Το καλοκαίρι δεν ήταν ποτέ εύκολο για μένα. Πάντα θα δούλευα σεζόν σε κάποιο εργοστάσιο ψυχών -πάντα κάτι πολύ κακό- ή έστω δύσκολο σε μία εποχή που σκάει ο τζίτζικας. Πλέον εργάζομαι στο γραφείο, με πολλά από τα προηγούμενα μείον της εργασίας να έχουν χαθεί κι έχω προσχωρήσει στην πυραμίδα του καπιταλισμού (ναι, έτσι είναι), το καλοκαίρι όμως παραμένει για μένα κάτι το σχεδόν ανυπόφορο. Και έχω καλό λόγο που σας το λέω.
Δεν είμαι άνθρωπος που θα πάει στη θάλασσα και δεν είμαι εκείνος που έχει όρεξη να κανονίσει διακοπές. Γενικά αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος (εκτός από τις διακοπές φυσικά) εγώ δεν είμαι παρών με όλη μου τη ψυχή.
Τι σου κάνει όμως τελικά η ψυχολογία…το ξέρω πως όλο αυτό είναι ένα κατάλοιπο από την παιδική μου ηλικία. Οι γονείς μου δεν έκαναν ποτέ διακοπές και ο μόνος όρος τους στη ζωή για να την κρίνουν επιτυχημένη ήταν αν τελικά υπήρχαν αρκετά χρήματα μέσα στο συρτάρι. Βλέπετε, εκείνοι δεν θέλησαν μερτικό από τα διακοποδάνεια του Αντρέα.
Κι έρχομαι στο ζουμί. Μάλλον θεωρώ τον εαυτό μου χαμένο επειδή δεν είμαι ικανός να πάω διακοπές. Δεν μου έμαθε κανείς να το κάνω, αλλά δεν έμαθα τελικά κι από μόνος μου. Είναι όμως σωστό αυτό που συμβαίνει; Είναι τελικά δικό μου το λάθος;
Η κοινωνία τι ρόλο έχει σε αυτό; Η προώθηση των διακοπών είναι τεράστια μπίζνα η οποία φυσικά ωφελεί και θρέφει σχεδόν τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας. Αυτό όμως τι λέει για τις αρνητικές ψυχολογίες τόσων και τόσων ανθρώπων που δεν έχουν μάθει να κάνουν διακοπές;
Η Αθήνα τον Αύγουστο είναι έρημη αλλά το ίδιο έρημοι είμαστε κι εμείς όπου κι αν πάμε. Από πού ξεκινάει το κακό; Μα φυσικά από την έμφυτη ανταγωνιστικότητα της κοινωνίας που ζούμε. Αν δεν πας διακοπές είσαι loser, πάρτο χαμπάρι. Αν δεν ακουμπήσει το γυμνό σου ποδαράκι μέσα στην καυτή αμμουδιά δεν μετράς. Αν δεν κλείσεις δωμάτιο σε κάποιο κοσμοπολίτικο νησί τότε δεν έχεις επιτύχει, είσαι ένα όρθιο fail.
Ναι είναι φανερό πως ζορίζομαι τα καλοκαίρια. Έχει μείνει κατάλοιπο. Όποιος έχει τώρα μικρά παιδιά καλά θα κάνει να τα πηγαίνει διακοπές, να τα μάθει τι είναι να ξεκουράζεται κανείς και πόσο σημαντικό είναι. Φυσικά όμως την ίδια στιγμή πρέπει να διδάξει τα ίδια παιδιά πως διακοπές δεν σημαίνει επίδειξη δύναμης και status αλλά απλά κάτι που ο άνθρωπος χρειάζεται για να επιβιώσει την σκληρή ζωή της πόλης.
Στα δικά μας όμως…με βλέπω πάλι να πηγαίνω Κρήτη στη μάνα μου για διακοπές. Κάτι είναι και αυτό. Γλίτωσα κι ένα τσουβάλι λεφτά που θα έδινα σε κάποιο υπερτιμημένο δωμάτιο για να κολυμπήσω σε κάποια παραλία γεμάτη ρακετόβιους και καταθλιπτικές ομπρέλες.
Η ειρωνεία είναι πως είμαι γεννημένος καλοκαίρι…τι να πει κανείς; Μυστήρια πράγματα.
