Κάποια στιγμή με ένα φίλο από το σχολείο, στην τρυφερή ηλικία των 25 ετών, μπήκαμε σοβαρά στη σκέψη να ξεκινήσουμε τα χειμερινά μπάνια. Το δοκιμάσαμε ένα Σάββατο μεσημέρι Φεβρουάριο μήνα, f κοντέψαμε να βάλουμε τα κλάματα και είπαμε να δοκιμάσουμε πάλι το Μάιο. Όχι πως εκεί δεν θα υπήρχε ζόρι αλλά τουλάχιστον θα είχαμε περισσότερες ελπίδες να καταφέρουμε κάτι πιο αξιόλογο. Όλα αυτά στο βωμό της μακροζωΐας, της υγιούς καρδιάς και του κορμιού της παραλίας φυσικά που κοιτούσαμε να το φτιάξουμε - πριν πάρουμε χαμπάρι ότι πρέπει να στερηθείς πολλά περισσότερα για το six pack.
Δεν ξέρω αν έχετε βρεθεί ποτέ σε αυτή την κατάσταση, αλλά ο Μάιος είναι ένας ζόρικος μήνας. Είναι σαν τον απρόβλεπτο γέρο γείτονα σου, που πότε σου λέει καλημέρα και πότε σε στέλνει στο διάολο επειδή πάρκαρες στην αγαπημένη του θέση. Δεν υπάρχει κάτι στάνταρ. Μπορεί τη μια να βρέχει και την άλλη να έχει ντάλα ήλιο. Μπορεί η θερμοκρασία να θυμίζει καλοκαίρι από μία ξαφνική ζέστη και ξαφνικά οι νεροποντές και οι καταιγίδες να σε κάνουν να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι στον Νοέμβριο. Ένα πράγμα μένει ίδιος το Μάιο και αυτό είναι η θάλασσα.
Το πρώτο πράγμα που ακούσαμε στην αμμουδιά ήταν ένα παππού που γελούσε μαζί μας. Θα μπορούσε εύκολα να είναι ο Σαντιάγο από το βιβλίο του Χέμινγουεϊ. Ο παππούς ο δουλεμένος, ο επί χρόνια χειμερινός κολυμβητής, αυτός που έχει φάει τη θάλασσα με το κουτάλι ακόμα και άμα δεν ψαρεύει, που όταν εμείς τρέχαμε για καφέδες με τις γκόμενες τα Σάββατα, εκείνος έκανε μακροβούτια και φώναζε κρύο γαμιέσαι σαν ΠΑΟΚτζής. Δε λέω, έναν τέτοιο τύπο τον θαυμάζεις, αλλά δεν κάθεσαι να γελάς με τους πιτσιρικάδες που εδώ και 15 λεπτά δεν έχουν κουνηθεί κι έχουν μείνει μέσα στη θάλασσα λίγο πιο κάτω από το γόνατο. Γιατί ναι παιδιά κάνει κρύο. Για την ακρίβεια κάνει τόσο κρύο που θα νιώθεις ότι κάποιος σου ξεριζώνει το κόκαλο από τη γάμπα. Και δεν είναι να παίζεις με αυτά.
