Όχι δεν είναι ωραίο και το ξέρω. Από την άλλη έτσι είναι οι σοβαρές εξαρτήσεις, δεν μπορείς να τις κόψεις και πάνω από αυτό έχεις και τύψεις. Ναι έχω τύψεις που δεν τρώω καν βραδινό, ναι έχω τύψεις που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή όλη τη μέρα. Κάθομαι στο γραφείο στη δουλειά και το μόνο που μου φτιάχνει κάπως τη διάθεση είναι η σκέψη πως θα αράξω το βράδυ μπροστά από την οθόνη βλέποντας Netflix και τρώγοντας τα αγαπημένα μου πατατάκια.
To Netflix αγόρασε τη Next Games και γίνεται ένας ψυχαγωγικός κολοσσός
Κατάντια; Βαρεμάρα; Δεν ξέρω πως να το πω. Ίσως απλά ψυχολογική κούραση από τα πάντα. Η καθημερινότητα σε αφήνει στεγνό σαν μπαγιάτικο σύκο. Όλοι οι χυμοί έχουν εξατμιστεί μέσα στη μέρα και το βράδυ αισθάνομαι ένα κουφάρι.
Ένα κουφάρι όμως που ακόμη κουβαλάει όλες τις ορμές του. Μοιάζει σαν κατάρα, σαν ένα σισύφειο μαρτύριο που δεν σταματάει ποτέ. Αντί όμως για εκείνο το αιμοβόρικο πουλί που μου τρώει τα σωθικά, έχει πάρει τη θέση του το Νetflix και φυσικά η αστείρευτη όρεξη μου για junk food.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πιάσει μία παραξενιά στο βλέμμα της γυναίκας πίσω από τον πάγκο στο ψιλικατζίδικο κάτω από το σπίτι μου. Κάθε βράδυ τα ίδια. Θα έρθει εκείνος ο περίεργος τύπος με το σκύλο και θα αγοράσει ακριβώς το ίδιο πράγμα: Αναψυκτικό και πατατάκια. Κάθε νύχτα το ίδιο. Μία ενοχλητική διαδικασία ακόμη και για τους τρίτους.
Όλα τα «σκουπίδια» που έχω φάει στη ζωή μου βλέποντας Netflix
Μήπως η ζωή μου δεν είναι αυτό που περίμενα; Μήπως όλα έχουν συρρικνωθεί σε μία σακούλα με λιχουδιές και τίποτε άλλο; Τι λείπει από τη ζωή μου; Όλα τα έχω (θεωρητικά), μέσα μου όμως υπάρχει ένα τεράστιο κενό που χάσκει.
Και αυτό το κενό μόνο με ένα τρόπο γεμίζει. Πατατάκια και binge watching. Μόνο αυτό ικανοποιεί τη σαπίλα μου. Αν ρίχνω σαπίλες μέσα μου το όλο πράγμα εξισορροπείται. Αισθάνομαι ανήμπορος να το σταματήσω. Και κάθε φορά γίνεται ακόμη χειρότερο, ακόμη πιο ανθυγιεινό για το σώμα μου. Ρίχνω μέσα μου σοκαλάτες, σουβλάκια, πίτσες και μετά από πάνω παγωτό και πατατάκια. Κόλαση σκέτη. Κάθε πρωί ξυπνάω κι αισθάνομαι λες κι έχω φάει μία ολόκληρη χωματερή.
Πως όμως θα καταφέρω να το ξεπεράσω όλο αυτό; Μάλλον η ερώτηση είναι θέλω να το ξεπεράσω; Μάλλον όχι. Τι είναι αυτό που με βάζει σε αυτή την παράξενη θέση; Γιατί με ικανοποιεί το να κατεβάζω τόσα σκουπίδια βλέποντας σειρές;
Είναι η άδεια μου ζωή; Είναι το κενό μέσα μου; Είναι μήπως όλα μαζί μαζεμένα; Μήπως τελικά υπερβάλω; Γιατί είναι κακό δηλαδή να χαλαρώνω που και που; Από την άλλη όμως γιατί πρέπει να αισθάνομαι τύψεις; Μήπως εκεί είναι το λάθος; Δεν μπορώ να αποδεχτώ πως έτσι είναι η ζωή;
Το μόνο που μπορώ να κάνω προς το παρόν είναι να αποδεχτώ την εξάρτηση μου. Που θα πάει κάποια στιγμή ίσως βρω κάποια άλλη εξάρτηση να ασχοληθώ και ξεχάσω τα πατατάκια…ποιος ξέρει.
