Οι σειρές είναι για όλους. Αλλά όχι για να τις βλέπεις με όλους. Γιατί κακά τα ψέματα, για να παρακολουθήσεις μία σειρά από την αρχή, δεν χρειάζεσαι πάντα παρέα. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σου κάνουν την ζωή -και την προβολή- δύσκολη. Αν έχεις στο περιβάλλον σου κάποιον από τους παρακάτω, καλύτερα να ξεκινήσεις να την βλέπεις μόνος.
Με αυτόν που βλέπει 5 σειρές παράλληλα
Κακά τα ψέματα αδέρφια, η σειρά θέλει αφοσίωση. Ναι εντάξει, κατανοούμε το γεγονός ότι υπάρχουν σειρές που δεν μπορείς να τις αφήσεις στην άκρη, αλλά όταν αποφασίζεις να δεις κάτι πρέπει να υπάρχει χώρος γι’ αυτό. Αν μπλέξεις με αυτόν που βλέπει 5-6 ή και περισσότερες σειρές παράλληλα, είναι θέμα χρόνου να σου αρχίσει την μίρλα. Ότι σήμερα δεν μπορεί να δείτε την δική σας, ότι αύριο έχει να δει αυτό, μεθαύριο το άλλο και, τέλος πάντων, καλύτερα να τα πείτε από βδομάδα. Πρέπει λοιπόν να περιμένεις όλες αυτές τις ημέρες, για να φτάσει η ώρα σου στο καρνέ του. Ε όχι. Καλύτερα να την βλέπεις με τον γάτο σου.
Με αυτόν που τα κάνει πάντα «σαλάτα»
Όλοι έχουμε ένα φίλο ή μια φίλη που μπερδεύεται σε σκηνές που όλοι οι υπόλοιποι καταλαβαίνουν. Το μυαλό σταματά να λειτουργεί. Σπάνε γρανάζια και λάμπες. Το restart στον εγκέφαλο παίρνει πιο πολύ ώρα και από την κίνηση στην Αττική Οδό και ξεκινούν κάτι ερωτήσεις που τις κάνει 10χρονο στο μπαμπά του όταν βλέπει τον Αλαντίν. Ακολουθούν οι πιο κλασσικές:
«Αυτοί ποιοι είναι;»
«Γιατί τον σκότωσε;»
«Θα ζήσει;»
«Όπα πάγωσε το λίγο μπερδεύτηκα».
Όσες φορές και να σταματήσεις την σειρά, όσες φορές και να τα εξηγήσεις, όσα ηρεμιστικά να πάρεις, προκοπή δεν πρόκειται να δεις. Καλύτερα να τους βάζεις να βλέπουν κινούμενα σχέδια όσο βλέπεις την σειρά.
Με αυτόν που βαριέται εύκολα
Οι «ευκολοβαρεθιάκηδες» είναι πιθανότατα η πιο εκνευριστική κατηγορία από τα φυντάνια που βλέπουν τηλεοπτικές σειρές. Είναι οι τύποι που από το τέλος του πρώτου επεισοδίου (ή και πριν τελειώσει αυτό), βγάζουν πόρισμα. «Έλα χάλια είναι βγάλτο». «Έλα ρε, πιο βαρετό πεθαίνεις». «Έλα έλα, πάμε παρακάτω, άλλη σειρά». ΚΑΤΣΕ ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΑ. Αν τον έχεις αναγνωρίσει ότι το έχει συνήθειο να ακυρώνει τα πάντα από την αρχή (σ.σ.: ξέρουμε πολλούς τέτοιους βλαμμένους που ακύρωσαν σειρές σαν το Westworld), δεν αξίζει να ξεκινήσεις μαζί του ούτε start up με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ. Στα τσακίδια.
Mε αυτόν που τον παίρνει εύκολα ο ύπνος
Δύσκολη περίπτωση. Έχει κοιμηθεί στα μισά, ροχαλίζει σε σημείο που συναγωνίζεται ιπποπόταμο σε στιγμή οργασμού, αλλά αν του πεις ότι κοιμάται τσαντίζεται και επιμένει πως απλά έκλεισε τα μάτια του. Συνήθως δεν γκρινιάζει και είναι ήρεμος κατά την διάρκεια που βλέπετε τη σειρά. Όχι επειδή αυτός είναι ο χαρακτήρας του, αλλά επειδή τον έχει πάρει ο ύπνος.
