Την τελευταία φορά που έκανα γυμνισμό ήμουν 25 χρονών και μεθυσμένος. Ήμουν στην Ικαρία διακοπές στην παραλία του Να και από ένα σημείο και μετά το κρασί στην παραλία μαζί με καλή παρέα και χαβαλέ, δεν βγήκε σε καλό. Ούτως ή άλλως ήταν μία παραλία που μαζεύει γυμνιστές, οπότε υπό την επήρεια αλκοόλ δεν μπαίνεις και στην διαδικασία να σκεφτείς τι και πως. Για το στόρι, ευτυχώς δεν καταλήξαμε να πρωταγωνιστήσουμε σε κάποιο ρωμαϊκό όργιο του Καλιγούλα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.
Ωστόσο τα πράγματα αλλάζουν όταν φτάνεις στα 37. Θέλεις δεν θέλεις, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν μεθάς τόσο, δεν έχεις το στομάχι για να κάνεις τέτοια πράγματα, και κοιτάς οι διακοπές σου να έχουν περισσότερη ανάπαυλα παρά κούραση. Εγώ τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, έχω ανάγκη να ξεκουραστώ, όχι να παριστάνω τον θεό Διόνυσο. Όμως ο γυμνισμός έχει μία άλλη ιστορία, πολύ πιο ξεκάθαρη και πολύ διαφορετική από εκείνη που έχει στο μυαλό του ο σύγχρονος άντρας. Γιατί η πλειοψηφία εκεί έξω λέει αυτό: στην παραλία δεν τα πετάς. Ωραία και σωστά τα λέτε. Στην παραλία των γυμνιστών όμως, τα πετάς. Δεν είναι μουσείο. Δεν πας για να δεις. Δεν είσαι ο Στάθης Ψάλτης που κάποτε έπαιρνε μάτι με τον Γαρδέλη. Ή συμμετέχεις είτε όχι.
Είναι άλλο όμως να πηγαίνεις μόνος, άλλο με κάνα δυο φίλους και άλλο να πας με το κορίτσι. Και η αλήθεια είναι, πως όλο αυτό αποτελεί μία πολύ καλή ευκαιρία να δείξεις στον ίδιο σου τον εαυτό ότι δεν έχεις κόμπλεξ. Πήγα λοιπόν σε γνωστή παραλία γυμνιστών της Αττικής με το κορίτσι, γιατί πολύ απλά δεν μου πήγαινε να πάρω τηλέφωνο τον κολλητό μου και να του πω «έλα ρε, θες να πάμε να τα πετάξουμε στην παραλία;». Όσο να ‘ναι ακούγεται κάπως. Οπότε παίρνεις το κορίτσι και της λες «αγάπη μου ήρθε η ώρα να κάνεις κάτι παραπάνω από topless». Αν κάνει ήδη είσαι τυχερός. Αν όχι, ώρα να το πάτε ένα βήμα παραπέρα.
Ξέρετε ωστόσο τι παρατήρησα σε συζήτηση με άλλους άντρες όταν τους είπα ότι θα γράψω αυτό το κείμενο; Η πλειοψηφία των αντρών, δεν έχει τόσο πρόβλημα να τα πετάξει έξω. Προσωπικά, πίστευα ότι θα μας πιάσουν τα κόμπλεξ μας. «Και τι δηλαδή, αν σε μέγεθος εκεί κάτω δεν είμαι σαν τους υπόλοιπους;» ή και το «Αν σκάσει κανένας άλλος στην παραλία με το τέτοιο του να κρύβει τον ήλιο;». Τέτοια πίστευα. Ότι ακόμη και στο κομμάτι του γυμνισμού, θα βρούμε μία αφορμή να ασχοληθούμε με το πουλί μας. Παρότι ευχάριστα είδα πως δεν ισχύει αυτό, είδα κάτι άλλο δυσάρεστο. Τον σατράπη που δεν θέλει να τα πετάξει η κοπέλα του. Ότι δηλαδή τους φαινόταν ανήκουστο να πας σε μία παραλία και να είναι η κοπέλα σου γυμνή, γιατί όλοι θα την κοιτούν σαν ξερολούκουμο. Προσπαθείς να τους εξηγήσεις ότι «Ρε παιδιά, δεν είναι topless σε μία κανονική παραλία. Η παραλία των γυμνιστών θα είναι γεμάτη γυμνούς άντρες και γυναίκες». Η αλήθεια είναι πως θα κοιτάξουν, αλλά πόσα δευτερόλεπτα θα κρατήσει αυτό. Εγώ την πήρα την βαθιά ανάσα και το κατέβασα το μαγιό. Και εκείνη το ίδιο. Όποιος άντρας πέρασε, θεωρώ την είδε. Όπως και εγώ κοίταξα όποια γυναίκα πέρασε. Όταν όμως όλο αυτό το σκηνικό υπάρχει τριγύρω, αρχίζεις και το συνηθίζεις. Το αντιμετωπίζεις ως κάτι φυσιολογικό.
