στιγμές με το παιδί του. Είναι απλά πως οι συγκεκριμένες στιγμές, αυτές οι αθώες, οι όμορφες, οι ξένοιαστες, δεν θα ξανάρθουν. Ή μάλλον, αν ξανάρθουν, δεν θα είναι σίγουρα οι ίδιες. Θα είναι άλλες. Το παιχνίδι με τον πατέρα μας, μας έμαθε να το εκτιμούμε αυτό και μας έβαλε στη διαδικασία να δούμε τον εαυτό μας στη θέση τους. Δεν είμαστε ολοκληρωμένοι επειδή ο πατέρας μας έπαιξε μαζί μας, αλλά επειδή μοιράστηκε τον χρόνο του μαζί μας. Και είμαστε ευγνώμονες για αυτό.
Όσο για τους ίδιους τους πατεράδες; Είμαστε βέβαιοι ότι μέχρι την στιγμή που θα κλείσουν τα μάτια τους, ό,τι και αν έχουμε κάνει, όπου και αν έχουμε φτάσει, θα βλέπουν πάντα στο πρόσωπο μας εκείνο το μικρό αγοράκι που έτρεχε στην παραλία φωνάζοντας, «έλα μπαμπά, πιάσε με».
Περισσότερα κείμενα σε περιμένουν στο αφιέρωμα του Ratpack.gr, το οποίο θα ανανεώνεται καθημερινά τις ημέρες (17-19/6). Με ένα κλικ στην παρακάτω φωτογραφία μπες σε όλο το αφιέρωμα «Πατέρας; Παρών!»:
