Τον Αύγουστο όλος ο κόσμος φεύγει από την Αθήνα. Τι θα γινόταν όμως αν στο κοντινό μέλλον δεν είχε κανείς χρήματα να πάει έστω και ένα ΣΚ κάπου; Φέτος η κατάσταση έχει φτάσει στο όριο. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν στις πόλεις βιώνουν το ίδιο αίσθημα ανελευθερίας.
Γι’ αυτό οφείλεται η ζοφερή κατάσταση με την οικονομία φυσικά. Ποιος έχει να δώσει 500 ευρώ στα εισιτήρια μόνο και μόνο για να πάει να σαπίσει σε κάποιο δωμάτιο τρίτης κατηγορίας σε ένα τυχαίο ελληνικό νησί, νησί το οποίο τελικά έχει ήδη βουλιάξει στο βούρκο από το gentrification;
Ο Αύγουστος δεν ξεχωρίζει μόνο για τις διακοπές
Στο άμεσο μέλλον όμως ίσως τα πράγματα να γίνουν ακόμη πιο δύσκολα. Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος…αλλά είμαι, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Αν βάλουμε στην άκρη τις γυναικοκτονίες, τις πυρκαγιές και τον καύσωνα, έχουμε την φτώχεια, φτώχεια η οποία δημιουργείται από αυτούς που οδηγούν την παγκόσμια οικονομία.
Μία περίφημη δικαιολογία υπήρξε η πανδημία και τώρα ένας καλός λόγος είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Όταν πηγαίνεις μία βόλτα στο σούπερ μάρκετ και αγοράζει μόνο πατατάκια με ξύδι γιατί δεν έχεις λεφτά, τότε στο μέλλον η απόδραση τον Αύγουστο θα είναι πραγματικά ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Πως θα ήταν όμως η Αθήνα αν δεν έφευγε κανείς; Σαν πραγματικός εφιάλτης ακούγεται έτσι δεν είναι; Σκέψου πως θα έμοιαζε το Σύνταγμα σε ένα τέτοιο σενάριο; Ο κόσμος θα βουτούσε μέσα στα σιντριβάνια και θα έκανε ηλιοθεραπεία σε αυτοσχέδιες ξαπλώστρες έξω από το μετρό.
Ίσως ο Δήμος Αθηναίων να αναγκαζόταν να βάλει φουσκωτές πισίνες στην Ομόνοια και όλοι οι κουλουράδες που πουλάνε ντόνατ στις παραλίες, τώρα να έσερναν τα πόδια τους σε κάποιο πλακόστρωτο στο Μοναστηράκι.
Το πραγματικά καταπληκτικό αλλά τη ίδια στιγμή τρομακτικό θα είναι, αν όντως κανείς δεν πάει διακοπές σε κάποιον μελλοντικό Αύγουστο, να μην μπορείς να παρκάρεις στο κέντρο, λες και είναι Δεκέμβρης, παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Η Αθήνα τον Αύγουστο είναι ο κρυφός παράδεισος του ονειροπόλου
Ναι οι εποχές αλλάζουν και πρόκειται να αλλάξουν κι άλλο. Ίσως σε λίγο καιρό να μην μπορούμε να βγαίνουμε μέρα μεσημέρι από τα σπίτια μας τον Αύγουστο γιατί ο πυρηνικός ήλιος θα μας καίει τη σάρκα. Εντάξει ναι, το πήγα πολύ μπροστά…αλλά όμως κάτι μου λέει πως αυτό το σενάριο είναι πολύ κοντά.
Φαντασιώσου πως θα μοιάζουν τα Αναφιώτικα αν δεν φύγει κανείς τον Αύγουστο. Θα πέφτουν οι τουρίστες από τα βράχια, θα κρέμονται οι Γερμανοί από τις κολώνες του Παρθενώνα, οι Ολλανδοί θα ουρλιάζουν με το καμένο τους δέρμα να λιώνει σε κάποια πλατεία στου Ψυρρή.
Ένας Αύγουστος με φουλ κόσμο στην Αθήνα θα είναι μία κόλαση επί της Γης. Ο Έλληνας όμως πάντα βρίσκει ένα τρόπο να ξεφύγει, ένα μικρό σπιτάκι κοντά στην παραλία κάποιου θείου, ένα εξοχικό ενός φίλου ή έστω στρωματσάδα στην άμμο με συντροφιά μόνο τα αστέρια.
Πόσο καιρό όμως θα είμαστε ικανοί να βλέπουμε ψηλά στον ουρανό; Με όλη αυτή την μόλυνση πολύ αμφιβάλω πως σε έναν αιώνα θα μπορούμε να δούμε αστέρια τη νύχτα από το νέφος.
Ένας Αύγουστος στην Αθήνα γεμάτη με κόσμο θα με έβρισκε σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο με δέκα ανεμιστήρες να κοιτάω μία φωτεινή επιφάνεια, ιδρωμένος, αφυδατωμένος και μόνος. Αυτό είναι το μέλλον; Δεν ξέρω. Θα δείξει. Το παρόν πάντως κάπως έτσι είναι στις μεγάλες πόλεις του κόσμου.
Το μόνο που μένει είναι όντως ο ύπνος, να κοιμάσαι μέχρι αυτός ο εφιάλτης να περάσει.
