Στα 18 μου πίστευα ότι δεν πρόκειται να συμφωνήσω σχεδόν σε τίποτα με τον πατέρα μου. Ήταν η πρώτη μου χρονιά στο πανεπιστήμιο και μας χώριζαν ένα σωρό απόψεις γύρω από την κοινωνία, την πολιτική και τη ζωή γενικότερα. Από την ηλικία των 38 πλέον, δεν μπορώ να πω ότι έφταιγε κάποιος από τους δύο συγκεκριμένα. Αντιθέτως, κατανοώ πως όταν μία γενιά -και παραπάνω- χωρίζει δύο ανθρώπους, αναγκαστικά χωρίζει και κάποιες από τις ιδέες τους. Πόσο μάλλον όταν έχουν διαφορετικές εμπειρίες.
Δεν προσπάθησα ποτέ να το παίξω πιο έξυπνος από τον πατέρα μου. Είχα πάντα ένα επαναστατικό χαρακτήρα γύρω από τα πράγματα που αδυνατούσε να καταλάβει ή να ακολουθήσει, για να καταλήξω σε μία αλήθεια κοντά στα 30 μου χρόνια. Πως ένας άνθρωπος που έχει αγωνιστεί και έχει περάσει δύσκολα στη ζωή του, ειδικά αυτή η γενιά εκείνης της δύσκολης εποχής του ’60, δεν είναι δα και υποχρεωμένος να πρέπει να ακολουθήσει τα πάντα. Άλλωστε αυτό που μου μάθαινε και ο ίδιος, είναι πως κάποιες αλλαγές κοινωνικά έρχονται από συγκεκριμένους ανθρώπους. Υπό την προϋπόθεση πάντα να μην στέκεσαι εμπόδιο στο δρόμο τους. Και όχι, σίγουρα δεν το κάνουν όλοι και μάλιστα κάποιοι από αυτούς στέκονται ενάντια σε οποιαδήποτε είδους εξέλιξη.
Όμως όλα τα παραπάνω, στο τέλος της ημέρας, είναι απλά διαφορετικές απόψεις. Και πρέπει να δέχεσαι τους ανθρώπους με τις δικές τους και πόσο μάλλον ένα πατέρα που έχει σταθεί δίπλα σου και σου έχει περάσει τις αξίες του. Αυτό το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Είχα την τύχη να μεγαλώσω μέσα σε αυτό που ονομάζουμε οικογένεια. Με τραπέζια, με γιορτές, με τα σόγια να βρίσκονται μαζί. Έμαθα να τρώμε μαζί τα μεσημέρια ή τα βράδια και να περνάμε μαζί τις γιορτές. Κάποια πράγματα γινόντουσαν σίγουρα μηχανικά και το μόνο που με κάλυπτε τότε ως απάντηση ήταν το «αυτό είναι το σωστό». Πέρασαν χρόνια για να εμπεδώσω για ποιους λόγους ήταν σωστό και πως αυτό μέτρησε στον χαρακτήρα μου και την δική μου ενηλικίωση.
Διάβασε επίσης: Ο πατέρας μου, μου έμαθε πως πατριωτισμός δεν είναι το μίσος
Ο πατέρας μου ήταν αυτός που ήταν επειδή έδωσε βάση σε αυτές τις αξίες. Και αυτές οι αξίες προήλθαν από εκείνες που έδινε στην οικογένεια του. Δεν θεωρούσε τον εαυτό του σπουδαίο. Προσπαθούσε να είναι ένας άνθρωπος χρήσιμος για την κοινωνία, δεν ήταν ψεύτης και απατεώνας και ήταν κοντά στην οικογένειά του όταν την χρειάστηκε. Ακόμα και αυτά τα στοιχεία της εντιμότητας, το καθαρό πρόσωπο που έλεγαν οι παλιοί και το πόσο ντόμπρος ήταν απέναντι στην οικογένειά του, είναι στοιχεία που θα έπρεπε σήμερα να είναι αξιοζήλευτα. Στοιχεία που έχουν μείνει στα μετόπισθεν επειδή δεν είναι της μόδας, σε μία κοινωνία πλημμυρισμένη από ανθρώπους που απλά τους ενδιαφέρει να κάνουν εντύπωση. Αυτές οι αξίες των σωστών πατεράδων, είναι αξίες που έχουμε υποχρέωση να τις διασφαλίσουμε. Ακόμη και αν κάποιοι δεν είχαμε τους καλύτερους μπαμπάδες, είναι ένας λόγος παραπάνω για να είμαστε εμείς καλύτεροι απέναντι στα παιδιά μας.
Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό όλη η αυτή η νοοτροπία της αξίας της οικογένειας. Ίσως δεν ήμουν έτοιμος. Ίσως δεν ήμουν αρκετά ώριμος ή έβλεπα τα πράγματα πολύ διαφορετικά στην ηλικία μου. Σε κάθε περίπτωση, το πιο όμορφο, είναι να διαπιστώνω σε κινήσεις μου και σκέψεις μου, πως είμαι σαν τον πατέρα μου. Με μία άλλη, πιο σύγχρονη ματιά, αλλά σεβόμενος τις αξίες που μου έχει διδάξει. Το νόημα είναι να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σαν τους μπαμπάδες μας όπου πρέπει, γιατί όταν θα φτάσουμε στη θέση τους, θα ελπίζαμε να είχαμε την διορατική ματιά τους. Θα θέλουμε να έχουμε τις νοητικές βάσεις από τις οποίες ξεκίνησαν και οι ίδιοι όταν δημιουργούσαν οικογένειες και μάλιστα σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Τα κατάφεραν όμως. Μας μεγάλωσαν. Με τα θετικά τους και τα αρνητικά τους, αλλά το έκαναν. Το τι θα μπορούσαν να έχουν κάνει καλύτερα ή όχι, δεν έχει πια καμία σημασία. Είναι στο χέρι μας τώρα.
Προσωπικά, χαίρομαι που μοιάζω όλο και περισσότερο με τον πατέρα μου.
