Η Παρασκευιάτικη ταινία ήταν μόνιμη διασκέδασή μας με τον κολλητό μου, τον Μάριο, όταν ήμασταν ακόμη πιτσιρικάδες γύρω στα 15. Η διαδικασία ήταν λίγο-πολύ η ίδια. Πηγαίναμε με τα πόδια μέχρι το video club για να δούμε τις ταινίες που είχαν φτάσει σε DVD και να παραγγείλουμε σουβλάκια. Μία πανέμορφη ρουτίνα που σταμάτησε να υπάρχει εδώ και αρκετό καιρό και που παρότι μπορούσε να σκοτώσει την τσέπη σου, σήμερα μας λείπει πολύ.
Δεν ξέρω αν προλάβατε εκείνη την μαγική εποχή που το DVD είχε φτάσει να κοστίζει 2 ευρώ ανά ημέρα για τις νέες ταινίες και κάτι λιγότερο για τις παλιές. Ήταν προς το τελείωμα της μαγικής εποχής του video club, με τις επιχειρήσεις που προσπαθούσαν να βγάλουν τα προς το ζην, αλλά που αν έκανες το λάθος να ξεχάσεις να επιστρέψεις μια ταινία που νοίκιαζες, μπορούσες να φτάσεις να πληρώσεις 20 ευρώ. Όμως είχε τη μαγεία του.
Γιατί το συνηθισμένο, ειδικά για Παρασκευές και Σαββατοκύριακα, ήταν να έχει πιάσει ο κόσμος όλες τις καλές ταινίες και να τριγυρνάς στους διαδρόμους ψάχνοντας εναλλακτικές. Πραγματικά υπήρχαν κάτι απίστευτα διαμάντια στις λίστες των video clubs, με ένα κομμάτι χαρτί περασμένο στο πλεξιγκλάς, που προσπαθούσε να σε πείσει να το αγοράσεις. Από ψαγμένες ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, μέχρι καμμένα θρίλερ, διθυραμβικές ταινίες της δεκαετίας του ’70 και του ’80, ενώ πολλά από τα μαγαζιά έκαναν και κόπιες κάτι παλιές του ’60 και του ’50.
Το ωραίο ωστόσο της υπόθεσης, είναι πως το video club είχε αυτό το ψάξιμο που όσο περισσότερο χρόνο έδινες στον εαυτό σου, τόσο το καλύτερο και για σένα. Μπορούσες να βρεις την ταινία που ήθελες ξενοίκιαστη μέσα σε πέντε λεπτά ή να ψάξεις και να βρεις ένα κλασσικό μετά από μία ώρα. Αναλόγως τα κέφια, την όρεξη και το χρόνο. Τα πράγματα άλλαξαν παγκοσμίως πολύ γρήγορα και με τα πρώτα torrents να βγαίνουν στο διαδίκτυο, φτάσαμε στο σημείο να προτιμούμε το κατέβασμα. Όχι εμείς, αλλά όλος ο κόσμος. Είδαν πως μπορούσαν να γλιτώσουν χρήματα, αλλά κυρίως γλίτωναν χρόνο. Δεν χρειαζόταν να περιμένεις την επόμενη εβδομάδα για να βρεις την αγαπημένη σου ταινία. Απλά την κατέβαζες όποια στιγμή ήθελες.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η κατακόρυφη κάθοδος των video clubs και ήταν λίγοι που κράτησαν την παράδοση του video club μέχρι που αυτή έσβησε τελείως. Με το YouTube και την Google να δίνουν πλέον την υπηρεσία να μπορείς να αγοράσεις ή να νοικιάσεις online την οποιαδήποτε ταινία, το video club μοιάζει ένα μακρινό όνειρο.
Πόσο σου έχει λείψει;
