Πριν αρκετά χρόνια, όταν έκανα την πρώτη μου δουλειά σε αντρικό περιοδικό, η γενιά των δημοσιογράφων που έγραφε εκείνη την εποχή, αντιμετώπιζε τις ατάκες από τις ερωτικές ταινίες του Κώστα Γκουσγκούνη, ως κάτι το αστείο και συνάμα το φυσικό. Ότι δηλαδή όλοι τις γνώριζαν, πως φαινόντουσαν σε όλους κάπως κωμικοτραγικές -όπως άλλωστε κάθε σενάριο ερωτικής ταινίας- αλλά παράλληλα ήξεραν πως αυτό ήταν ένα κομμάτι που αναγνώριζε μία ολόκληρη κοινωνία. Δεν χρειαζόταν να εξηγήσεις ποιος ήταν και τι έκανε ο Κώστας Γκουσγκούνης.
Με τον καιρό προφανώς, φτάσαμε σε ένα σημείο που εμείς οι τότε πιτσιρικάδες, δεν είχαμε κάποιο λόγο να μιλήσουμε στην πιο νέα γενιά από εμάς για το…«έργο» που άφησε πίσω του ο Γκουσγκούνης – προφανώς και τις ατάκες. Είχαμε περάσει σε ένα σημείο όπου το διαδίκτυο κάλυπτε τις σεξουαλικές ορμές και την όποια «εκπαίδευση» γύρω από το σεξουαλικό κομμάτι, που δεν σηματοδότησε μόνο το τέλος της εποχής Γκουσγκούνη αλλά και τη γενιά της βιντεοκασέτας. Ήταν μια τάση που ξεχάστηκε, που έδωσε την θέση της στη νέα τεχνολογία και στο πορνογραφικό υλικό που εξελίχθηκε μέσα από αυτή και τοποθέτησε τον Κώστα Γκουσγκούνη στο θρόνο του cult. Και αν πράγματι πέρασε από το μυαλό μας έστω μία στιγμή για το αν ο Κώστας Γκουσγκούνης άξιζε μία θέση στο πάνθεο του cult, η όποια αμφιβολία τελείωσε όταν βραβεύτηκε για πρώτη φορά το 2003 στο 1ο Φεστιβάλ Cult Ελληνικού Κινηματογράφου.
Μπορεί λοιπόν σήμερα όλη αυτή η κινηματογραφική πορεία του ηθοποιού να φαίνεται σε κάποιους ως «μελάνωμα», αλλά η πορεία του Κώστα Γκουσγκούνη -είτε μας αρέσει είτε όχι- ταυτίστηκε με την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση μίας εποχής. Ίσως φτωχότερης νοητικά και σε επιλογές, αλλά ταυτίστηκε χωρίς καμία αμφιβολία. Αν εξαιρέσεις κάποιες μικρές κινηματογραφικές εμφανίσεις που έκανε ο ηθοποιός στα τέλη της δεκαετίας του ’50, η καριέρα του εκτινάχτηκε την ακριβώς επόμενη δεκαετία με το ξεκίνημα των ερωτικών ταινιών. Η γενιά του ’60, η γενιά των μπαμπάδων μας, είχε τόσο περιορισμένη πρόσβαση σε σεξουαλικό περιεχόμενο, που δεν κάνει καμία εντύπωση ότι οι ταινίες του έκοβαν πάνω από 85.000 εισιτήρια. Ήταν η εποχή όπου μία σεξουαλικά πεινασμένη νεολαία, σε περίοδο δικτατορίας αλλά και νωρίτερα, έψαχνε διόδους για να βγάλει όλη εκείνη την εφηβική ερωτική εκρηκτικότητα, που βρήκε πρόσφορο έδαφος στις ταινίες του. Το ίδιο θα συνέβαινε και με την δεκαετία του ’70, παρότι η δεκαετία αυτή ήταν αρκετά πιο απελευθερωμένη από τις δύο προηγούμενες και με περισσότερο σεξουαλικό υλικό να κυκλοφορεί τόσο σε τύπου άρλεκιν, όσο και σε περιοδικά. Η αρχή του τέλους, ήρθε στη γενιά του ’80, μία γενιά Αλλαγής τόσο σε ενδιαφέροντα όσο και στον τρόπο που τα εκφράζαν, αλλά σαφώς πιο περπατημένη για την εποχή. Ο Κώστας Γκουσγκούνης, δεν είχε πια να πει κάτι σε εκείνα τα παιδιά, γιατί οι σχέσεις αναμεταξύ τους δεν ήταν ούτε ποινικοποιημένες, ούτε κάτω από το βλέμμα του χωροφύλακα που προέβλεπε ψαλίδια και διαπόμπευση.
Όμως ένας άνθρωπος που κατάφερε να αποτελέσει με τις ταινίες του καταφύγιο για τις σεξουαλικές ορμές των νέων σε μία Ελλάδα όπου ο ερωτισμός είχε την έννοια του άβατου και το συνώνυμο της ακολασίας, είναι κάτι παραπάνω από μία cult φιγούρα. Είναι ο ανεπίσημος εκπρόσωπος της ελληνικής ερωτικής σκηνής. Ο εκπρόσωπος της μεγαλύτερης σελίδας της ιστορίας της ερωτικής βιομηχανίας μας, όταν αυτή ήταν κατακριτέα από κάθε άρχουσα τάξη και που ουσιαστικά δεν υπήρχε στο χάρτη. Υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος και οι ταινίες του. Ο Κώστας Γκουσγκούνης. Και τα κατάφερε τόσο καλά, που το όνομα του ταξίδεψε μέσα στα χρόνια, χωρίς καν να χρειαστεί ο ίδιος να φτιάξει ένα προφίλ στο Instagram ανεβάζοντας stories και αποκτώντας γραφείο PR. Ήταν ένας μικρός λαϊκός αστικός ήρωας, όπου χιλιάδες νέοι βρήκαν σεξουαλική παρηγοριά στις ταινίες του. Σε εποχές μάλιστα, όπου η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στην Ελλάδα δεν ήταν καν θέμα προς συζήτηση στα τότε υπουργεία Παιδείας.
Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτό. Πώς όσο και αν νομίζουν κάποιοι ότι δεν έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση των νέων της εποχής, κατάφερε να γίνει cult φιγούρα, να κρατήσει τις ατάκες του στις αντρικές κουβέντες, να τιμηθεί σε Φεστιβάλ και να φτάσει μέχρι τα 92 έχοντας ζήσει το σεξ σε βαθμό που άλλοι της γενιάς του, όχι δεν το έζησαν, αλλά δεν έφτασαν κοντά ούτε στο απειροελάχιστο.
Και το σίγουρο είναι ένα. Πέθανε γεμάτος και ολοκληρωμένος, κρατώντας μία αρρενωπή και χωρίς κόμπλεξ ταυτότητα, σε μία εποχή που ο άντρας δεν ήξερε τα βασικά γύρω από το σεξ. Ό,τι πήρε, το οφείλει στον Κώστα Γκουσγκούνη.
