Δεν είναι όλες οι ιστορίες για αφήγηση. Τέλος. Αυτό είχε πει κάποτε ένας πολύ μεγάλος κειμενογράφος, οπού μετά από το δεκάλεπτο λογίδριο ενός συντάκτη για μία ιδέα που ήθελε να γράψει, του απάντησε κοφτά. «Χέστηκε ο κόσμος. Δεν ενδιαφέρει κανένα». Όσο απόλυτο και να ακούγεται, κάποιες ιστορίες είναι για να λέγονται. Και άλλες όχι.
Ο πατέρας του πατέρα μου, ήταν 17 χρονών παιδί όταν πολέμησε στο Σαγγάριο. Στρίμωξαν άσχημα το τάγμα του, διαλύθηκε και εκείνον τον θεώρησαν νεκρό. Όταν γύρισε στο χωριό του στο Πήλιο, έμαθε πως την προηγούμενη μέρα του είχαν κάνει τα 40. Αυτή μάλιστα, είναι μία ιστορία στρατού. «Η διάσωση του στρατιώτη Κωνσταντίνου». Και ταινία την έκανες και ήρωες είχε και σασπένς και σίγουρα πολύ δράμα. Δεν τα ξέρω όλα με λεπτομέρειες, αλλά είναι σίγουρα μία από τις τόσες ιστορίες που -προφανώς- θα αντάλλαξε μεταξύ της μία γενιά που έζησε πόλεμο. Πόλεμο όμως. Ή ακόμη και εκείνη η γενιά που χρόνια αργότερα, έζησε έστω μία ξαφνική επιστράτευση μέσα στη δικτατορία ή στο σκηνικό με το Πίρι Ρέις το 1987. Όλα αυτά είναι αποδεκτά.
Αυτό όμως που πραγματικά δεν έχει καμία ουσία -παρά μόνο αν έχεις απολυθεί εδώ και ένα μήνα από φαντάρος- είναι να ανταλλάζεις ιστορίες από το στρατό. Γιατί; Γιατί όλες τους είναι ξεπατικωσούρα. Αν έχεις υπάρξει βύσμα σε σώματα πλην του πεζικού, το πιο πιθανό είναι να σε σιχτιρίσουν και, εδώ που τα λέμε, θα έχουν και δίκιο. Από εκεί και πέρα, αν έχεις υπηρετήσει στο πεζικό, τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα για όλους. Δηλαδή, όλοι έχουμε κάνει «σχοινάκια», όλοι έχουμε φυλάξει σκοπιές, έχουμε κάνει βολές, νυχτερινές και πρωϊνές και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Έχουμε υπηρετήσει σε περίοδο ειρήνης, βαρεμάρας και διπλωματίας. Δεν υπάρχει τίποτα το ηρωικό, το κουλ, το ξεχωριστό, για το πώς έκανες μαντραπήδα, για το αν σε πήρε ο ύπνος στη σκοπιά, από ποιο σημείο παραγγέλνατε κρυφά σουβλάκια ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Τα έκαναν και άλλοι πριν από εμάς και θα συνεχίσουν να τα κάνουν (μάλλον), σε σημείο που φαίνεται ήδη πλέον σαν ένα χιλιοειπωμένο ανέκδοτο.
Πολύ περισσότερο, είναι η βάση στην οποία ξεκινάει αυτή η κουβέντα. Όπου συναντιούνται άντρες σε ένα ποτό, σε ένα event, σε μία κοινή παρέα οπουδήποτε και σκάει η ατάκα «που υπηρέτησες;». Τουλάχιστον, αν έχεις περάσει από τα αλεξίπτωτα, από τους ΟΥΚ, τα ΛΟΚ κλπ, έχεις πράγματι κάτι να πεις. Να συζητήσεις. Να μοιραστείς. Και μόνο η εκπαίδευση που έχουν περάσει αυτά τα παιδιά, είναι αρκετή για να ακουστεί μία διαφορετική ιστορία – αν και είμαι σίγουρος ότι ακόμη και αυτοί θα έχουν βαρεθεί να τα λένε μεταξύ τους. Όλοι οι υπόλοιποι που υπήρξαμε απλά σε μία σκοπιά κρατώντας ένα όπλο, τι να συζητήσουμε παραπάνω ρε παιδιά; Δηλαδή εσείς δεν έχετε βαρεθεί να ακούτε τα ίδια με διαφορετικούς πρωταγωνιστές; Εγώ σίγουρα.
Να θυμηθούμε και τα φαγητά του στρατού όμως έτσι;
Τουλάχιστον, αφού τον γνωρίζεις τον άλλο, ρώτησε τον για κανένα σιγουράκι στο στοίχημα. Κερδισμένος θα βγεις.
