Το τελευταίο καραβάκι που θυμάμαι να έχω δει στολισμένο, ήταν πριν μερικά χρόνια όταν έκανα Χριστούγεννα στο σπίτι ενός φίλου στη Χίο. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το μέρος, δεν είχα ξανακάνει ποτέ χριστουγεννιάτικες γιορτές στο νησί και γνώριζα για τα ντόπια έθιμα από τα βασικά ως ελάχιστα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το συγκεκριμένο καραβάκι γιατί είχε και εκείνο με την σειρά του μία χαρακτηριστική ιστορία που την άκουσα παραμονή Χριστουγέννων από την γιαγιά του, πίνοντας ένα φλιτζάνι καφέ.
To καραβάκι αυτό δεν θα σου γέμιζε το μάτι σε σχέση με όλα εκείνα που πουλάνε ως διακοσμητικά, αλλά την ιστορία του θα την ζήλευε μέχρι και το τελευταίο εορταστικό στολίδι. Ήταν σκαλισμένο στο χέρι από τον πατέρα της γιαγιάς του φίλου, ο οποίος ήταν ναυτικός και το έφτιαξε ως παιχνίδι για τα δύο του αγόρια. Η ιστορία αυτή δεν έχει κάποιο δραματικό φινάλε, με ναυτικούς που να χάθηκαν στη θάλασσα. Αντιθέτως είναι πιο τρυφερή αλλά και συνάμα δύσκολη. Ο κύριος Ανέστης ήταν στη θάλασσα από δέκα χρονών παιδί. Ξεκίνησε στην ψαρόβαρκα του πατέρα του και στη συνέχει την ανέλαβε ο ίδιος με τα αδέρφια του. Όταν μεγάλωσε έφυγε στην Αυστραλία για να δουλέψει σε εμπορικά πλοία και να βγάλει λεφτά και γύρισε πίσω στο νησί για να φτιάξει κάτι δικό του. Αγόρασε δύο ψαρόβαρκες ενώ αραιά και που έφευγε για ολόκληρα εξάμηνα όταν παρουσιαζόταν η ευκαιρία, για να βγάλει επιπλέον χρήματα. Μία ζωή στα καράβια. Στα λεφτά αλλά παράλληλα στην αβεβαιότητα της θάλασσας και στο έλεός της.
Αυτό το καραβάκι στολιζόταν από τότε. Για τον Άγιο Νικόλαο που προστατεύει τους ναυτικούς, αλλά και για τους ίδιους τους ναυτικούς που βρίσκονται εκεί έξω μέχρι σήμερα. Γιατί γνωρίζουμε καλά πως πολλοί από αυτούς δεν θα βρίσκονται τα Χριστούγεννα δίπλα στην οικογένειά τους και πολύ πιθανόν να αργήσουν ακόμη περισσότερο μέχρι να επιστρέψουν. Η Ελλάδα είναι ο ήλιος και η θάλασσά της και την τελευταία ξέρουμε καλά πως να την δουλεύουμε από τα αρχαία χρόνια. Οι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί έξω, είναι εκεί για τις οικογένειες τους, για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην και να φροντίσουν να μην λείψει τίποτα από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι από το οποίο θα λείπουν οι ίδιοι.
Καλό λοιπόν το έλατο, αλλά ας θυμόμαστε και αυτούς. Είναι κομμάτι, όχι μόνο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, αλλά και της καθημερινότητάς εκατομμυρίων Ελλήνων, με πατεράδες, αδέρφια και γιους που συνεχίζουν να εργάζονται σκληρά εκεί έξω.
Ένα καραβάκι με μερικά στολίδια και μία προσευχή στον Άγιο Νικόλαο. Δεν κοστίζει τίποτα σε εμάς και τα πάντα σε αυτούς.
