Είναι πολύ δύσκολο να μην έχεις ακούσει Black Sabbath. Είναι ακόμη δυσκολότερο να μην ξέρεις ποιος είναι ο Ozzy Osbourne. Και τα δύο ονόματα τα έχεις δει τόσες πολλές φορές μπροστά σου, που ποσοστικά και μόνο θα έχεις μπει στη διαδικασία να το ψάξεις στο Google απλά από περιέργεια. Για εμάς τους φανς, ο Ozzy είναι ο άνθρωπος που γέννησε μία ολόκληρη μουσική σκηνή από το τίποτα. Έβγαλε τραγούδια που άφησαν εποχή, ήπιε όσο έχει πιει όλος ο πλανήτης μαζί, κάπνισε ό,τι καπνίζεται και είναι ακόμα ζωντανός. Και μάλιστα κυκλοφόρησε μετά από μία ολόκληρη δεκαετία ολοκαίνουργιο single, το Under the Graveyard. Και παρότι το δηλώνει ο ίδιος στην πρώτη στροφή με τον στίχο Today I woke up/and I hate myself, εμείς το έχουμε ψιλιαστεί ήδη: ο Ozzy πρέπει να βαριέται πάρα πολύ.
Το καλοκαίρι του 2018, ένας φίλος μου δάνεισε την αυτοβιογραφία του Ozzy Osbourne. Ήταν ίσως το μοναδικό βιβλίο που διάβασα ολόκληρο σε παραλία και γέλαγα κάθε τέταρτο. Από τα αποσπάσματα της ζωής του Ozzy, σου μένουν δύο βασικά μαθήματα. Το πρώτο είναι πως ο Ozzy έχει προσφέρει στην μουσική ένα από τα κομμάτια του δομικού της παζλ και το δεύτερο πως πρέπει να είναι και γαμώ τους τύπους. Αυτό και τίποτε περισσότερο, όπως ακριβώς το διαβάζεις. Ο Οzzy είναι πλέον 70 χρονών παππούς. Για την ακρίβεια, όπως λέει και ο ίδιος «Είμαι ένας ξιπασμένος Βρετανός βλάχος από το Aston που δεν είναι ο δράκουλας. Έχω παιδιά και οικογένεια». Αυτή η κατάληξη του Ozzy είναι, τελικά, το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν ροκά της εποχής του. Να προσηλυτιστεί στην κοινωνία. Να ημερέψει. Να γίνει πολιτισμένος.
Σίγουρα πάντως το πίστεψε ότι ήταν ο δράκουλας. Ή μάλλον θα του άρεσε να είναι. Όταν είσαι ένα φτωχόπαιδο από το Aston που το μόνο που ήξερε να κάνει καλά είναι να πίνει μπίρες, δεν περιμένεις και πολλά από την ζωή σου. Δεν περιμένεις να επηρεάσεις καμία μουσική σκηνή, ούτε να φτιάξεις μία από τις μεγαλύτερες μπάντες που έφτιαξες από τον πλανήτη. Σίγουρα, δεν έχεις την παραμικρή υποψία ότι θα σε βλέπουν οι πιτσιρικάδες της δεκαετίας του ‘60, θα γονατίζουν και θα σε προσκυνούν λες και είσαι ο διάολος. Δεν έχω κάνει παρέα με τον Ozzy και μάλλον δεν θα κάνω ποτέ, αλλά από όσα διάβασα και συνεχίζω να διαβάζω για εκείνον, μάλλον δεν εντυπωσιαζόταν ποτέ από αυτές τις βλακείες. Απλά, ήταν μονίμως μεθυσμένος για να μπορέσει να απευθυνθεί με συνέπεια και σοβαρότητα σε ένα κοινό on stage και να τους πει κάτι του στυλ, «ρε μαλάκες, μην τα κάνετε αυτά, δεν έχουν πλάκα». Αλλά αυτή δεν είναι η ζωή του ρόκσταρ; Σκασίλα του μεγάλη του Ozzy αν ο κόσμος πιστεύει ότι είναι ο διάολος, ο δράκουλας ή όποιος άλλος δαίμονας. Η Sharon πάντως δεν το πίστεψε και γι’ αυτό τον έκανε να θησαυρίσει.
«Δεν έχω κάνει μεγαλύτερη μαλακία στη ζωή μου από το να συμμετάσχω σε αυτό το reality. Ερχόντουσαν κάτι Κινέζοι να μας δουν στην έπαυλη, χαιρετούσαν και έκανα πως χαιρετάω και εγώ. Διάολε, ήθελα να τους πυροβολήσω όλους». Ο Ozzy βίωσε το ρητό live fast die young, όσο δεν φαντάζεστε. Απλά δεν πέθανε. Δεν κατάφερε να πεθάνει. Έφτασε πάρα πολλές φορές κοντά, αλλά είτε ο Χάρος είναι τεράστιος φαν του και του την χάρισε (πάλι), είτε απλά επιβεβαιώνει το ρητό ότι οι Άγγλοι ροκάδες δεν πεθαίνουν. Δεν πεθαίνουν ρε. Ναρκωτικά, ποτό, γυναίκες. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Πάρτε για παράδειγμα τον Lemmy των Motorhead. Ο συγχωρεμένος έφυγε νωρίς και ροκάδες όπως ο Ozzy, o Robert Plant, ο David Gilmour και ο Rob Halford είναι ακόμα εδώ. Όλοι αυτοί έζησαν το live fast die young, απλά ξέχασαν να πεθάνουν. Ο Ozzy σίγουρα βαριέται να κάνει ακόμη και αυτό.
