Όλοι αγαπάμε τα αυτοκίνητα μας. Αλλά υπάρχουν πάντα που είτε θα τα αγαπούν πολύ περισσότερο, είτε θα τα αφήνουν στο έλεος της αποσύνθεσης του χρόνου. Οι παρακάτω δύο κατηγορίες παρουσιάζουν την μέση ελληνική πραγματικότητα των οδηγών στη χώρα. Δεν είναι υπερβολή, αλλά αυτό που συναντάμε καθημερινά σε φίλους και γνωστούς. Γιατί στο αυτοκίνητο, κάποιοι βλέπουν σουίτα και άλλοι αποθήκη.
Η διαστημική υπερβολή του «ψείρα»
Εντάξει ας είμαστε ειλικρινείς. Το αμάξι σου πρέπει να το «πονάς». Και όχι μόνο με τα τακτικά σέρβις ώστε να μην τρέχεις με μπουζί και καπάκια την τελευταία στιγμή. Πρέπει να το πονάς και στην εμφάνιση γιατί, καλώς ή κακώς, είναι ένα δεύτερο σπίτι σου. Και όπως συμβαίνει και με το πρώτο, πρέπει να φροντίζεις να μην φτάσει στο σημείο να πιάσει κατσαρίδες. Υπάρχει όμως και η υπερβολή. Όλοι μας, όλοι όμως, έχουμε ένα παράδειγμα από κολλητό, συγγενή, γείτονα, που στο κομμάτι της καθαριότητας κάνει στο αυτοκίνητο πιο τακτική φασίνα από εκείνη που κάνει στο σπίτι. Πλύσιμο, κρέμα, άρωμα και πάλι πλύσιμο και ξανά πλύσιμο. Αν όχι μέρα παρά μέρα, μιλάμε για 3 φορές μέσα στην εβδομάδα. Κάποιοι μάλιστα δεν εμπιστεύονται τις βούρτσες των αυτόματων πλυντηρίων και είτε πληρώνουν αδρά για πλύσιμο στο χέρι, είτε πιάνουν οι ίδιοι το σφουγγάρι. Το πραγματικό πρόβλημα βέβαια, έρχεται μετά.
Γιατί άπαξ και το αυτοκίνητο πλυθεί και γίνει κουκλί, πρέπει να του συμπεριφερθείς σαν να είναι πρέσβης. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν αυτοί. Για τον ψείρα τα πράγματα είναι απλά. Δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, δεν τρως μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν μπαίνεις με σακούλες που έχουν φαγητά, με ρούχα γυμναστικής ή οποιαδήποτε άλλα ρούχα που δεν είναι καθαρά, δεν ξαπλώνεις στα πίσω καθίσματα και δεν αγγίζεις οτιδήποτε με βρόμικα χέρια. Δεν αστειεύονται, μπορούν να σου πάρουν το κεφάλι. Όλα αυτά, από ανθρώπους που ξέρουν ότι η ειμαρμένη μετά το πλύσιμο, θέλει είτε να στο λερώσει πουλί, είτε να βρέξει, είτε να έρθει σκόνη από τη Λιβύη. Πάντως παραδεχόμαστε ότι έχει πλάκα να τους βλέπουμε να χτυπιούνται από τα νεύρα. Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος αποφεύγει να μπαίνει στο αυτοκίνητό τους και τους αφήνει να ζήσουν τον έρωτα τους.
Ο ψείρας αγαπάει: Την μυρωδιά σαπουνιού, την κρέμα για το γυάλισμα, τα πανάκια καθαρισμού.
Και μισεί: Τους αθλητές, τα τακούνια των γυναικών (γιατί σκίζουν καθίσματα), τους καπνιστές.
H σταδιακή αποσύνθεση του βρωμιάρη
Την ίδια στιγμή που ο «ψείρας» τελειώνει το γυάλισμα, σε κάποια άλλη άκρη της πόλης, μία εξίσου άλλη περίπτωση που ονομάζεται μπίχλας, τρώει την τελευταία μπουκιά από την μπανάνα και πετάει την φλούδα στο πίσω κάθισμα. Αυτός είναι ο μπίχλας του αυτοκινήτου. Ένας τίμιος μεσοαστός που συμπεριφέρεται στο αυτοκίνητο σαν να βρίσκεται στη Wasteland του Mad Max. Σκόνη, βρόμα, ψίχουλα και μπόλικα σκουπίδια. Από αποδείξεις της Αττικής Οδού που δεν πεταχτήκαν ποτέ, μέχρι άδεια πλαστικά μπουκάλια με νερό, μπόλικα φυλλάδια που προηγουμένως δέσποζαν στο παρμπρίζ και, ενδεχομένως, κάποιο χαρτί ή σακούλα από σουβλάκια ή σάντουιτς που κάλυψαν μία αδύναμη στιγμή λιγούρας ένα βράδυ μετά το ποτό.
Ο μπίχλας είναι ο τύπος που δεν δίνει δεκάρα για το τι πιστεύει ο κόσμος για το αυτοκίνητό του. Βλέπει τα μηνύματα που έχει γράψει ο κόσμος στο καπό (σ.σ.: τύπου «θέλω πλύσιμο») και γελάει πίσω από τα δόντια του.
Τα πίσω καθίσματα μπορούν να αποδειχτούν θησαυρός για τον μπίχλα. Απλά δεν το γνωρίζει. Συνήθως το πίσω κάθισμα, είναι γεμάτο περίεργα πράγματα. Τσάντες, σακούλες, κασκόλ, καμιά ζακέτα που έχει ξεμείνει από τον περασμένο χειμώνα, ρακέτες και άλλα πολλά. Αν υποθέσουμε ότι χωράς να κάτσεις πίσω, μπορείς να ανακαλύψεις από χαμένα λεφτά, μέχρι ομπρέλες, στυλό ή και τα σκουλαρίκια από κάποια γκόμενα.
Είναι αρκετά απόλυτοι καθότι όταν τον ρωτάς ευγενικά αν ήρθε η ώρα να πάει το αμάξι για πλύσιμο, η απάντηση είναι κάτι του τύπου «έλα μην είσαι φλώρος» ή «σταμάτα μωρή γκόμενα» ή ακόμα και «Χαχαχαχα! Καλό!». Η πιο σοβαρή απάντηση που δίνει είναι η «έλα μωρέ αύριο πάλι χάλια θα είναι». Ο συντάκτης μας Γιώργος Ρομπόλας επιμένει πως το αμάξι πρέπει να μετατραπεί σε αμμόλοφο πριν πάει για πλύσιμο. Πάλι καλά που δεν πετάει τα σκουπίδια από το παράθυρο.
Ο βρωμιάρης αγαπάει: Την μυρωδιά από το σουβλάκι, το πίσω κάθισμα που χωράει πολλά πράγματα, τα σακουλάκια και τις θήκες για τον καφέ.
Και μισεί: Τους «ψείρες», το αποσμητικό χώρου, την γκόμενα που τον κράζει για το αμάξι, τις βούρτσες.
Εσύ πάλι που ανήκεις;