Με αυτόν που ακυρώνει συνέχεια
Η σειρά θέλει αφοσίωση και πρόγραμμα. Ορίζεις δηλαδή για παράδειγμα ότι κάθε Τρίτη (σ.σ.: που έχει και η Domino’s το 1+1) είναι βραδιά για σειρά. Και θα την δεις. ΘΑ ΤΗΝ ΔΕΙΣ ΡΕ. Με κούραση, με χιονιά, με Αριάδνες, με πραξικόπημα, αλλά θα την δεις. Οι τύποι που ακυρώνουν, απλά δεν θέλουν τόσο πολύ να δουν την σειρά. Δίνουν προτεραιότητα σε άλλα πράγματα. Στο γυμναστήριο. Στην ξάπλα. Στην γκόμενα. Πάντως όχι στη σειρά. Οπότε λαμβάνεις αυτά τα εκνευριστικά μηνύματα. «Σόρρι ρε, καλύτερα αύριο». Και φυσικά το αύριο δεν έρχεται ποτέ.
Με τον σποϊλερά
Γενικά δεν πρέπει να έχεις παρτίδες με τύπους που κάνουν spoilers. Πρέπει μόνο να τους κλωτσάς στα δόντια. Το πρόβλημα ωστόσο ενός σποϊλερά με τον οποίο ξεκινάτε να βλέπετε καινούργια σειρά, είναι ότι πετάει spoilers για άλλες σειρές εκεί που δεν το περιμένεις. «Α αυτό μου θύμισε την σκηνή που πεθαίνει ο Jon Snow». Να ‘σαι καλά ρε φίλε. Σ’ ευχαριστούμε. Μην ξαναπατήσεις εδώ το πόδι σου.
Με αυτή που δεν θυμάται ποτέ τίποτα
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν έχει να κάνει με το αν βλέπει πολλές, λίγες ή και καθόλου σειρές. Δεν έχει να κάνει με το αν έχει σκοτούρες ή απαλεψιές. Υπάρχουν απλά άνθρωποι με πολλή κακή μνήμη που κάνουν τα νεύρα σου να βαράνε κόκκινο. Δεν θυμούνται ποτέ τίποτα. Τους ήρωες. Τις επίμαχες σκηνές. Το προηγούμενο επεισόδιο. Και κάθε φορά που βρίσκεστε ξεκινάει να έχει απορίες για τα πάντα. «Ποιος είπαμε είναι αυτός;». «Κάτσε δεν το θυμάμαι αυτό». «Τι κάνανε αυτοί είπαμε στο προηγούμενο;». ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ. Σε σημείο που κουράζεσαι και απλά σταματάς να του δίνεις σημασία.
Με τον πατέρα σου
Γιατί όσο και να προσπαθεί, δεν μπορεί να ακολουθήσει ο κακομοίρης. Είναι η περίπτωση ανθρώπου που θα δει ένα επεισόδιο και τέλος. Αύριο πάλι ή όποτε. Μπορεί να έχει συμβεί η πιο αδιανόητη σκηνή της σειράς, αλλά όχι δεν τον ενδιαφέρει να δει το επόμενο επεισόδιο. Θα κάτσει στην πολυθρόνα του, θα φτιάξει ένα τσαγάκι και θα ασχοληθεί κάτι άλλο. Σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτα. Ζόρικη περίπτωση αν βλέπεις μία πραγματικά καλή σειρά.
Αυτός που ασχολείται με το κινητό του
Κακή ράτσα. Πολύ κακή ράτσα. Πολύ Facebook, πολύ What’s App, πολύ μιλητό με φίλους και φίλες, ώσπου σε κάποια φάση θα σου πει να βάλεις πίσω την σκηνή γιατί την έχασε. Και ξανά από την αρχή. Για τους ανθρώπους που το κινητό είναι προέκταση του χεριού δεν υπάρχει γιατρειά. Θα υπήρχε για τις ταινίες; Κανονικά είναι για κλωτσιές στο κεφάλι μέχρι να γίνει ζελέ.
Με αυτόν που μιλάει ασταμάτητα
Όταν βλέπεις σειρές με άλλους, βγάζεις τον σκασμό. Τόσο απλά. Δεν ενδιαφέρουν κανέναν οι απόψεις σου, οι προφητείες σου για το επόμενο επεισόδιο ή η κριτική σου για το πόσο καλοί ή όχι ήταν οι ηθοποιοί. Κανέναν όμως. Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Η φάση δηλαδή που επρόκειτο να εξελιχθεί μία δυνατή σκηνή και ακούς τον άλλο να λέει «Σήμερα έφτιαξε σπανακόρυζο η μάνα μου. Πίκρα». Χεστήκαμε ρε. Μετά από λίγο θα σχολιάσει κάτι άλλο άκυρο. Από την ομιλία του Τραμπ μέχρι τη νέα κακοκαιρία. Γλωσσοκοπάνα με λίγα λόγια. Ε λοιπόν όχι. Αυτοί μένουν σπίτι τους.
Κάποια πράγματα αδερφέ είναι για να τα κάνεις μόνος. Τόσο απλά.
