Έχει μπει στη ζωή μας εδώ και λίγα χρόνια αλλάζοντας κυριολεκτικά όσα ξέραμε για το επαγγελματικό μπάσκετ. Με εκείνο το τρομερό ματς που είχε κάνει στην έδρα της Μπιλμπάο, μας είχε αναγκάσει να αναρωτηθούμε φωναχτά: «από πού ήρθε αυτός ο παικταράς»; Μια σημείωση, σε εκείνο το παιχνίδι δεν είχε κλείσει καν τα 17 του χρόνια.
Από τότε άλλαξαν τα πάντα. Το όνομά «Doncic» έγινε συνυφασμένο της λέξης «φαινόμενο», ο κόσμος έπαθε παράκρουση και άρχισε να αναρωτιέται και να αναζητεί τον επόμενο αγώνα της Ρεάλ Μαδρίτης προκειμένου να απολαύσει τον πολυμήχανο νεαρό που παίζει σαν φτασμένος παίκτης.
Η εξέλιξή του, τρομακτική. Με τα χρόνια άρχισε να ωριμάζει μπασκετικά, να δένει περισσότερο το κορμί και να εξελίσσει τις κινήσεις του. Ή μάλλον τον τσαμπουκά του. Διότι όλα τα άλλα (σουτ, διορατικότητα, ηγετικές ικανότητες) φαίνεται πως τα είχε έμφυτα. Και η Ρεάλ Μαδρίτης με την Εθνική Σλοβενίας ήταν στην ευχάριστη θέση να τον βλέπουν να κάνει θαύματα σε Euroleague και Eurobasket τα προηγούμενα χρόνια.
Μόνο που σήμερα δεν θα μιλήσουμε για τον Doncic της Ευρώπης. Αυτό το έχει επιχειρήσει ο Χρήστος Μπαρούνης σε άλλο κείμενο.
Σήμερα θα μιλήσουμε για τον NBAer Doncic
Με τη φόρα που ερχόταν από τη συγκλονιστική σεζόν του στη Euroleague, o 20χρονος από τις 28 Φεβρουαρίου του 2019 –εμείς πάμε με ώρα Dallas και τον γιορτάζουμε σήμερα- ήταν δεδομένο ότι θα βρισκόταν στις υψηλές θέσεις του ντραφτ το περασμένο καλοκαίρι.
Οι προβλέψεις των Αμερικανών σκάουτερς έλεγαν πως πρόκειται για ένα σπουδαίο πρότζεκτ που αν δουλευτεί σωστά, θα αρχίσει μέσα στη σεζόν να αποδίδει και από τη δεύτερη ή τρίτη χρονιά του θα είναι πλέον έτοιμος να πρωταγωνιστήσει. Βλέπεις, δεν πίστευε κανείς ότι τα «όργια» που έκανε στην Ευρώπη θα περνούσαν και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Τουλάχιστον όχι τόσο γρήγορα.
Εκεί που το κορμί πρέπει να σκληρύνει πολύ, εκεί όπου για αντιπάλους δεν έχεις τον Lasme και τον Hynes, αλλά κάτι αθλητικούς γόμαρους που αν τεντωθούν η παλάμη τους περνά πάνω από το στεφάνι, ενώ με άλμα μπορούν να στρογγυλοκαθίσουν ακόμα και στο ταμπλό (υπερβολικός αλλά κατάλαβες τι εννοώ). Ωστόσο, το καλό με τον Σλοβένο ήταν ότι θα πήγαινε σε μια ομάδα η οποία θα χτιζόταν από την αρχή και κυρίως πάνω του, χωρίς να έχει τον μπούσουλα ότι πρέπει να βιαστεί να εξελιχθεί για να μην θεωρηθεί bust.
Τι «όνειρο» είδαν κι αυτοί οι Hawks...
Η ημέρα του ντραφτ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και τζόγος. Διότι επενδύεις σε έναν παίκτη που έχει δείξει ότι έχει τις δυνατότητες να πρωταγωνιστήσει, χωρίς όμως να είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρει στο μεγαλύτερο επίπεδο. Όλα καλά μέχρι εδώ.
Αυτοί οι έρημοι οι Atlanta Hawks οι οποίοι παλεύουν εδώ και λίγα χρόνια να ξεφύγουν από τη μετριότητα, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη λογική τους. Διότι είχαν το «θησαυρό» μέσα στα χέρια τους, τον επέλεξαν μάλιστα στο νο.3 και μετά από λίγη ώρα τον αντάλλαξαν με τον Trae Young που ήταν το pick των Mavericks στο νο.5. Σαν να βρίσκεις νερό στην έρημο και να επιλέγεις να το ρίξεις στην άμμο μήπως και ξεφυτρώσει κάποιο οπωροφόρο ένα πράγμα.
