Το να φτάνεις κοντά στα 30 και να μένεις ακόμα με τους γονείς σου, μπορεί να προκαλέσει περισσότερα προβλήματα απ' όσα φαντάζεσαι. Δεν είναι μόνο το image. Το τι δείχνεις δηλαδή στον έξω κόσμο. Είναι οι συζητήσεις που θα δημιουργηθούν και οι διαφωνίες που θα ακολουθήσουν. Άβολοι διάλογοι όπως είναι οι παρακάτω.
Διάλογος για να φέρεις κοπέλα στο σπίτι:
- Μαμά-Μπαμπά, δεν φεύγετε λίγο το ΣΚ;
- Μα γιατί παιδί μου, τι σε ενοχλούμε εμείς εδώ;
- Ε, με ενοχλείτε, δεν το καταλαβαίνετε;
- Και τι θα γίνει τώρα δηλαδή, θα μας διώξεις απ’ το σπίτι μας;
- Όχι, απλά αφήστε με λίγο μόνο.
- Μα δεν σε εμποδίζουμε εμείς σε κάτι. Ό,τι θες κάνεις. Έχεις και το δωμάτιό σου μέσα. Δεν θα μπούμε.
Διάλογος για να φέρεις φίλους για το ματς:
- Μαμά-Μπαμπά, το βράδυ μπορείτε να φύγετε, θα έρθουν τα παιδιά να δούμε ματς.
- Και πού να πάμε; Τι λες αγόρι μου;
- Καθίστε έστω στη μέσα τηλεόραση.
- (Μάνα): Δεν γίνεται. Εγώ θέλω να δω «Πακέτο».
- (Πατέρας): Κι εγώ θέλω να δω Survivor.
Διάλογος για να κάνεις πάρτι:
- Να σας πω, θα κάνω ένα πάρτι αύριο βράδυ, οπότε φύγετε κι ελάτε την επόμενη μέρα ή έστω αργά το βράδυ.
- (Μάνα): Πάρτι; Τι πάρτι; Και τώρα μου το λες; Πότε θα προλάβω να σας ετοιμάσω σουφλέ, μπόμπες, λουκανικοπιτάκια;
- Τι λες ρε μάνα; Απλά να φύγετε θέλω.
- Και να μην μείνουμε εδώ να γνωρίσουμε τους φίλους σου; Τι σόι πάρτι θα ‘ναι αυτό;
Μπορούμε να γράψουμε άλλους 100 τέτοιους διαλόγους, να τους κατηγοριοποιήσουμε και να τους αναλύσουμε τον καθένα ξεχωριστά, αλλά μετά δεν θα υπάρχει χώρος για να πούμε άλλα.
Αυτά είναι τα προβλήματα του να μένεις με τους γονείς σου. Να έχεις λιώσει π.χ στο διάβασμα, να γράφεις και γαμώ στις Πανελλήνιες, να πανηγυρίζεις που πέρασες Αθήνα και να μην ξέρεις τι σε περιμένει στη συνέχεια. Να κάνεις φοιτητική ζωάρα μιας και δεν έχεις έξοδα, αλλά έχεις τα πάντα δίπλα σου, να τελειώνεις τη σχολή, να μεγαλώνεις, να μεγαλώνεις, να τα έχεις όλα έτοιμα, πλυμένα, σιδερωμένα, στρωμένα (όσα ακούς δηλαδή σε κάθε εξάψαλμο) και να φτάνεις σε ένα σημείο όπου είσαι άσχετος για κάθε δουλειά, ανώριμος για το μεγάλο βήμα, αγκυλωμένος σε μία εποχή που δεν ευνοεί μετακινήσεις και μετακομίσεις, απαγκιστρωμένος, δέσμιος και καταδικασμένος να μένεις με τους γονείς σου.
Να μην μπορείς να υλοποιήσεις, λόγω κρίσης, οικονομικής αστάθειας και στενότητας, τα «πρέπει» της ηλικίας σου, από την άλλη, όμως, να μην μπορείς και να υποστηρίξεις τα «θέλω» και τα πρέπει της γενιάς σου.
Δεν νομίζω ότι είναι κατακριτέο να μένεις με τους γονείς σου, ειδικά τέτοια εποχή. Είναι μάλλον «αναγκαίο κακό». Όταν δεν έχεις δουλειά, ή όταν έχεις δουλειά με μισθό που καλύπτει μόνο τις ανάγκες ενός σπιτιού, αλλά χωρίς ζωή, σαν να ‘σαι φυλακή, όταν δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει αυτός ο μισθός ή η δουλειά, το να νοικιάσεις σπίτι μοιάζει μάλλον με πολυτέλεια, παρά με υποχρέωση.
Μπορείς, λοιπόν, να αποτάξεις την ιδιότητα του εργένη, τουλάχιστον για την ώρα, δεν γίνεται όμως με τίποτα να ξεφύγεις ή να αποφύγεις τις ανάγκες του. Και κάπως έτσι φτάνεις να ζεις με τους γονείς σου, παρακαλώντας τους να φύγουν για να περάσεις μερικές στιγμές με την κοπέλα, τους φίλους ή την μοναξιά σου, όντας αναγκασμένος να ακούς μουσική σε volume που προβλέπει ο νόμος, να κινείσαι στις μύτες και να μιλάς αθόρυβα τα βράδια κι αυτή η γονεϊκή φροντίδα να σε κάνει να νιώθεις πια περισσότερο άβολα και αμήχανα, πιο πολύ σαν μπουνταλάς παρά σαν άνετος και βασιλιάς.
Συμφωνώ με όποιον θέτει ως πολύ σοβαρό πρόβλημα το να μένει με τους γονείς του. Αλλά δεν συμφωνώ με όποιον φέρνει τα πάνω-κάτω, τον παίρνει από κάτω και νιώθει υπεύθυνος και υπαίτιος αυτής της κατάστασης. Ασφαλώς και υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από αυτό, ενώ σε καμία των περιπτώσεων δεν φταις εσύ που η εποχή σε έχει κρατήσει φυλακισμένο και εκκολαπτόμενο μίας κατάστασης που δεν λέει να βάλει τέλος στην παρατεταμένη εφηβεία σου, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου.
Έχω φίλο που όταν γνωρίζει μία κοπέλα της λέει ψέματα ότι μένει μόνος του. Κι όταν έρχεται η ώρα να πάνε σπίτι του λέει «δεν γίνεται, αυτόν τον καιρό έχω μάστορες μου το βάφουν». Μην έχεις κόμπλεξ μεγάλε. Ναι, δεν είναι και ιδιαίτερα τιμητικό να μένεις με τους δικούς σου και κυρίως δεν είναι πρακτικό. Μην μεμψιμοιρείς και κυρίως μην βολεύεσαι όπου σε συμφέρει σε αυτή την κατάσταση, γιατί κάποια στιγμή ο δρόμος για το μεγάλο βήμα θα είναι ανοιχτός κι εσύ μπορεί να βρίσκεσαι τρία στενά πιο πίσω. Πες μέσα σου ότι «μένω μέχρι να φύγω» κι απόλαυσε τα καλά, μαζι και τα ΣΚ που όντως θα φύγουν οι γονείς σου.
Δεν είναι και τόοοοοσο χάλια...
