Έπαιρνε τα δάχτυλά του από τα πλήκτρα του πιάνου, έσπρωχνε την καρέκλα του προς τα πίσω, σηκωνόταν και χόρευε στη μέση της σκηνής με κυκλικές κινήσεις. Πολλές φορές τον έπαιρνε ο ύπνος πάνω στο μουσικό όργανο που τον έκανε γνωστό. Περίεργο που δεν ξυπνούσε από τον άτσαλο θόρυβο που έβγαζαν τα ασπρόμαυρα πλήκτρα όταν ακουμπούσε το κεφάλι του πάνω τους. Φορούσε περίεργα καπέλα, από αυτά μπορούσες να τον ξεχωρίσεις ανάμεσα στον κόσμο και τον καπνό του τσιγάρου. Έκανε επίσης βόλτες έξω από τα κλαμπ που θα έπαιζε εκείνος και η μπάντα του, ενώ κανονικά θα έπρεπε να δίνει τον ρυθμό και να κατευθύνει τους μουσικούς του.
Σκέψου πόσα εκκεντρικά άτομα έχεις συναντήσει στη ζωή σου. Σκέψου επίσης πόσα από αυτά τα άτομα είναι όντως αντισυμβατικά απέναντι σε αυτά που προστάζει η κοινωνία και πόσα παίζουν άριστα το ρόλο τους, ξεγελώντας τους γύρω τους, μαζί και εσένα. Το να είναι κάποιος εκκεντρικός δεν είναι επιλογή, είναι μονόδρομος. Έτσι ήταν τουλάχιστον για τον Thelonious Monk. Κάποια μυαλά γεννήθηκαν διαφορετικά και έζησαν παράλογα σε έναν κόσμο φτιαγμένο -υποτίθεται- πάνω στο θεμέλιο της λογικής. Μα, τι είναι λογικό και τι αλλόκοτο τέλος πάντων; Ποιος ορίζει τι είναι φυσιολογικό και τι σημασία έχει στο κάτω κάτω;
Για τον Thelonious Monk, το κενό ανάμεσα στις δύο νότες, ήταν το κέντρο των σκέψεών του. Έπαιζε αργά, υπερβολικά αργά κάποιες φορές. Στη σιωπή έβρισκε το νόημα της ύπαρξής του. Οι παύσεις του, στην αρχή, θεωρήθηκαν από τους τζαζ μουσικούς βαρετές και παλιομοδίτικες. Ο Bach δεν θα έπρεπε να βρίσκει χώρο σε ένα είδος που πρέπει να εξελίσσεται συνεχώς και που επιβάλλεται να πνίγει με εντυπωσιασμούς τους ακροατές του.
Miles Davis: Ο πρωτεργάτης της μουσικής εξέγερσης
O Monk είχε διαφορετική άποψη, άποψη που δεν έμπαινε καν στον κόπο να την εκφέρει στα πηγαδάκια που έκαναν οι υπόλοιποι. Ίσως γι’ αυτό δεν έβγαλε ποτέ τα χρήματα που έβγαλαν οι υπόλοιποι, ίσως γι’ αυτό έπρεπε να περάσουν χρόνια για να αναγνωριστεί το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη μουσική γενικότερα και όχι μόνο στη τζαζ. Είναι ένας από τους πέντε τζαζίστες (Louis Armstrong, Duke Ellington, Dave Brubeck, Wynton Marsalis) που βρέθηκαν στο εξώφυλλο του περιοδικού Time. Όχι πως χρειαζόταν κάτι τέτοιο για να αποδεχτούν όλοι πως υπήρξαν ένας από τους σημαντικότερους πρεσβευτές του συγκεκριμένου είδους.
Spin-off: O Al McKibbon, μπασίστας στην τελευταία περιοδεία του Μonk το 1971 με τους Giants of Jazz, είπε κάποτε μια ιστορία για τον συνεργάτη του, από αυτές που λέει κάποιος όταν κάθεται σε ένα τραπέζι φίλων και χτυπάει το τσιγάρο στο γόνατό του, λίγο πριν το ανάψει. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια ιστορία που προκαλεί γέλιο. Ίσως, ο λόγος που ενεργοποιείται αυτός ο μηχανισμός, να έχει να κάνει με το σοφό και πολλές φορές το ψυχρό πρόσωπο του Monk.
O Thelonious, λέει, όσο καιρό έπαιζαν και περνούσαν χρόνο μαζί στην περιοδεία, είπε μόνο δύο κουβέντες και αυτές έμοιαζαν περισσότερο με ψελλίσματα. Δεν είπε ποτέ «καλημέρα» ή «καληνύχτα». Μετά από καιρό, θα μάθει πως ο Monk δεν μιλούσε σε αυτόν και στον ντράμερ Αrt Blakey, επειδή ήταν άσχημοι. O Thelonious ήταν ιδιαίτερος. Λίγα χρόνια πριν πεθάνει, τον έβγαλαν τρελό και, όπως αποδείχθηκε, τα λάθος συμπεράσματα των ειδικών και τα φάρμακα που του χορηγήθηκαν για διπολισμό, του προκάλεσαν εγκεφαλική βλάβη. Ο Thelonious δεν υπήρξε ποτέ του τρελός, υπήρξε απλά ο καλύτερος πιανίστας της τζαζ.
•Ο Thelonious Sphere Monk γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 10 Οκτωβρίου του 1917.