Διαφωνεί κανείς ότι ο Luca θα είχε αλλάξει τον ρουν της φετινής απογοητευτικής (και ταυτόχρονα μελλοντικής) πορείας των «γερακιών»;
Ότι και να πεις, οι αριθμοί λένε τα εξής: Ο Doncic έχει «κλειδώσει» ήδη τον τίτλο του Rookie της Σεζόν, ενώ ο Young συνεχίζει να απογοητεύει με την αστάθεια στο παιχνίδι του. Και ας υποστηρίζει ότι θα γίνει καλύτερος από τον Luca στο μέλλον (λίγη ντροπή).
Στο δια ταύτα
Οι Mavericks από τη σεζόν του πρωταθλήματος το 2011, σαν να εξαφανίστηκαν από το χάρτη. Κάθε χρόνο περίμεναν από τον τρελο-ιδιοκτήτη τους, Mark Cuban να φέρει κάποιον παικταρά στο Dallas αλλά όποιος ήθελε να έρθει προς Texas μεριά, έκανε πρώτα στάση από το Houston που βρίσκονται οι Chris Paul και James Harden. Και κάπως έτσι ο Dirk Nowitzki έμοιαζε να παλεύει μόνος, καταλαβαίνοντας ότι το όνειρο ενός δεύτερου δαχτυλιδιού είναι πλέον απατηλό.
Το περσινό πείραμα με τον ατίθασο Dennis Smith Jr. δεν έπιασε (μάλιστα τον αντάλλαξαν μέσα στη φετινή σεζόν) και όλο το βάρος έπεσε στο να εγκληματιστεί όσο το δυνατόν καλύτερα ο Doncic τη φετινή σεζόν. Με τη μόνη διαφορά ότι οι φίλοι των Mavs δεν χρειάστηκε να περιμένουν πολύ –για την ακρίβεια καθόλου- για να τον δουν να κάνει τα «μαγικά» του. Λες και έπαιζε χρόνια στην ομάδα και στο υψηλότερο επίπεδο, ο Luca πήρε την μπάλα και εφάρμοσε το παιχνίδι του.
Χωρίς πολλά-πολλά και με τις ευλογίες του Nowitzki που τον έχρισε διάδοχό του, άρχισε να κάνει «παπάδες» δίχως να αισθανθεί ποτέ κανείς ότι είναι πρωτοεμφανιζόμενος στο ΝΒΑ. Σουτάρει τρίποντα στον αιφνιδιασμό –και τα βάζει-, έχει εξελίξει το step-back σουτ σε επίπεδο… μπομπίτας του Navarro, όταν κάνει coast to coast δεν τον βλέπει κανείς ενώ μόλις αντικρίσει «νταμάρι» μπροστά του δεν θα κιοτέψει. Θα πάει στα ίσα και στο τέλος ό,τι βγει. Δηλαδή, θα σκοράρει.
Άσε που θα πάρει και την τελευταία επίθεση με την ορμή και την άγνοια κινδύνου που δικαιολογεί η ηλικία του...
Στα 20 του χρόνια ο Doncic έχει δώσει πνοή σε μια ξεχασμένη ομάδα και με αυτά που κάνει την έχει βάλει ξανά στο χάρτη. Μπορεί φέτος να μην προλαβαίνει τα Playoff ωστόσο τα πρώτα δείγματα γραφής είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά.
Κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα με βεβαιότητα τι είναι αυτό που κάνει τον Σλοβένο να ξεχωρίζει και να φαίνεται τόσο έτοιμος παίκτης σε τόσο μικρή ηλικία. Δεν είναι δα κάνα τέρας της φύσης όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ή παλιότερα ο Arvydas Sabonis. Διότι κάθε χρόνο αναρωτιέσαι πόσο μπορεί να βελτιωθεί και κάθε σεζόν που τον βλέπουμε βρίσκει τον τρόπο να κάνει το βήμα παραπάνω.
Μόνο και μόνο που σκέφτεσαι ότι έχουμε ακόμα μια 15ετία γεμάτη με την περίπτωσή του, τρομάζεις. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτός ο άνθρωπος; Ανυπομονούμε να το μάθουμε...
