Σε πιάνει ένα μικρό σοκ όταν συνειδητοποιείς πως ο Jeff Bridges έχει πατήσει για τα καλά τα 70. Ανήκει σε εκείνη την γενιά των μεγάλων ηθοποιών που έχεις μεγαλώσει μαζί τους και που τρέμει το φυλλοκάρδι σου μην σου πάθουν κάτι στο ξαφνικό. Ίσως η ατάκα «μεγάλος ηθοποιός» να είναι λάθος για έναν τύπο σαν τον Jeff Bridges, που σε όλη του την ζωή δεν έβαλε το «μεγάλος» πάνω από το «ευτυχισμένος». Θα πει κανείς «Και το cool; Μήπως αυτό είναι πιο πάνω;». Σίγουρα, αλλά το coolness του Jeff Bridges, από τη μία ήταν κάτι που πάντα είχε και από την άλλη κατάφερε να το υποστηρίξει μέσα από τον τρόπο που επέλεξε να ζήσει.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο Bridges προέρχεται από οικογένεια που είχε στο αίμα της την ψυχαγωγία. Ο παππούς του ήταν ιδιοκτήτης υπαίθριου θέατρου και μερικά χρόνια δημιούργησε και μαγαζί που πουλούσε εξοπλισμό για γυρίσματα. Ο πατέρας του Jeff Bridges είδε τον μαγικό κόσμο του σινεμά να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή του, αλλά δεν ήθελε το ίδιο και για τα παιδιά του. Ο Bridges έχει μιλήσει σε συνεντεύξεις για το όνειρο του πατέρα του να σπουδάσει ο γιος του νομικά και πόσο βαρετό φαινόταν όλο αυτό στον ίδιο. «Ήξερα δύο πράγματα. Ότι μου άρεσε το σινεμά και ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτε που να έχει στάνταρ ωράριο. Το διάβασμα απαιτεί πρόγραμμα οπότε αυτομάτως θα ήμουν η χειρότερη επιλογή σε κάτι τέτοιο. Βέβαια μέχρι τότε δεν ήξερα την αφοσίωση που χρειάζεται η υποκριτική».
Παρότι ο Bridges συνηθίζει να μιλάει σκληρά για τον εαυτό του, έχει κάνει δουλειές με τακτικό ωράριο και μάλιστα όχι λίγες. Από μπαρ μέχρι σερβιτόρος, οδηγός και αχθοφόρος. Η οικογένειά του δεν είχε ποτέ προβλήματα με τα χρήματα, αλλά ο πατέρας του ήθελε να γνωρίζουν τα παιδιά του την φύση της δουλειάς και τις θυσίες που απαιτούνται. «Θυμάμαι ακόμη το πρώτο ποτό που ήπια με δικά μου λεφτά. Γενικά, ό,τι κάνεις με δικά σου λεφτά έχει άλλη γεύση. Αυτό φροντίζω να το θυμάμαι μέχρι και σήμερα». Μέσα σε όλα αυτά όμως, ο Jeff Bridges βρήκε χώρο για τον Lebowski που έκρυβε μέσα του. Θυμάμαι πως το 1998, όταν ήμασταν και εμείς όλοι πιτσιρικάδες, σκεφτόμασταν πως αν ήταν να καταντήσουμε να σιχαινόμαστε τους πάντες και να αποκτήσουμε έναν ιδιαίτερο σταρχιδισμό με ό,τι μας εκνευρίζει τριγύρω μας, καλύτερα να γινόμασταν σαν τον The Dude του Lebowski. Δεν είναι ότι βαριόμασταν να δουλέψουμε ή θέλαμε να τα παρατήσουμε, αλλά ήταν τόσο μεθυστικό αυτό το άρωμα ελευθερίας που έψαχνε ο Dude, που όσο μεγαλώνεις το αποζητάς όλο και περισσότερο.
Δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα περνούσε μία δεκαετία και θα κοιτούσαμε τον Jeff Bridges, όχι μόνο για τους ρόλους τους στο σινεμά και τον διθυραμβικό Dude, αλλά και για μία σειρά από άλλα πράγματα που ούτε ο χαρακτήρας του Lebowski δεν θα μπορούσε να τα κάνει. Μόνο ο Jeff Bridges. Μας άρεσε ο τρόπος που περιποιόταν το ασημένιο μακρύ του μαλλί. Μας άρεσε που δεν ντράπηκε ποτέ να κρύψει το χρώμα αυτό και να καταφύγει σε βαφές και άλλες αηδίες. Μας αρέσει που, ακόμη και πριν παίξει στο True Grit των Coen, ήταν ένας τύπος γεννημένος για να μοιάζει με καουμπόη. Λίγο το μούσι, λίγο ο τραχύς τρόπος που μιλούσε, ξαφνικά είχες μία βελτιωμένη εμφανισιακά έκδοση του Dude που δεν έχασε τον cool χαρακτήρα του. Ο Bridges υπήρξε στα νιάτα του από τους ωραίους άντρες -και ακόμη είναι- αλλά ποτέ του δεν έγινε το golden boy της Αμερικής που γνώρισαν άλλοι της γενιάς του. Κάποιες φορές, σκέφτομαι πως ήταν πολύ cool για να μπορέσουν να τον χειριστούν. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα έχει αναφερθεί από τον ίδιο του τον ατζέντη, όταν κάλεσαν τον Bridges για το Tron: Legacy. «Σκάλωσαν τόσο πολύ στο πλατό που εκείνη την ημέρα δεν έγινε γύρισμα. Τον ρωτούσαν όλοι για την ζωή του έξω από το σινεμά και εκείνος έδειχνε να ενδιαφέρεται περισσότερο να ανταλλάξει ιστορίες παρά να αρχίσει το γύρισμα».
Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό, ήταν από τον παππού του, Lloyd Bridges Sr., ο οποίος ήθελε να γνωρίζει τους εργαζόμενους του έναν προς έναν και του άρεσε μέσα στην ημέρα να περνάει χρόνο μαζί τους. Κυρίως, επειδή φοβόταν ότι θα έρθει μία μέρα που δεν θα γνωρίζει τις ανάγκες που τυχόν να είχαν. Είναι ευχάριστο να βλέπεις ότι αυτή η συμπεριφορά περνάει από γενιά σε γενιά και πόσο μάλλον όταν όλοι έχουν να μιλούν για το πόσο άρτια την έχεις υιοθετήσει. Αλλά ένας cool τύπος είναι παντού cool. Ακόμα και στην ασθένεια.
Δεν δίστασε να μιλήσει ανοιχτά ότι διαγνώστηκε με λέμφωμα και δεν έδειξε στιγμή τρομαγμένος. Φάνηκε κάποια στιγμή αδύναμος σε φωτογραφίες, αλλά το στενό οικογενειακό του περιβάλλον έλεγε πως διατηρούσε μία πολύ Dude στάση απέναντι στον καρκίνο. Φέτος τον Σεπτέμβριο ανακοίνωσε πως οι χημειοθεραπείες του απέδωσαν και πως η αρχική μάζα μειώθηκε στο μέγεθος μίας μικρής μπίλιας. Ο ίδιος είχε αστειευτεί πως τον έκανε να μοιάζει με παιχνιδάκι, εν αντιθέσει του κορωνοϊού με τον οποίο διαγνώστηκε και που όπως δήλωσε «ήταν δύσκολος». Και ο Dude προφανώς και δεν το έβαλε κάτω.
Κανείς μας δεν ξέρει πόσο θα ζήσει ή πώς θα τα φέρει έτσι η ζωή ώστε να δοκιμαστεί ή όχι στις αντιξοότητες. Νομίζουμε όμως ότι ο Jeff Bridges ανήκει σε εκείνους τους αξιοζήλευτους ανθρώπους, που προσπαθούν πάντα να βλέπουν χαλαρά ό,τι και αν συμβαίνει, χωρίς να εγκλωβίζονται μέσα στο πρόβλημα σαν να τους τραβάει κινούμενη άμμος. Και αυτό είναι πραγματικά ηρωικό και αξιοθαύμαστο. Τόσο πολύ για την ακρίβεια, που καταλαβαίνεις γιατί ο Jeff Bridges έγινε τόσο εύκολα Dude.
Ο Dude ωστόσο, δεν θα γινόταν ποτέ τόσο εύκολα Jeff Bridges.
