Το όνομά του πλέον έχει καταντήσει σαν τα αστέρια στον ουρανό. Ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί, αλλά είναι αδύνατο να το αγγίξεις. Και δεν είναι ότι τα χρόνια αποτελούν εμπόδιο στον Richard Gere, ειδικά για ένα τύπο με το δικό του background ο οποίος δεν θα δυσκολευόταν ποτέ να βρει δουλειά στο χώρο της ηθοποιίας. Με τόσο σπουδαίες ερμηνείες στο βιογραφικό του άλλωστε, έχοντας κιόλας τον τίτλο του «Πιο Σέξι Άντρα» το 1999 από το περιοδικό Forbes μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια της «βασιλείας» του, καταλαβαίνουμε πως δεν πρόκειται για μια τυχαία περίπτωση ηθοποιού και κυρίως αρσενικού.
Αν δεν θυμάσαι τις κορυφαίες του εμφανίσεις, το παρακάτω άλμπουμ είναι εδώ για να σου φρεσκάρει τη μνήμη:
Η νέα χιλιετία δεν τον βρίσκει πουθενά
Ίσως ο κόσμος να αδυνατεί σήμερα να καταλάβει τη δυναμική του Richard Gere, του άνθρωπου που γοήτευσε την Πριγκίπισσα Νταϊάνα κάνοντας τον Sylvester Stallone να σκάσει από το κακό του, αλλά μέχρι και το 2002, όταν και κατέκτησε τη Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στο μιούζικαλ «Chicago», κανείς δεν περίμενε ότι τα επόμενα χρόνια το Hollywood θα τον άφηνε σταδιακά στο κενό και σύντομα εντελώς εκτός των μεγάλων παραγωγών της.
Είναι λες και οι παραγωγοί αποφάσιζαν να αφήσουν ξαφνικά εκτός δρώμενων τον Leonardo DiCaprio, τον Tom Hardy ή τον «The Rock» Dwayne Johnson -τον τελευταίο λόγω δημοφιλίας τον αναφέρω, όχι λόγω ταλέντου. Κάτι αντίστοιχου βεληνεκούς, ίσως και μεγαλύτερο από τους σταρ του σήμερα.
Το γεγονός ότι οι μεγάλες παραγωγές του Hollywood τον έχουν θέσει στο περιθώριο είναι κάτι το οποίο έχει συνηθήσει, σε βαθμό που ξέρει ότι το μέλλον του στην ηθοποιία δεν βρίσκεται εντός της μεγαλύτερης κινηματογραφικής βιομηχανίας του κόσμου, αλλά σε ανεξάρτητες παραγωγές, όπου θυμίζει ψύγματα του σπουδαίου παρελθόντος του.
Ωστόσο ποιος είναι ο λόγος που το Hollywood τον έχει θέσει στο περιθώριο και δεν τον βλέπουμε σχεδόν πουθενά πλέον; Συνήθως όλα τα άσχημα πράγματα έχουν να κάνουν με τις επιλογές μας, μια ατάκα μας μπροστά σε κάποιον που δεν έπρεπε, μια πράξη προδοσίας που δεν συγχωρέθηκε ποτέ. Για τον Richard Gere αυτό το «σφάλμα» ήταν μια ξεκάθαρη επιλογή του κόντρα στους μεγαλύτερους χρηματοδότες του Hollywood. Τους Κινέζους.
Όχι, δεν είπε ποτέ κάτι κακό για τη νέα υπερδύναμη στον κόσμο, ωστόσο το ότι έχει ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ του Δαλάι Λάμα και της ανεξαρτητοποίησης του Θιβέτ από την Κίνα, είναι ένα γεγονός που τον κάνει αυτόματα εχθρό των Κινέζων.
Όπως έχει πει στο Hollywood Reporter, «μίλησα με έναν Κινέζο σκηνοθέτη ο οποίος μου εκμυστηρεύτηκε ότι αν δεχόταν να δουλέψει μαζί μου, δεν θα κατάφερνε να βρει ξανά δουλειά, ενώ θα του απαγόρευαν να φύγει από τη χώρα του».
Είτε τον συμπαθείς, είτε όχι…
Ο Richard Gere έχει κατηγορηθεί στη ζωή του από κριτικούς και κοινό ότι δεν ήταν ποτέ κάτι το τρομερό υποκριτικά, ενώ το μεγάλο του όπλο – δηλαδή η γοητεία του – στην ηλικία του για πολλούς θεωρείται «άσφαιρο», ωστόσο η παρουσία του στις σύγχρονες παραγωγές είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Δεν χρειάζεται να είναι πρωταγωνιστής όπως στο παρελθόν, τότε που ερχόταν με φόρα ως τζόβενος στο «Pretty Woman» ή στο «American Gigolo» αλλά και μόνο η παρουσία του θα έδινε άλλη αίγλη σε ένα Hollywood που συνεχώς ξεφτίζει και υπολείπεται ποιότητας.
Στη σύγχρονη εποχή του κινηματογράφου σπανίζουν όσο τίποτα οι παρουσίες με το κύρος και την ικανότητα να κλέβουν την παράσταση έστω και με ελάχιστα δευτερόλεπτα στην οθόνη και λίγες γραμμές διαλόγου. Όχι τόσο γιατί λένε κάτι το ιδιαίτερο ή ο ρόλος μπορεί να εξιτάρει, αλλά για το γεγονός ότι μια τέτοια παρουσία σου ξυπνάει εικόνες από το ένδοξο παρελθόν, σε επιστρέφει σε στιγμές δόξας και νοσταλγίας. Και η νοσταλγία πάντα πουλάει αν μπορέσεις να την παρουσίασεις με σωστό τρόπο.
Μπορεί ο Richard Gere λοιπόν να έχει να παίξει σε αξιόλογη ταινία περίπου από το «The Double» του 2011, ωστόσο για όλους εμάς θα είναι πάντα ένας τύπος που μας λείπει σαν παρουσία από την κινηματογραφική βιομηχανία. Είτε τον συμπαθούμε, είτε όχι.
