Για τους περισσότερους Ray Liotta σημαίνει σκληράδα και αυτό εν πολλοίς οφείλεται στο ιδιαίτερα αρρενωπό παρουσιαστικό του και κυρίως τους μαφιόζικους και σκληρόπετσους ρόλους τους οποίους συνήθιζε να αναλαμβάνει. Μεγαλύτερη στιγμή του αναμφίβολα ήταν ως Goodfella υποδυόμενος τον Henry Hill, έναν τύπο που ακόμα και αν αποδείχτηκε χαφιές η ενασχόλησή του με τη μαφιόζικη πραγματικότητα και το οργανωμένο έγκλημα έκαναν την ερμηνεία του εικονική.
Goodfellas: 8 μεγάλα μαθήματα που μας έμαθε η ταινία για την ζωή
Για μένα παρόλα αυτά ο Ray Liotta μπήκε στη ζωή μου ως Samuel Rhodes στο «Identity» του 2003, μια ταινία που ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλάβει 100% ωστόσο και μόνο που υπήρχε μέσα η μυστήρια φάτσα του, αρκούσε για να προκαλέσει σε μένα και στον καθέναν κάποιο ενδιαφέρον. Το πρόσωπό του σε προϊδέαζε ότι κάτι περίεργο έκρυβε και ειδικά σε ένα φιλμ που προσπαθείς να ανακαλύψεις ποιος δολοφονεί τους πάντες σαν ντόμινο, η μυστήρια περσόνα του δημιούργησε τον κατάλληλο αντιπερισπασμό για την τελική αποκάλυψη του δολοφόνου.
Είχε και μια φάτσα ο άτιμος που φώναζε διαρκώς «είμαι ύποπτος». Ακόμα και αν (τελικά) δεν ήταν.
Ένα πράγμα δεν κατάλαβα ποτέ για τον Liotta
Έχοντας εκείνη τη σπουδαία ερμηνεία ως Henry Hill και έχοντας τη στόφα ενός εκ των σκληρών στην κινηματογραφική βιομηχανία, πώς κατέληξε από dominator να μετατραπεί σε παιδί της φάπας; Και μόνο που έβλεπα τον Hannibal Lecter να του τρώει τον εγκέφαλο ένιωθα αποστροφή -όχι τόσο για το θέαμα- αλλά με τον ίδιο που δέχτηκε ένα τέτοιο ρόλο. Ύστερα ντύθηκε μηχανόβιος στην κωμωδία «Χαρλεάδες» και στο τέλος του έβαλε τα γυαλιά μέχρι και ο Martin Lawrence. Σε ποιον, στον Ray Liotta.
Η οριστική αποκαθήλωση ήρθε οριστικά ως παιδί της φάπας των Brad Pitt και Josh Brolin στα «Killing Them Softly» και «Sin City: A Dame to Kill For» αντίστοιχα για να δεχτώ οριστικά πως ο Liotta του παρελθόντος δεν θα ξαναϋπάρξει.
Η κλασική βρωμόφατσα που λάτρευες να βλέπεις γιατί σου προκαλούσε το ενδιαφέρον πλέον έμπαινε σε ταινίες σαν ενοχλητικός τύπος ο οποίος τοποθετείται από τους σκηνοθέτες έτσι ώστε ο πρωταγωνιστής να έχει έναν σάκο του μποξ να σπάει στο ξύλο στα ξεσπάσματά του. Απλά αυτό και τίποτα παραπάνω.
Από το πουθενά δίδυμος στο «Many Saints of Newark»
Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα καν ότι ο Liotta θα βρισκόταν στην prequel ταινία του «The Sopranos» η οποία (θεωρητικά) θα έριχνε φως στην άγνωστη ιστορία και τα origins του Tony Soprano ως παιδί και θα κορυφωνόταν στην πορεία της.
Τελικώς ήταν η απόλυτη πατάτα και είναι κρίμα.
Όσο και αν μας χάλασε η ταινία, στο τέλος της υπήρχε ένα μικρό χαμόγελο μέσα στη γενικότερη ξενέρα. Ο Ray Liotta ως «Hollywood Dick» Moltisanti και ως δίδυμος αδερφός του «Sally», μπορεί να τις έφαγε -κλασικά θα πω εγώ- κάποια στιγμή, ωστόσο η πειστική παρουσία του ως σκληρόπετσος και όχι ως ένας εκνευριστικός τύπος που ο οργανισμός του ζητάει τη φάπα, ήταν μια υπενθύμιση του ότι μπορεί να γυρίσει τον τροχό και να επιστρέψει σε ρόλους για τους οποίους έγινε γνωστός.
Και μόνο το πώς κέρδιζε το χώρο και τον σεβασμό, ήταν αρκετό για να υποκλιθούμε έστω και στα λίγα λεπτά που μας χάρισε. Αυτός ναι, ήταν ο Ray Liotta της καρδιάς μας.
Ήταν μια υπενθύμιση για όλους εκείνους τους χαρακτήρες που τον έβλεπες και αισθανόσουν ότι όλος ο κόσμος περιμένει κάτι καλό, κάτι ξεχωριστό και όχι μια μπάτσα που θα τον προσγειώσει. Παίζοντας τους δίδυμους Moltisanti μας έδωσε πραγματικά ελπίδα ότι η επόμενη μεγάλη ερμηνεία θα έχει κάτι από τις δόξες του παρελθόντος.
Τελικώς ο θάνατός του θα μας αφήσει με ένα τεράστιο «What If» και ενώ βρισκόταν στην Καραϊβική για τα γυρίσματα του «Dangerous Waters». Ενδεχομένως η επιστροφή στην «σκληρόπετση» πραγματικότητα, αυτή που πραγματικά του άρμοζε να μην ήταν γραφτό να γίνει.
