Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις με άρρωστο στο σπίτι. Όταν αυτός είναι μέλος της οικογένειας, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα. Η μέρα που η μαμά μου διαγνώστηκε με καρκίνο, στο μυαλό μου, είναι διαφορετική από τις υπόλοιπες. Ορίζει μία διαφορετική περίοδο της ζωής μου. Σηματοδοτεί κατά μία έννοια το αντίο σε μία μεγάλη πλευρά της παιδικής μου ηλικίας και την αρχή της ενηλικίωσής μου. Ακόμα και τότε που ήμουν ένα παιδί δημοτικού που λίγα ήξερε σχετικά με την έννοια της ασθένειας καθεαυτής.
Κατά μία έννοια, ο καρκίνος θα μπορούσε να είναι σαν τα τέρατα του Lovecraft. Προκαλούσε τρόμο, χωρίς να έχει μία σαφή εικόνα. Μόνο απειλή. Ότι θα χάσω τη μαμά μου. Χωρίς να υπάρχει το γιατί. Γιατί, ναι, δυστυχώς, όλοι αυτό ψάχνουμε όταν τα πράγματα ζορίζουν. Τον λόγο. Αυτό έκανα για πολύ καιρό. Περνούσαν τα χρόνια και δεν μπορούσα να δικαιολογήσω μέσα μου γιατί συνέβαινε σ’ εμένα αυτό. Γιατί έπρεπε να μπαινοβγαίνουμε στα νοσοκομεία. Γιατί έπρεπε να ζω με την ανασφάλεια ότι ανά πάσα στιγμή κάτι μπορούσε να πάει στραβά. Με χίλιους τρόπους.
Ώσπου έφτασα να το αποδεχτώ. Όχι ότι δε στενοχωριέμαι πια. Όχι ότι δεν τρομάζω με κάθε κακή εξέταση. Όχι ότι δεν προετοιμάζομαι για μία ακόμα χημειοθεραπεία όταν ο αιματοκρίτης της πέφτει χαμηλά. Απλώς έπαψα να ψάχνω να βρω τον λόγο και αποδέχτηκα ότι κάποια πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχό μου. Όσο άσχημα και άδικα φαντάζουν να είναι. Και ευαισθητοποιήθηκα. Με κάθε ιστορία που βρέθηκε δίπλα μου. Και κάθε προσωπική μάχη που τύχαινε να μαθαίνω.
Στις 7 Ιουνίου του 1978, δύο παιδιά γεννήθηκαν. Δίδυμα αγόρια, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, τόσο στην εμφάνιση όσο και στον χαρακτήρα. Ο Christopher Ashton Kutcher άρχισε να αναπτύσσεται με φυσιολογικούς ρυθμούς. Ήταν ένα υγιές αγόρι που απολάμβανε το παιχνίδι, είχε αναπτυσσόμενη σωματική διάπλαση και γενικά ένα παιδί που δεν έδινε κανένα σημάδι ανησυχίας στους γονείς του.
Για τον Michael, τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά. Η μειωμένη του ανάπτυξη, τα προβλήματα στην κινητικότητα, ακόμα και στην ομιλία, προβλημάτισαν την οικογένεια. Όταν επισκέφτηκαν τους γιατρούς, διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση και καρδιομυοπάθεια. Με τον καρδιακό μυ του ενός παιδιού να εξασθενεί και να είναι αδύναμος, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εξωθήσει το αίμα στο υπόλοιπο σώμα με τον σωστό τρόπο, τα άγχη για την υγεία του όλο και αυξάνονταν. Ο Ashton έφτασε σε σημείο να μη θέλει να επιστρέψει στο σπίτι γιατί φοβόταν να μην ακούσει άλλο ένα κακό νέο για την κατάσταση της υγείας του αδερφού του.
