Κάποια στιγμή στα 15 ή στα 16 μου χρόνια, οι γονείς μου πέρασαν μία μεγάλη κρίση στη σχέση τους. Όλες οι οικογένειες τα περνούν αυτά, απλά ήμουν αρκετά πιτσιρίκος για να το δω από αυτό το πρίσμα. Όταν οι καβγάδες τελείωσαν και η σκόνη έκατσε, ρώτησα τον πατέρα μου το πιο απλό πράγμα. Πώς καταφέρνεις και συνεχίζεις μετά από κάτι τέτοιο; Τόσο η μάνα μου όσο και ο πατέρας μου, μου απάντησαν το ίδιο πράγμα. «Είμαστε οικογένεια».
Τι σημαίνει όμως αυτό στον αιώνα του σήμερα; Η ελληνική οικογένεια είχε πάντα μία διαφορετική θέση πάνω στο θέμα. Γιατί; Γιατί τα πράγματα δεν ήταν ποτέ εύκολα για εκείνη. Aπό τα χρόνια του τουρκικού ζυγού μέχρι σήμερα, η ελληνική οικογένεια βασίστηκε στις δικές της δυνάμεις. Στους δικούς της ανθρώπους. Στα μέλη της. Ο γιος ήταν συνεχιστής του πατέρα του. Όχι μόνο στο κομμάτι της διαδοχής, αλλά και στην ιδεολογία γύρω από τη φύση της οικογένειας. Σε μία κοινωνία που η γυναίκα ήταν εκεί για να στηρίζει, για να αναθρέφει τα παιδιά με αυτή την ευλογία που σήμερα ονομάζουμε «Ελληνίδα μάνα» και είμαστε περήφανοι για εκείνη. Όμως όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία. Έγιναν με το πείσμα και τις θυσίες κάποιων ανθρώπων και γι’ αυτό είναι ιερό καθήκον να την κρατήσουμε.
Κάποια πράγματα που έχεις δει ήδη στη ζωή σου να γίνονται αυτοματοποιημένα, είναι επειδή στα δίδαξαν οι γονείς σου. Τα ρίζωσαν μέσα σου και τα έκαναν κομμάτι σου. Αυτό που η οικογένεια τρώει όλη μαζί. Που ο ένας είναι δίπλα στον άλλο. Στις αρρώστιες και στις λύπες. Αυτό το τηλέφωνο του «γεια σου τι κάνεις» και αυτό που η μητέρα σου έβγαινε στο μπαλκόνι να σε σταυρώσει όταν πήγαινες είτε στη δουλειά, είτε μια βόλτα με τους φίλους. Αυτά τα στοιχεία παρέμειναν ζωντανά επειδή τηρήθηκαν από τους ανθρώπους τους.
Αν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να διατηρήσουμε το πνεύμα τους ζωντανό, αν πράγματι όλα αυτά μας λένε κάτι μέχρι σήμερα όταν σκεφτόμαστε την μητέρα μας και τον πατέρα μας μέσα από ένα γλέντι, μέσα από μια Ανάσταση όταν έχουμε πάει στην εκκλησία ή ένα ταξίδι για να δούμε αγαπημένους συγγενείς, είναι να κρατήσουμε το οικογενειακό πνεύμα αληθινό. Ένα οικογενειακό πνεύμα που βασίστηκε σε αξίες, στις οποίες ακόμη και αν κάποιοι σήμερα θέλουν να πιστέψουν ότι δεν είναι σημαντικό, δεν χρειάζεται να περάσουν τα χρόνια και να μετανιώσουν για να το μάθουν. Είμαστε αυτοί που είμαστε χάρη στις οικογένειές μας. Τα παιδιά μας θα έχουν την ίδια ανατροφή και θα σεβαστούν τους ίδιους θεσμούς, αν μάθουμε από μικρά να τους μιλάμε για αυτή. Να τα εντάσσουμε σε αυτή. Να τους δίνουμε την αγάπη από αυτή.
Σήμερα στην Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας, κάτσε και αναρωτήσου πόσο τυχερός είσαι που έχεις μεγαλώσει σε μία ελληνική οικογένεια. Όπου το πρώτο και το τελευταίο χαμόγελο πριν κλείσει η μέρα, θα προέρχεται από τους ανθρώπους που θα κάνουν το ίδιο και αύριο και μεθαύριο και μέχρι να φύγουν από αυτόν τον κόσμο. Για να το κάνεις εσύ στη συνέχεια στα δικά σου παιδιά τα οποία θα δημιουργήσουν την δική τους οικογένεια.
Και εκεί είναι που φαίνεται η αληθινή μας κληρονομιά.
