Θυμάμαι πως όταν ήμουνα πιτσιρικάς, πριν καν ακόμα πάω σχολείο, είχα ένα κακό συνήθειο να ψαχουλεύω τα πράγματα του πατέρα μου στο σαλόνι. Άνοιγα κάτι ντουλάπια και συνήθως έβρισκα τόνους χαρτιά με ισολογισμούς και άλλα τέτοια αδιάφορα. Μέχρι που κάποια στιγμή ανακάλυψα θησαυρό.
Επειδή πήγαινε συχνά ταξίδια με τη δουλειά του, είχε το καλό συνήθειο να αγοράζει δεκάδες ξενόγλωσσα περιοδικά για να σκοτώνει την ώρα του στα αεροπλάνα. Όταν, λοιπόν, έπεσα πάνω στη στοίβα με τα National Georgraphic ένιωθα σα να ανακάλυψα μία καινούργια φανταστική ήπειρο –και ας μη μπορούσα να διαβάσω ακόμη.
Γιατί ήταν οι φωτογραφίες αυτές που έκαναν τη διαφορά. Τρομερές εικόνες από κάθε γνωστή και άγνωστη πλευρά της γης, που σε έστελναν διακοπές με τα μάτια, σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή της ζωής πάνω στον πλανήτη. Ήταν η ποιότητα (ακόμα και η μυρωδιά) του ιλουστρασιόν χαρτιού που έδινε μια αίσθηση αρχοντιάς σε τα photo story.
Όπως φαντάζεσαι, επειδή οι παιδικές αναμνήσεις είναι πολύ ισχυρό πράγμα, συνεχίζω να ψάχνω οτιδήποτε «βγάζει» το National Georgraphic. Παρακάτω ακολουθεί μία επιλογή από τη shortlist για βραβεία του «ταξιδιωτικού παιδιού» του οργανισμού, του περιοδικού Traveller. Και μία τρανή απόδειξη πως αυτού του τύπου οι φωτογραφίες είναι ικανές να κρατάνε τη ζωντάνια τους ακόμη και στη ψηφιακή τους μορφή.
