Οι λιπόσαρκοι άντρες, κουβαλούσαν με τις λιγοστές τους δυνάμεις καρότσια με στάχτες μέχρι τη λίμνη που βρισκόταν πάνω από το κρεματόριο. Η διαδικασία ήταν απλή: Μάζευες τη στάχτη από το σώμα που είχε καεί, γέμιζες το καρότσι και ύστερα την έριχνες στο νερό. Στην ουσία, έριχνες στο νερό έναν πρώην άνθρωπο ή καλύτερα, το υπόλειμμα από την καύση του. Αυτός ο άνθρωπος ίσως ήταν ο αδερφός σου, ο πατέρας σου ή ο φίλος σου. Αυτή ήταν η δουλειά των «Ζορντεκομάντο», να τοποθετούν τα άψυχα σώματα των υπόλοιπων Εβραίων στους φούρνους και ύστερα να μαζεύουν τις στάχτες τους και να τις εξαφανίζουν.
Σε αυτή την «ειδική ομάδα», ανήκαν και Έλληνες. Άλλωστε, ως γνωστών, παντού υπάρχουν. Σύμφωνα με την έρευνα της Φωτεινής Τομάη, διευθύντρια των Ιστορικών Αρχείων του Υπουργείου Εξωτερικών, στην οποία βασίστηκε και το ντοκιμαντέρ «The Revolt of the Greek Jews» αυτοί ήταν η αιτία της πρώτης εξέγερσης σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το αποτέλεσμα αυτής, ήταν η καταστροφή του κρεματόριου με τον αριθμό τέσσερα, ένα από τα πέντε που λειτουργούσαν στο Άουσβιτς. Ήταν 7 Οκτώβρη του 1944 .
Η εξέγερση ξεκίνησε όταν η φωνή του Ιωσήφ Βαρούχ, πρώην λοχαγό του Πυροβολικού, ακούστηκε ανάμεσα σε παραταγμένους Έλληνες και Ούγγρους. Είχε έρθει η δική τους σειρά να γίνουν στάχτη. «Θα γίνει, ναι ή όχι ρε το ντου που λέγαμε;» ρώτησε και οι Έλληνες όρμησαν στους Γερμανούς φρουρούς. Όταν τους αφόπλισαν, προσπάθησαν να διαφύγουν στο δάσος. Μερικοί, κλείστηκαν σε ένα κρεματόριο. Όταν κατάλαβαν πως η αντίστασή τους ήταν μάταια, το πυρπόλησαν και βγήκαν από αυτό τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο. Έτσι, τουλάχιστον, υποστήριξαν οι γυναίκες που δούλευαν σε διαφορετική εγκατάσταση. Οι σειρήνες, όμως, είχαν φτάσει στα αφτιά των Γερμανών και το κυνήγι είχε ξεκινήσει.
Θυμήσου τι είχαμε γράψει για τον μαύρο τουρισμό
Όσοι μπόρεσαν να διαφύγουν από το κομμένο συρματόπλεγμα, κρύφτηκαν σε μια σιταποθήκη, σε ένα μικρό χωριό κοντά στο στρατόπεδο. Πέθαναν όλοι, όταν οι Γερμανοί την έκαψαν. Ακόμα και οι άλλοι Έλληνες, οι οποίοι δεν είχαν καμία απολύτως ανάμειξη στην εξέγερση, εκτελέστηκαν. Λίγη ώρα μετά την απόλυτη σύγχυση, όλα απέκτησαν και πάλι την γνωστή ηρεμία της υποδούλωσης και του φόβου. Τα σώματα από τους εξεγερμένους, Έλληνες και μη, 250 περίπου στο σύνολο, μεταφέρθηκαν στο διαλυμένο κρεματόριο. Την επόμενη μέρα, τα 450 περίπου θύματα, ακολούθησαν το γνωστό δρομολόγιο. Οι στάχτες τους, χύθηκαν στη λίμνη. Τέσσερις γυναίκες που κατηγορήθηκαν για συνέργεια, ανακρίθηκαν και βασανίστηκαν. Το αποτέλεσμα; Απαγχονισμός ως παραδειγματισμό στο κέντρο του στρατοπέδου.
Ο Primo Levi, ο οποίος ήταν και αυτός έγκλειστος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και ο οποίος έχει γράψει το εκπληκτικό του βιβλίο «Εάν αυτό είναι άνθρωπος», γράφει: «Το πνεύμα αλληλεγγύης που διέκρινε τους Έλληνες, η απέχθειά τους για τη βία, η συνείδηση της επιβίωσης και η προσπάθεια διατήρησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τους έκανε να αποτελούν την πιο συμπαγή εθνική ομάδα στο στρατόπεδο και γι’ αυτό την πιο πολιτισμένη».