Όμως η κάθε δυσκολία έχει να κάνει με το μενταλιτέ που κουβαλάς, σωστά; Όχι. Στο διάολο και το μενταλιτέ και όλες αυτές οι αμπελοφιλοσοφίες και τα αυτοβελτιωτικά προκειμένου να πετύχεις το στόχο σου. Ο Γιάννης, ο φίλος μου, το έκανε πιο ξεκάθαρο. «Δεν μας χέζεις που μας έφερες να ψοφήσουμε από κρύο;». Βγήκε έξω έκατσε στην παραλία πάνω στην πετσέτα και έκανε ότι δεν βλέπει το γέρο ο οποίος προσπαθούσε αυτή τη φορά να μη γελάει τόσο ξεκάθαρα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι στις γάμπες το ξέρετε όλοι καλά αυτό. Το πρόβλημα είναι από τη μέση και κάτω. Είναι το πιο δύσκολο σημείο. Πάντα ήθελα να ρωτήσω ένα γιατρό, υπάρχει όντως θέμα με τα τέτοια μας όταν μπαίνουμε στη θάλασσα ή είναι κάτι που εμείς απλά νομίζουμε ότι θα μας δημιουργήσει πρόβλημα και τελικά δεν μας δημιουργεί τίποτα;
Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά και ας μιλήσουμε ανοιχτά. Έχετε δει πώς γίνεται το πουλί μας εκεί κάτω σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες; από ένα σημείο και μετά νιώθεις άσχημα. Είναι πιο μικρό από LEGO. Πιο μικρό από το διαθέσιμο υπόλοιπο στις 25 του μήνα στην τράπεζα. Είναι πιο μικρό και από κουκίδα στο σύμπαν. Και έχει πάρα πολύ πόνο. Είναι σαν κάποιος να σου έχει πετάξει παγάκια κώμα αλλά την ίδια στιγμή να σε πονάει η μέση σου και να νιώθεις ότι τα υπάρχοντά σου δεν υπάρχουν πια εκεί κάτω. Όπως έλεγε κάποτε ένας φίλος, αυτή τη στιγμή μπορώ να τα βγάλω και να τα ρίξω σε ένα ποτήρι με κόκα κόλα. Έχω ακούσει κάτι βλακείες που λένε, κούνα τα πόδια κάνε ζέσταμα κούνα και τα χέρια μαζί. Τη μαριονέτα θα κάτσω να κάνω μέσα στη θάλασσα; Πονάω ρε.
Κάπου εκεί σου τη δίνει. Λες δεν γίνεται άλλο θα πέσω. Έκατσα και έφαγα τόσο πάγο εκεί κάτω για να ξανά βγω έξω και να κάτσω όπως ο Γιάννης σαν τη γοργόνα στη στεριά; και πέφτεις και για να μη σε ακούσει ο γέρος ή ο κάθε γέρος, ουρλιάζεις με τέτοια δύναμη μέσα στο νερό που εκείνη την ημέρα τα ψαροκάικα επιστρέφουν στη στεριά με άδεια δίχτυα. Κουνιέσαι γρήγορα για να ζεσταθείς, σκέφτεσαι ότι θα πεθάνεις και απορείς γιατί δεν επέλεξες να κάνεις λίγο ποδήλατο αντί να πας να βουτήξεις. Την καρδιά σου ήθελες να γυμνάσεις; Καρδιακή προσβολή θα πάθεις. Αλλά δεν πάει έτσι γιατί τριγύρω σου βρίσκονται και άλλοι κάποιοι λίγο μεγαλύτερη από σένα και κάποια αρκετά μεγαλύτεροι, οι οποίοι μάλιστα έχουν συνηθίσει το χειμερινό μπάνιο το έχουν κάνει τρόπο ζωής. Και εδώ που τα λέμε είναι πράγματι ένας εξαιρετικός τρόπος ζωής αν έχεις πάρει το κολλάει κι αν έχεις βάλει τον εαυτό σου στη διαδικασία ναι εξερεύνηση αυτά τα οφέλη.
Σε κάθε περίπτωση παιδιά το πρώτο μπάνιο της χρονιάς είναι δύσκολο. Από την άλλη υπάρχει τόσος λίγος χρόνος, που αν είναι να περιμένουμε να πάει Αύγουστος για να ζεστάνει θάλασσα καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί. Το κρύο όντως θέλει κότσια. Αλλά δεν είναι και κάτι που κάνεις εύκολα.
Σε κάθε περίπτωση ελπίζουμε να τα καταφέρεις καλύτερα από μας. Και ναι, πλέον βουτάμε από το Μάιο.
