Κάποια στιγμή ο μεγάλος ποιητής της μπιτ γενιάς, Gregory Corso, είχε πει αναφορικά με τα ποιήματά του. «Το μαγικό πράγμα με την ποίηση, πέρα από τις ίδιες τις λέξεις, είναι το πόσο εύκολα μπορείς να ξεγελαστείς. Να έχεις την εντύπωση ότι γνωρίζεις την αλήθεια πίσω από τις γραμμές και τελικά όσο ξεκάθαρο και αν νομίζεις ότι είναι το μήνυμα, να φτάνει μια στιγμή που να διαπιστώνεις ότι δεν ήσουν ποτέ αρκετά κοντά για να καταλάβεις».
Κανείς από εμάς, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, δεν μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτεί για τη φύση της διαδικασίας τη στιγμή που ο ποιητής ή συγγραφέας έβαζε κάτω και ξεδίπλωνε τις λέξεις του. Ίσως αν πάλι γνωρίζαμε το παρελθόν του καθενός, να μην υπήρχε αυτή η μοναδική στιγμή της ανάγνωσης που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Ο πατέρας μου υπήρξε ένας άνθρωπος των θετικών επιστημών. Οι λέξεις στα βιβλία ήταν πάντα καλοδεχούμενες αλλά ήταν τα μαθηματικά που του έβγαζαν νόημα. Συχνά έλεγε ότι οι αριθμοί ήταν το πιο τίμιο πράγμα που συνέβη στη ζωή του. Και όμως όταν έφτασε η στιγμή να συλληφθεί στη δικτατορία και να βασανιστεί, δεν ήταν οι αριθμοί που τον βοήθησαν να ξεδιπλώσει όλα όσα έκρυβε μέσα του. Όλα όσα τον άλλαξαν, τον διαμόρφωσαν και έμειναν μαζί του μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του. Για αρκετά χρόνια, αγνοούσα παντελώς την οποιαδήποτε προσπάθεια του πατέρα μου να κρατήσει μολύβι ή στυλό και να προσπαθήσει να γράψεις οποιεσδήποτε λέξεις. Περιοριζόταν περισσότερο στο να συμπληρώνει φόρμες για πελάτες ή την εφορία, παρά να ξεδιπλώνει τα συναισθήματά του.
Όμως ακόμη και κάποιος ειδήμων στην δημιουργική γραφή, αν έβλεπε ότι είχε την επιθυμία να δοκιμάσει, θα τον παρότρυνε να το κάνει όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα. Ο πατέρας μου την περίοδο 1975-1980 έγραψε συνολικά περίπου 40 ποιήματα. Σε κόλλες αναφοράς, σε χαρτοπετσέτες, σε σελίδες παλιού εκτυπωτή με ακίδες. Όμως έγραψε. Ενδεχομένως να μην σκέφτηκε ποτέ ότι θα μπορούσαν να δουν τη δημοσιότητα ή και να μην ήταν αυτή η επιθυμία του εξαρχής. Ίσως αν ζούσε ακόμα να τον είχα πείσει να μοιραστεί κάποια και ενδεχομένως όλος αυτός ο εφιάλτης, ο πόνος, οι φρικιαστικές αναμνήσεις που δεν έφυγαν ποτέ από το μυαλό του, να μαλάκωναν έστω και λίγο.
Αυτή η στιγμή λοιπόν είναι για εκείνον. Τρία ποιήματα που αγάπησα γιατί τα κατάλαβα, γιατί ήξερα τι κρύβουν πίσω από τις λέξεις, γιατί γνώριζα τον άνθρωπο. Όλα τα υπόλοιπα είναι για όσους τα διαβάσουν και όσα τους βγάζουν οι παρακάτω στροφές.
Η σάπια μου καρδιά
Έχω μία σάπια σάρκα σε μια αλυσίδα δεμένη
Την έβγαλα και έμεινε στην ψυχή μου χαραγμένη
Παντοδύναμη σαν εφιάλτης
Όσο την ακουμπάω τόσο με σφίγγει, όσο μιλώ γι’ αυτή τόσο με πνίγει
Ναι περπατατώ με βλέπετε
Ναι αναπνέω
Αλλά πόσες φωτιές άναψα στην καρδιά για να μη σαπίσει
Πόσο αγάπησα για να μη με χάσω
Μοναξιά
Είναι αυτές οι πληγές που δεν με θέλει κανείς
Είναι αυτές οι ουλές που τα βλέμματα τους στρίβουν
Είναι αυτές οι κραυγές στη νύχτα που δεν θέλει κανείς
Είναι αυτά τα δάκρυα που κανείς δεν σκουπίζει
Είναι αυτοί οι φίλοι που θέλω και δεν είναι εκεί
Η καρδερίνα
Μικρή μου καρδερίνα
Μέσα στο κελί να σ’ είχα
Της ανθρωπιάς μου τα τραγούδια να έλεγες, της ψυχής μου τα βάσανα να έπαιρνες
Ίσως όλα να ήταν καλά
Μικρή μου καρδερίνα
Ένα σφύριγμα σου να άκουγα
Να μάθαινα τον σκοπό να τον σφυρώ κι εγώ, για να μην άκουγα των σκύλων τα γαβγίσματα
Μικρή μου καρδερίνα
Κάτσε κοντά μου ακόμη λίγο
Γιατί είναι η νύχτα τώρα έρχεται και στο κρεβάτι μου τρομάζω
Μικρή μου καρδερίνα
Μέσα στο κελί να σ’ είχα
