Το έχουμε πει και το έχουμε ξαναπεί: εδώ θα είμαστε για να κάνουμε ψυχανάλυση. Δεν θα τραβάμε μόνοι μας τα ζόρια μας. Eίστε αναγκασμένοι να πονάτε κι εσείς μαζί μας. Όποτε έχουμε τα θέματά μας, θα υπομένετε κι εσείς καρτερικά το μαρτύριο. Αν δεν τα πούμε στους φίλους μας, στην τελική, σε ποιον θα τα πούμε; Ποιος είναι σε θέση να μας καταλάβει καλύτερα αν όχι εσείς, οι 30 συν πλην κάτι, που ζείτε παρόμοιο ηλικιακό σοκ με εμάς εδώ που πατήσαμε τα πρώτα «-άντα» για τα καλά;
Πάρτε, λοιπόν, 10 ξενερωτικές καταστάσεις που νιώθει στο πετσί και την ψυχή του κάθε 30άρης (κι αν νιώσετε πως σας έκατσε βαρύ το κειμενάκι, μπορείτε να διαβάσετε και το άρθρο-αντίδοτο που σας είχαμε σερβίρει πριν από καιρό.)
1. Οι γκρίζες τρίχες
Αν εξαιρέσεις εκείνους που είδαν τις πρώτες άσπρες τρίχες να σκάνε στο κεφάλι τους λίγους μήνες μετά την 5ήμερη, η πλειοψηφία έρχεται σε επαφή με το φαινόμενο λίγο πριν ή λίγο μετά τα πρώτα άντα. Η πρώτη φορά που ανακαλύπτει ότι μια λεπτούλικη γραμμή άσπρου «σπάει» τη μελαχρινή μονοτονία στο κεφάλι του, είναι ίσως η πιο σοκαριστική στιγμή στη μεταβατική περίοδο κάθε άντρα προς την ενηλικίωση. Είναι η στιγμή που κοιτάζεται στον καθρέφτη και λέει σκουπίζοντας το δάκρυ: «Αυτό ήταν μάγκες. Τελειώσαμε.»
2. Οι ανύπαρκτες τρίχες
Χειρότερο πράγμα από τις γκρίζες τρίχες, είναι οι τρίχες που χάνονται μια για πάντα στο σιφόνι σου. Κρόταφοι, μπιφτέκι, καραφλοκοτσίδα, κάποτε ενδεχόμενα μακρινά, τώρα τα βλέπεις σιγά-σιγά να κάνουν την εμφάνισή τους πάνω στο κεφάλι σου και να σου βιάζουν την ψυχολογία. Το μόνο που μπορεί να μετριάσει την ξενέρα, είναι ένας κολλητός που βρίσκεται σε παρόμοια φάση με εσένα και το μόνο που μπορεί να τη γιατρέψει είναι 2-3 κολλητοί που βρίσκονται σε χειρότερη φάση από εσένα.
3. Οι δυσκολίες στην αναπνοή
Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τρίχα να προεξέχει από τη μύτη μου. «Τρίχα από τα μαλλιά μου θα είναι», σκέφτηκα και όταν την τράβηξα και είδα ότι μαζί με το χέρι μου κατέβαινε και το κεφάλι μου, έκατσα για ένα 20λεπτο σε εμβρυακή στάση μέσα στο μπάνιο κλαίγοντας με λυγμούς, με τα δάκρυα να μην οφείλονται στον πόνο. Και κάπως έτσι αρχίζεις να συμπαθείς τον Φερνάντο Σάντος.
4. «Δεν σε ακούω, μισό να κόψω τις τρίχες»
Στο αυτί ρε! ΣΤΟ ΑΥΤΙ! Το διανοείσαι; Οι τρίχες που βλέπαμε μικροί να πετάγονται στου μπαρμπά Αριστείδη το αυτί, του ενενηντασάμθιν γερο-Λαδά που μας έκλεβε στα ρέστα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, έχουν μετακομίσει πλέον στα αυτιά τα δικά μας. Τα γουτσουγούτσικα, τα κάποτε περήφανα, στητά και καμαρωτά, βγάζουν τώρα τρίχες λες και τους δώσαμε εμείς το ΟΚ. Να φύγετε ρε, να πάτε αλλού. Στα αυτιά του Σάντος ξερωγω.
