Ούτε που θυμάμαι τον δρόμο για το αποστακτήριο του Macallan. Ήμουν περίπου 19 χρονών και είχαμε ταξιδέψει οικογενειακά στο Dundee. Το αποστακτήριο βρισκόταν περίπου 1,5 με 2 ώρες μακριά και οι ντόπιοι το αντιμετώπιζαν ως «εθνικό κειμήλιο». Δεν το λες και άδικο. Μιλάμε άλλωστε για την χώρα του ουίσκι και για ένα κτίσμα το οποίο βρίσκεται στην ίδια τοποθεσία από το 1700. Μέσα στα έτη, κατάφερε να γίνει ένα μουσείο -όπως και πολλά άλλα αποστακτήρια στη χώρα- και να μυήσει τον κόσμο στην αληθινή και ξεχωριστή γεύση ενός single malt.
Η αξία του
Μέχρι εκείνη την ημέρα, η επαφή μου με το ουίσκι ήταν πολύ συγκεκριμένη. Είχα δοκιμάσει δύο ή τρία από τα πιο mainstream που κυκλοφορούσαν στην αγορά και η εμπειρία μου δεν ήταν και η καλύτερη γιατί, συνήθως, είναι από τα ποτά που μπορείς να νοθεύσεις εύκολα. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο με ένα καλό ποτήρι ουίσκι. «Είναι σαν να ανακαλύπτεις τον κόσμο από την αρχή. Και κάθε μεγάλη ανακάλυψη, δεν γίνεται ποτέ με παρέα. Την απολαμβάνεις μόνος σου».
Θα μπορούσαμε πράγματι να σχολιάσουμε δεκάδες πράγματα σχετικά με την γεύση, την διαδικασία παραγωγής και τη μεγάλη συμβολή της ωρίμανσης των δρύινων βαρελιών, που δίνουν την κατεξοχήν γεύση στα καλά ουίσκι. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα για τους ειδικούς.
Η μεγάλη αλήθεια, η φιλοσοφία που ακολουθούσε το ουίσκι και που μου δίδαξε ο παππούς, είναι πως κάποια πράγματα δημιουργήθηκαν στη ζωή για να συνοδεύουν εσένα αποκλειστικά. Είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνεις εύκολα στα 19. Γιατί είναι μία ηλικία που σπανίως καλείσαι να βγάλεις το ποτήρι, να ανοίξεις ένα καλό μπουκάλι ουίσκι και ενώ χάνεσαι στην γεύση του, να ανατρέξεις στα γεγονότα που σημάδεψαν την ζωή σου. Και είναι λογικό. Είναι η ηλικία τέτοια που δεν βοηθάει σε αυτή την ιεροτελεστία.
Αλλά μεγαλώνεις. Και όσο μεγαλώνεις και βιώνεις όλο και περισσότερα πράγματα, νιώθεις την ανάγκη να βάλεις απέναντι από το τραπέζι τον εαυτό σου, σαν να είναι ένας καλός φίλος και να πέσεις στην περισυλλογή. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που υπάρχει το ουίσκι.