Το μπάνιο είναι το πιο εύκολο κομμάτι. Είναι πραγματική απελευθέρωση το γυμνό κολύμπι και ένα συναίσθημα ότι ξεφεύγεις -έστω λίγο- από κανόνες και νόμους. Ίσως ένιωσα λίγο περίεργα όταν βγήκα από την παραλία με το κρύο του πρώτου μπάνιου και σκεφτόμουν μέσα μου «ελπίζω να μην γελάει κανείς που εκεί κάτω δείχνω πιο μικρός και από ρεβίθι». Προσπάθησα να το ξεπεράσω και να μην το σκέφτομαι. Έτσι είναι η φύση. Άλλους τους προικίζει και άλλους όχι. Δεν θα πάμε σε παραλία γυμνιστών για να ασχοληθούμε με αυτό. Πάνε αυτά. Περάσανε. Μπορεί να μας προβλημάτιζαν στα 15 που δεν είχαμε κάνει ακόμα σεξ και δεν ξέραμε τι θα πει το κορίτσι. Τώρα τι σημασία έχει; Είσαι εκεί με την κοπέλα που σε έχει δει γυμνό τόσες φορές και ξέρει το «πακέτο» εκεί κάτω. Και για να είναι μαζί σου, κάτι κάνεις καλά.
Η απογοήτευση με τον εαυτό μου, είναι ότι ένιωθα περίεργα ενώ δεν θα έπρεπε. Ότι δηλαδή η κοινωνία με τα ταμπού της και τους περιορισμούς της, σε έχει βάλει σε ένα τρυπάκι νοοτροπίας που δεν θα έπρεπε να υπάρχει γιατί, απλούστατα, το θέμα του γυμνισμού στην παραλία δεν έχει να κάνει με την σεξουαλικότητα. Έχει να κάνει με την απελευθέρωση. Έχει να κάνει με ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις καθημερινές συνήθειες και έχει να κάνει με ανθρώπους που δεν έχουν κόμπλεξ. Η Μαλβίνα Κάραλη το είχε πει καλύτερα από μένα. «Αν έχεις κόμπλεξ φακάτε και ανάφτρα μου, θα έχεις παντού κόμπλεξ. Είναι σαν ανίατο νόσημα». Και ήξερε τι έλεγε η Μαλβίνα.
Οπότε πριν αποφασίσεις να κατεβάσεις το μαγιό, ασχολήσου πρώτα με το μαγιό. Άσε πίσω τις σκέψεις του «τι θα πουν για μένα;» και «πόσοι θα κοιτάνε εκείνη;». Αυτά είναι μικρότητες. Και αν είχαμε αφήσει τις μικρότητες στην άκρη, θα ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι από ότι είμαστε σήμερα. Θα πει κάποιος «καλά ρε φίλε μας λες ότι θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι με τον γυμνισμό;». Όχι. Αλλά δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος που να μην κέρδισε κάτι για τον εαυτό του καταστρέφοντας ένα ακόμη κόμπλεξ του. Μόνο ένα βήμα παραπέρα μπορεί να φτάσει.
Αν θες να το δοκιμάσεις άσε τις σκέψεις και απλά κάνε το. Όλα τα άλλα δεν έχουν καμία σημασία. Όσο για τις σκέψεις για «εκεί κάτω»; Ας ασχοληθεί με αυτό το κορίτσι που έχεις δίπλα σου.
