Μπορεί ο χαρακτήρας του ανθρώπου να μην έχει δικούς του κανόνες, υπάρχουν όμως στιγμές που η ξεχωριστή ποιότητα, η φινέτσα ή έστω μια απλή εκδήλωση του προσώπου μπορεί να σε κάνει να ξεχωρίζεις ανάμεσα στον όχλο. Ο Δάκης δεν ήταν απλώς μια περίπτωση Έλληνα τραγουδιστή που έβγαλε επιτυχίες εκφράζοντας μια ξέγνοιαστη εποχή. Δεν ήταν μονάχα τα «Καλοκαίρια» που δημιουργούσε με τον πλέον χαρούμενο τόνο της φωνής του κάθε φορά που έπιανε το μικρόφωνο για να ερμηνεύσει κάποιο τραγούδι του Μίμη Πλέσσα. Ο Δάκης διέθετε ένα προσόν το οποίο σπανίζει, έναν εκπληκτικό συνδυασμό της ζωντάνιας και ταπεινότητας, που σε αιχμαλώτιζε. Μια δεξιότητα που μόνο σαν χάρισμα μπορεί να εκφραστεί.
Για μένα ο Δάκης έπεσε για πρώτη φορά στο τραπέζι των συζητήσεων βλέποντας το σίριαλ «Κωνσταντίνου και Ελένης» όταν ο Χάρης Ρώμας αναφώνησε ότι είχε μικρός μία κασέτα του. Όσο να ‘ναι, το όνομα «Δάκης» ξεχωρίζει και σου μένει εύκολα στο μυαλό -αντί για το Βρασίδας Χαραλαμπίδης που ήταν το κανονικό του όνομα- και κάπως έτσι άρχισα να ψάχνω και εγώ για κασέτες στη «σιντοθήκη» του πατέρα μου. Δεν θυμάμαι αν είχε κάποιο αποτέλεσμα η αναζήτησή μου, παρά μόνο ότι το πρώτο άσμα του που άκουσα (και ακούω ακόμα) ήταν το «Τσάι με Λεμόνι».
Ένα τραγούδι γραμμένο για μια άλλη εποχή με τη μοναδική ιδιότητα να «μιλάει» σε όλες τις γενιές, όπως αυτή των Millennials. Άλλωστε αυτό ήταν κάτι που χαρακτήριζε κάθε ερμηνεία του Δάκη, το παιχνιδιάρικο στυλ, η ξεχωριστή-απαλή φωνή και ένας τόνος σύγχρονου ρετρό, φτιαγμένος για να σε ταξιδεύει σε εξωτικές καταστάσεις. Μια αφέλεια, μια αθωότητα. Η ανάγκη της ψυχής να ξεφύγει από τα «δεινά» της καθημερινότητας. Αυτός ήταν ο Δάκης.
Ακόμα και αν δεν είχε τύχει να τον δεις ποτέ, η φωνή σου έδινε εντύπωση ενός καλλιεργημένου και χαρούμενου ανθρώπου, μια χροιά γεμάτη ζωντάνια η οποία έρχεται πακέτο με ένα μόνιμο χαμόγελο που προσφέρει θετική ενέργεια και ένα ταξίδι του μυαλού σε χαρούμενες καταστάσεις.
Μοναδικός ήταν και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου.
Υπάρχει καλοκαίρι χωρίς Δάκη;
Ο Δάκης ήταν μια μικρή αλλά συνάμα ξεχωριστή λεπτομέρεια για κάθε ανθρώπου. Ήταν αυτή η φαινομενικά απλή, αλλά ξεχωριστή αγκαλιά που θα σου δώσει ένας άνθρωπος που αγαπάς, ένα απλό κλείσιμο του ματιού του αφεντικού σου ως εκτίμηση ότι έκανες καλά τη δουλειά σου, αυτό το νεύμα του χεριού που λέει «ευχαριστώ» στο δρόμο από έναν οδηγό που μόλις άφησες να περάσει παρότι είχες εσύ προτεραιότητα.
Αυτό το Καλοκαίρι, το επόμενο και αρκετά ακόμα δεν θα είναι ίδια χωρίς τον Δάκη. Εκείνον που με την ξεχωριστή του ενέργεια δημιουργούσε αναμνήσεις και καλαίσθητες καταστάσεις σε όποια από τις 7 γλώσσες μπορούσε να τραγουδήσει. Δεν είναι μόνο οι συνεργασίες του με κορυφαίους στιχουργούς (βλ. Μίμης Πλέσσας, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Γιάννης Σπανός, Νίκος Καρβέλας κ.α.), καλλιτέχνες (βλ. Rolling Stones, Σαρλ Αζναβούρ, Δαλιδά, Τζο Ντασέν, τον ξάδερφό του, Ντέμη Ρούσσο κ.α.) και οι ατέρμονες επιτυχίες του σε ελληνικό και διεθνές επίπεδο. Είναι η νεανικότητα που κατάφερε να βάλει στην καρδιά κάθε ανθρώπου που άκουγε τη βελούδινη φωνή του.
Μια ζωντάνια που δεν θα σβήσει ποτέ, ακόμα και αν ξέρουμε ότι τα «Καλοκαίρια» του δεν θα τα περνάει πλέον δίπλα μας.