5. Πόνοι από το πουθενά
Κάποτε ανεβαίναμε σε δέντρα και σε μάντρες και πέφταμε από ύψος δυόμιση μέτρα και δεν χαμπαριάζαμε και τώρα τσουπ! Σκάνε κάτι (ανεπαίσθητα ακόμα) πονάκια στα γόνατα όταν κάνουμε κάνα αλματάκι μια φορά στο εξάμηνο και λες «από πού ήρθε τώρα αυτό;». Ή το άλλο με τα έμπλαστρα. Που νόμιζες ότι είναι σεμεδάκια για τις πλάτες των άλλων και τώρα έχεις 5-6 καβάτζα στο κάτω συρτάρι του κομοδίνου σου. Ε ρε τι τραβάμε…
6. Δεν είμαστε πολλοί παιδάκι μου, ΕΝΑΣ είμαι
«Κύριε, μπορείτε να μας πιάσετε την μπάλα;». Η ατάκα ενός πιτσιρικά που έπαιζε στο προαύλιο του σχολείου όταν εγώ περνούσα απ’ έξω, έσκασε εκείνο το πρωινό σαν ταφόπλακα στα όνειρα του μπεμπεκισμού μου. Τι ήθελα να του πω: «… το σπιτάκι σου». Τι του είπα: «Ναι, βεβαίως». Τι έκανα: χαμογέλασα, έσκυψα, την έπιασα, του την πέταξα πίσω. Τι ένιωσα: έναν πόνο στη μέση από το σκύψιμο.
7. «Θα αράξω μέσα σήμερα ρε»
Τις καθημερινές λες δεν βγαίνεις, θα αράξεις σπίτι να δεις κάνα σαρβάιβορ κανά ταινιάκι. Το σουκού λες δεν βγαίνεις, έχει πολύ κόσμο έξω και δεν μπορείς τη βαβούρα. Μάντεψε ποιες μέρες σου μένουνε να διασκεδάσεις. ΚΑΜΙΑ. Και μάντεψε ποιος φταίει γι’ αυτό. ΕΣΥ. Ούτε η κούραση, ούτε ο κόσμος που βγαίνει να διασκεδάσει στο μοναδικό κενό διήμερο της εβδομάδας. Για να συνέλθουμε λέω εγώ.
8. Το πρώτο κλάμα
«Μαλάκα μου γεννήσαμε! Έλα από το μαιευτήριο έχω ένα τζόνι μπλε για την περίσταση». Το μήνυμα του κολλητού που έσκασε εκείνο το απόγευμα, χάραξε μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην εποχή της ανεμελιάς και σε εκείνη της τρεχάλας. Όταν ο κολλητός που παίζατε εφηβικές φάπες γίνεται πατέρας, συνειδητοποιείς πως τα 30 δεν είναι παίξε γέλασε. Είναι ορόσημο για τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που έρχονται.
9. «Ρε συ, να κανονίσουμε αν είναι...»
Στα 18 βρισκόσασταν καθημερινά, στα 28 καταλήξατε να βρίσκεστε μια φορά τη βδομάδα, μετά τα 30 καταντήσατε να βρίσκεστε μια φορά το μήνα. Ο χρόνος που περνάς με τα κολλητάρια σου, μειώνεται δραματικά. Τους πετυχαίνεις πια σε μαιευτήρια, σε γιορτές-γενέθλια και σε οργανωμένα από μια βδομάδα πριν ποτοκλίκια. Δεν είναι μόνο τα μνημόνια που γέννησαν καταθλιπτικούς συνομίληκούς μας σε αυτήν εδώ τη χώρα. Βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας που αφήνουμε στην απ' έξω τους μεγαλύτερους συμμάχους μας.
10. Οι μνήμες
Η αμήχανη στιγμή που πετάς πάνω σε κουβέντα το αμίμητο «ναι ρε, πώς δεν το θυμάμαι» κι ας έχουν περάσει 20 χρόνια. Η αμήχανη στιγμή που συνειδητοποιείς πως το γειτονάκι σου, εκείνο που θυμάσαι να το φέρνει η μάνα του από το μαιευτήριο εκείνο τον Ιούνιο του 2000, του χρόνου πάει φαντάρος. Όλες εκείνες οι μνήμες, τέλος πάντων, που καθημερινά σε χαστουκίζουν και σου υπενθυμίζουν πως δεν υπάρχει πιο αδυσώπητος κυνηγός από το χρόνο.
Για βγάλε μας κι εσύ τα σώψυχά σου ρε συνομήλικε...