«Ozzy γιατί πίνεις τόσο πολύ; Ποιος είναι ο λόγος;»
Η σωστή απάντηση σε αυτή την ερώτηση ήταν ‘‘Επειδή είμαι αλκοολικός, επειδή έχω εθιστική προσωπικότητα. Γιατί ό,τι κάνω, το κάνω εθιστικά’’. Δεν τα ήξερα όμως όλα αυτά τότε. Το μόνο που ήξερα ήταν πως ήθελα άλλο ένα ποτό. Έτσι, κοίταξε τον Randy με άδειο βλέμμα.
«Θα πεθάνεις έτσι, το ξέρεις;» είπε ο Randy. Σύντομα κιόλας.
«Καληνύχτα Randy» είπα στραγγίζοντας το ποτήρι μου.
Δεν μπορώ να σκεφτώ σαν ρόκσταρ, αλλά υποθέτω πως όταν έχεις κάνει τα πάντα, αρχίζεις και βαριέσαι οικτρά. Δηλαδή, δεν μπορώ να πιστέψω πως το νέο άλμπουμ του Ozzy βγήκε επειδή του έλειψε η μουσική. Ίσως αυτό να είναι το 20%. Όλο το υπόλοιπο 80%, είναι σίγουρα η ατελείωτη βαρεμάρα του. Και εδώ που τα λέμε η μουσική δεν του συμπεριφέρεται καλά τα τελευταία χρόνια. Είχε δέκα χρόνια να βγάλει δίσκο και έχει ήδη αλλάξει τις ημερομηνίες για το ευρωπαϊκό tour το 2020 λόγω μολύνσεων και γρίπης. Βλέπετε, τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να δούμε τον άνθρωπο πίσω από τον ρόκσταρ. Με τι να εντυπωσιαστεί ακριβώς ο Ozzy; Με ιστορίες άλλων ανθρώπων; Για ποιο λόγο; Θα ήταν καλό να ξεκινούσε κάποιο χόμπι όπως κάνουν όλοι οι 70χρονοι, αλλά πέρα του ότι θα τα βρίσκει όλα αφάνταστα βαρετά, το πιο πιθανό είναι πως θα βρίσκει βαρετό και πάρα πολύ κόσμο. Ο Ozzy ανέκαθεν δεν ήθελε να τον πρήζουν. Δεν ήθελε να κάνει πράγματα που έπρεπε να κάνει και όταν τελικά τα έκανε, δεν τα έκανε ποτέ καλά. Γι’ αυτό άλλωστε τα πράγματα με την γυναίκα του έφτασαν σε αυτό το σημείο. Πιστεύω ειλικρινά ότι ο μόνος λόγος που ζει ο Ozzy είναι τα παιδιά του. Και που μου φαίνεται και απόλυτα λογικό.
Έχει και δικό του κόλπο για το hangover.
Πέρα από αυτό, είμαι βέβαιος ότι σκέφτεται περισσότερο τις μπίρες που θα πιει στην Ευρώπη (αν τα καταφέρει) παρά το να παίξει μπροστά σε κόσμο. Σιγά που έχει ανάγκη εμάς ο Ozzy. Γιατί; Για να λέει πως έπαιξε στην Ευρώπη το 2020, όταν έχει κάνει άλλες εκατό χιλιάδες φορές; Εμείς τον έχουμε ανάγκη. Για να έχουμε να λέμε ότι τον είδαμε άλλη μία φορά. Και μην ανησυχείτε. Μάλλον δεν έχει να πάει πουθενά. Βαριέται τόσο πολύ τα πάντα, που όλο αυτό τον κάνει εξαιρετικά ανθρώπινο και παράλληλα ζωντανό θρύλο. Και είναι τόσο κορυφαίο από μόνο του, που o Ozzy δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να το υποστηρίξει. Πόσο μάλλον να κυκλοφορήσει το Ordinary Man, το νέο δίσκο που ακόμη και ο ίδιος πρέπει να είπε. «Ε οκ δεν τρελάθηκα. Πάμε παρακάτω;». Αυτός είναι ο Ozzy.
«Κοιτάξτε» είπα. « Μία φορά με χτύπησε αεροπλάνο. Στο περίπου δηλαδή. Επίσης έσπασα τον λαιμό μου με μία γουρούνα. Μετά πέθανα δύο φορές ενώ ήμουν σε κώμα. Είχα επίσης AIDS για μία ημέρα. Νόμιζα επίσης ότι είχα MS, αλλά ήταν τρέμουλο από το Πάρκινσον. Έχω κόψει την επιγλωττίδα μου. Έχω πάθει και βλεννόρροια κανά δυό φορές. Επίσης είχα μία ή δύο κρίσεις, όπως τότε που πήρα κωδεΐνη στη Νέα Υόρκη. Αυτά είναι όλα στ’ αλήθεια – εκτός και αν μετράει και η υπερβολική κατανάλωση ηρεμιστικών και φαρμάκων με συνταγή γιατρού.
Ο γιατρός έγνευσε καταφατικά.
«Έχω μία τελευταία ερώτηση κύριε Osbourne»
«Παρακαλώ γιατρέ»
«Γιατί ζείτε ακόμα;»
* Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο ''I am Ozzy'', 2009, εκδόσεις Sphere.
