Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν είναι πως δεν θέλουμε να ανέβουμε τα σκαλιά της εκκλησίας. Και να παντρευτούμε θέλουμε και παιδάκια θέλουμε να κάνουμε και μπαμπάδες θέλουμε να γίνουμε – κάποιοι από εμάς είναι ήδη μπαμπάδες. Δεν ξεχνάμε όμως που ζούμε. Και η σημερινή κοινωνία, πέρα του ότι έχει τσαλαπατήσει με χίλιους-δυο τρόπους τον θεσμό οικογένεια, δεν μπορεί να πει κανείς ότι έχει φτιάξει και τις κατάλληλες βάσεις προκειμένου να την δημιουργήσεις. Με πιο απλά λόγια, όταν ο μέσος μισθός είναι 600 ευρώ (και λιγότερα ενδεχομένως), όχι γάμο δεν μπορείς να κάνεις αλλά ούτε ενοίκιο να πληρώσεις.
Δεν είναι λοιπόν ότι είμαστε «αντιρρησίες συνείδησης» (σ.σ.: εκτός από εκείνους που δεν θέλουν να παντρευτούν για δικούς τους λόγους), αλλά ειλικρινά κάποιους δεν τους παίρνει. Αυτό φυσικά είναι ένα κόκκινο πανί για τους περισσότερους συγγενείς -και του γαμπρού και της νύφης- που όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν τη νεανική ανησυχία, αλλά πετούν τις περίφημες ατάκες του τύπου «και πότε θα παντρευτείς;», «και θα αφήσεις το κορίτσι αστεφάνωτο;». Σε τραβάνε οι συγγενείς από τα μανίκια, γκρινιάζουν οι μανάδες, κλαίνε οι γιαγιάδες λέγοντας ότι θα πεθάνουν και δεν θα σε δουν γαμπρό και όταν βρίσκονται όλοι μαζί πεισμώνουν και προσπαθούν να καταλάβουν γιατί είσαι ενάντια του γάμου.
Οι νέοι δεν είναι ενάντια στο γάμο
Απλά σε αντίθεση με τις γενιές του ‘60 και του ‘70 που προχωρούσαν προς το Ιερό Μυστήριο πάραυτα -έχοντας προηγουμένως ‘‘αγοράσει’’ την γυναίκα με προίκα- οι νέοι άνθρωποι πρέπει πλέον να τα βάλουν κάτω και να υπολογίσουν με χαρτί και μολύβι τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν. Πλέον, δεχόμαστε πως τα 3 στα 4 ζευγάρια έχουν και τους δύο να δουλεύουν – γιατί δεν γίνεται και διαφορετικά. Εάν υπάρχει στη διάθεσή τους κάποιο ακίνητο που τους παραχωρεί η οικογένεια, το σενάριο είναι καλό. Στη χειρότερη, πρέπει να βρουν ένα μικρό σπίτι και στη συνέχεια να μαζέψουν λεφτά για μία σειρά από πράγματα: έπιπλα, παράβολα και άδειες για γάμους, δεξιώσεις ή τουλάχιστον κάποιο γλέντι με φαγητό και ποτό. Προφανώς και η δεξίωση, το μάζεμα, το γλέντι, διαφέρει αναλόγως την τσέπη, αλλά όλοι θέλουμε να περάσουμε εκείνη την βραδιά με αγαπημένα μας πρόσωπα χωρίς να σκεφτόμαστε το οικονομικό. Και δεν γίνεται.
Μην κατακρίνετε λοιπόν τους νέους που το σκέφτονται δύο και τρεις φορές να ανοίξουν σπίτι. Δεν είναι πως δεν θέλουν, δεν είναι πως δεν σκέφτονται να παντρευτούν, να παρτάρουν με τους καλεσμένους και να μεγαλώσουν στο μέλλον τα παιδιά τους. Σίγουρα θέλουν. Σίγουρα όμως φοβούνται κιόλας. Φοβούνται ότι η οικονομική κατάσταση που βιώνουμε από το 2010, έχει αποτρέψει τους νέους από το πιο φυσιολογικό και όμορφο πράγμα: την οικογένεια.
Το μέλλον του γάμου
Ας έχουν στο μυαλό τους λοιπόν οι κυβερνώντες -και οι νυν και οι μελλοντικοί- πως αν δεν αφήσουν το οικογενειακό πουγκί να γεμίσει, θα έχουν πιο σοβαρά προβλήματα υπογεννητικότητας να αντιμετωπίσουν από αυτά που έχουμε σήμερα. Θα φτάσουμε σε ένα σημείο που πραγματικά δεν θα μπορούμε να ανταπεξέλθουμε οικονομικά και η μελλοντική γενιά νέων θα ξεγράψει την δημιουργία της οικογένειας για τα καλά. Και αυτό είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να συμβούν.
Ωστόσο έχουμε μάθει να επιβιώνουμε στις δυσκολίες. Θα τα καταφέρουμε. Με λίγη βοήθεια ωστόσο, θα φροντίσουμε να ασχοληθούμε εξ’ ολοκλήρου με την οικογένεια και την δημιουργία της και όχι με το στρες που δεν θα μας αφήνει να κοιμηθούμε τις νύχτες.