Στα 13 τους χρόνια, η καρδιά του Michael σταμάτησε. Η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό του Ashton, βγαλμένη μέσα από τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί: να αυτοκτονήσει για να γίνει ο ίδιος δωρητής και να μπορέσει να σώσει τη ζωή του αδερφού του. «Κάθομαι στο μπαλκόνι, σκέφτομαι να πηδήξω και ο μπαμπάς μου βγαίνει έξω και λέει: Μα τι σκέφτεσαι;’», δήλωσε ο Ashton στο LA Daily News. Με το που αποκάλυψε τι είχε στο μυαλό του, ο θάνατος μίας γυναίκας σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα έδωσε στον μικρό το μόσχευμα που χρειαζόταν για να ζήσει. Το χειρουργείο πέτυχε και ο Ashton ως ανταπόδοση, ακόμα και χρόνια μετά, έκανε αρκετές δωρεές στο νοσοκομείο για να βοηθήσει άλλους ασθενείς να έχουν τη φροντίδα που υπό άλλες συνθήκες μπορεί να στερούνταν.
Οι δυσκολίες όχι μόνο δεν απομάκρυναν τα αδέρφια αλλά τα έφεραν πιο κοντά από ποτέ. Έχτισαν έναν δεσμό που δεν διαλύθηκε ούτε κι όταν πολλά χιλιόμετρα βρίσκονται ανάμεσά τους. Αυτή η ιδιαίτερη σχέση είναι μάλιστα υπεύθυνη που μπορούν να προσφέρουν ουσιαστικά στους άλλους, τόσο οικονομικά όσο και συναισθηματικά. Ο Michael έγινε δικηγόρος και motivational speaker. Σε μία από τις ομιλίες του αποκάλυψε ότι ο Ashton πάντα έμπαινε μπροστά για εκείνον. Ακόμα περισσότερο όταν τα παιδιά τον αντιμετώπιζαν ρατσιστικά λόγω της διαφορετικής του συμπεριφοράς και εμφάνισης σε σχέση με τον αδερφό του. Δε χρειάζεται να έχει κάποιος διαβάσει Freud ή Bandura για να καταλάβει πόσο άσχημο ήταν αυτό που ένιωθε ένα παιδί της ηλικίας του. Και πόσο άδικο.
Κάποια στιγμή, τα δύο αδέρφια έπαιζαν μπάσκετ. Ο Ashton έκανε μία κίνηση στο παιχνίδι που αποθάρρυνε τον Michael. Εκείνος πίστεψε ότι δεν μπορούσε να τη διαχειριστεί και αποφάσισε να φύγει. Όταν ο Ashton τον ρώτησε πού πήγαινε, ένας διάλογος διαδραματίστηκε μεταξύ τους. Μία προσπάθεια του μεγάλου αδερφού να κινητοποιήσει τον μικρό για εκείνο και για κάθε εμπόδιο που ήξερε ότι θα βρισκόταν στον δρόμο του.
Michael: «Δεν μπορώ να ρίξω αυτήν τη βολή. Δεν είναι δίκαιο»
Ashton: «Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις να κάνεις. Δεν μπορώ να ρίξω τη βολή για εσένα. Η μαμά δεν είναι εδώ. Δεν μπορεί να το κάνει για εσένα. Σταμάτα να χρησιμοποιείς την αναπηρία σου σαν δεκανίκι. Αυτό είναι το εμπόδιό σου»
Τα λόγια του αδερφού του τού έμειναν χαραγμένα στη μνήμη του μέχρι σήμερα. Παλεύει κάθε εμπόδιο που εμφανίζεται στον δρόμο του. Όσο δύσκολη ή αδύνατη και να μοιάζει η επιτυχία. Ξέρει ποιος είναι ο εαυτός του και τον στηρίζει. Παλεύει για τον ίδιο και για τους γύρω του. Προσπαθεί να είναι η καλύτερη εκδοχή του ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα. Έπαψε να συγκρίνεται με τους διπλανούς τους. Είναι ο υπέροχος, χαρισματικός Michael Kutcher, που είναι τυχερός να έχει έναν αδερφό σαν τον Ashton Kutcher. Όχι επειδή είναι διάσημος αστέρας του Hollywood. Αλλά επειδή δείχνει πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας αδερφός -και ένας άνθρωπος-. Εξ αίματος ή από επιλογή.
«Μου έκανε τη μεγαλύτερη χάρη που θα μπορούσε να μου είχε κάνει, γιατί μου επέτρεψε να είμαι ο εαυτός μου»
