Τέτοιες μέρες ένα χρόνο πριν, μου είχε ζητηθεί από τους συνάδελφους και φίλους του Ratpack, να γράψω ένα κείμενο που έμελλε να μου αλλάξει τη ζωή (εντάξει όχι αλλά ήθελα να το κάνω πιο δραματικό).
Φέτος, λοιπόν, και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κοντής Γυναίκας, αποφάσισα να κάνω κάτι πιο χρηστικό με το οποίο πολλές και πιθανότατα πολλοί να ταυτιστούν. Επειδή σε καμία περίπτωση δε θέλω να επαναλαμβάνομαι και επειδή το «Πάλι τα ίδια ρε Φούντα;» θα ήταν μαχαιριά στην καρδιά για μένα, είπα να εκθέσω κάποια από τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας, τα οποία μου έχει φορτώσει το μέγεθός μου, και τα οποία θα αντιμετωπίζω για πάντα ή τουλάχιστον όσο ο κόσμος τούτος είναι αφιλόξενος για άτομα… κάτω του 1,60 (μήπως έβαλα πολύ ρε παιδιά;).
1. Διόδια, αυτός ο εφιάλτης
Δε θα αρχίσω από τα συνηθισμένα και παρωχημένα-όπως για παράδειγμα το να φτάσω το πάνω πάνω ράφι στην κουζίνα. Θα μιλήσω για ένα μεγάλο σοκ που πήρα, όταν χρειάστηκε ως οδηγός πια, να πληρώσω διόδια! Δεν ήξερα η καημένη και δυστυχώς έμαθα. Γιατί αδαής καθώς ήμουν, φρόντισα να κρατήσω μία σεβαστή απόσταση από την κυρία των διοδίων-θαρρώ ήταν γυναίκα-κάτι που δυστυχώς αποδείχθηκε λάθος ολέθριο: Ξέρεις τι είναι να μη φτάνεις να πληρώσεις, η χριστιανή από μέσα να τεντώνεται (ματαίως) και πίσω να έχεις δημιουργήσει ουρά πολλών μέτρων η οποία ωρύεται και κορνάρει λες και πηγαίνει σε γάμο; Η μόνη λύση ήταν να κατέβω από το αμάξι, για να μπορέσω να καλύψω την απαραίτητη απόσταση. Αμάξι το οποίο πάνω στον πανικό μου, έσβησε ενώ έδωσα και μία μικρή μάχη με τη ζώνη. Τελικά, άκρως ντροπιασμένη συνέχισα τη διαδρομή μου με μία υπόσχεση στον εαυτό μου: Από εδώ και πέρα το διόδιο θα το… γλύφεις! Θα πηγαίνεις τόσο κοντά ώστε το χέρι του υπαλλήλου να μπορεί να σου ανάψει το αλάρμ. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
2. Αγνοούμενη στις φωτογραφίες
Μοντέλο δεν είμαι -πώς θα μπορούσα άλλωστε- αλλά για κάποιο λόγο η δουλειά μου απαιτεί να βγάζω φωτογραφίες. Πότε μία χαριτωμένη φωτογραφία με τα κορίτσια στη δουλειά, πότε σε κάποια εξωτερική υποχρέωση, τέτοια πράγματα. Όμορφες φωτογραφίες, με τις γελαστές και φωτογενείς φίλες μου. ΜΟΝΟ ΠΟΥ Η ΓΩΓΟΥΛΑ ΣΥΝΗΘΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ. Και είναι λογικό. Αρκετές φορές παραλείπομαι εντελώς, κάποιες άλλες φαίνεται η κορυφή του κεφαλιού μου και αν είμαι τυχερή και έχω κάποιο πορτρέτο, φτάνω μέχρι μέτωπο! Τι τα θες; Το tag να μπαίνει σωστά και όλα τα άλλα βρίσκονται. Με τον τρόπο αυτό διατηρώ και το μυστήριο γύρω από την περσόνα μου. «Να υπάρχει άραγε στ’ αλήθεια ή είναι απλώς… ιδέα;».
3. Κάθομαι κάτω από την μπάρα
Δεν με λες και party animal, αλλά στην έξοδό μου είμαι σκληρή. Η σκληράδα μου βέβαια, αρχίζει και τελειώνει στο γεγονός ότι επιλέγω πάντα bar αντί τραπεζιού. Και ερωτώ: Για ποιον αναθεματισμένο λόγο, οι πάγκοι στα bars της Ελλάδας, είναι τόσο ψηλοί; Μην είναι κατασκευασμένοι στο εξωτερικό ή μήπως είναι μία τάση χλευασμού των βραχύσωμων πελατών; Σε κάθε περίπτωση, εγώ ξέρω ότι οπτική επαφή με τον μπάρμαν δε σταυρώνω, μην πάει ο νους σου στο πονηρό αλλά δεν μπορώ να παραγγέλνω και ποτό στα τυφλά, ενώ για να ακουμπήσω το διαβολεμένο μου ποτήρι, τεντώνομαι σα φλαμίνγκο! Και με τι αυτοπεποίθηση μετά να το παίξω σέξι και θηλυκή; Μου λες;
4. «Άχου το μωρέ!»
«Καλέ πόσο μικροσκοπική είσαι εσύ; Κάτσε να σε σηκώσω». Και τι είμαι για να με σηκώσεις ρε φίλε; Τηλέφωνο; Σακούλα ή καρέκλα; Ναι καταλαβαίνω ότι το ύψος μου είναι αφύσικο για το 1,75 σου (seriously?) αλλά δεν υπάρχει λόγος κάθε φορά που με βλέπεις να με αναγκάζεις να αποχωρίζομαι το τόσο αγαπημένο μου έδαφος. Προσπάθησε να συγκρατήσεις τον εαυτό σου και κυρίως τον ενθουσιασμό σου. Σίγουρα έχεις δει κι άλλα αλλόκοτα πλασματάκια στη ζωή σου.
5. Και κάτι για το κλείσιμο
Ας σταματήσουν οι λέξεις και ας μιλήσει η φωτογραφία. Από το μπάνιο μου.
