Στη λέξη Μεσαίωνας έρχονται διάφορα πράγματα στο μυαλό. Και τα περισσότερα από αυτά σίγουρα δεν είναι ευχάριστα. Είναι όμως με τον τρόπο τους γοητευτικά, σε τέτοιο βαθμό που μας τραβάνε σα μαγνήτης. Χιλιάδες από εμάς, μαγευόμαστε στο άκουσμά της λες κι είμαστε νυχτοπεταλούδες που κυνηγάνε το φως του λαμπτήρα.
Ίσως οφείλεται στο γεγονός πως αυτή η εποχή είναι γεμάτη σύμβολα στο μυαλό μας. Θυμίζει κατά κάποιο τρόπο τις κάρτες ταρώ. Υπάρχει ο Μάγος, ο Ερημίτης, ο Περιπλανώμενος Ιππότης, ο Αυτοκράτορας, ο Κρεμασμένος Άντρας κι ο Θάνατος –όπως πολύ γλαφυρά έχει καταγράψει ο Ίταλο Καλβίνο στο «Κάστρο των Διασταυρούμενων Πεπρωμένων» (Εκδ. ΆΓΡΑ).
Είναι όλα εκεί, τακτοποιημένα με έναν απλοϊκό τρόπο που μας δίνει τη δυνατότητα να κοιτάμε την ιστορία δίχως να χανόμαστε σε περίπλοκες κοινωνικές δομές. Αυτό μπορεί να μην αλήθεια επί της ουσίας, επιφανειακά όμως μας βοηθάει να βάζουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά.
Διότι τα σύμβολα μας δίνουν τη δυνατότητα να αποκωδικοποιούμε τις αφηγήσεις με ευκολία. Μπαίνουμε άκοπα κι ευχάριστα στο πετσί του ρόλου (που εμείς επιλέγουμε). Γινόμαστε ιππότες στην πρώτη γραμμή κάποιας επική μάχης ή μάγοι που δένουν ξόρκια σε κάποιο παιδικό παραμύθι. Μέσα σε μια στιγμή.
Πράγματα, δηλαδή, που μας έχει χαρίσει το Game of Thrones απλόχερα ξανά και ξανά. Βάζοντας μια σκοτεινή, πολύ κοντινή στην πραγματικότητα πινελιά, βάφοντας το παραμυθένιο κάδρο με αδρά κυνικά χρώματα. Γιατί οι άνθρωποι δεν έχουμε αλλάξει και τόσο πολύ μέσα από τους αιώνες τελικά. Παραμένουμε ο νο.1 κίνδυνος ο ένας για τον άλλο. Στη δουλειά μας, στην οικογένειά μας, στις σχέσεις μας. Κι ίσως είναι αυτό, σε κάποιο απύθμενο ψυχολογικό βάθος, που μας κάνει να ταυτιζόμαστε με τη σειρά τόσο πολύ.
Το Game of Thrones βασίστηκε στην ομώνυμη σειρά βιβλίων του George R. R. Martin που ήταν ήδη μπεστ-σέλερ. Καβάλησε το κύμα δημοτικότητας του fantasy που είχαν δημιουργήσει οι ταινίες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, και εκτοξεύτηκε στην στρατόσφαιρα της ποπ κουλτούρας, καταφέρνοντας μέσα σε οκτώ χρόνια να γίνει η πιο επιτυχημένη σειρά όλων των εποχών. Καθόλου τυχαίο. Αφού σεζόν τη σεζόν οι παραγωγοί έστηναν το γαϊτανάκι τους· μέχρι να καταλήξει η επιτυχία να γίνει παγκόσμια μανία.
Με αυτά και με αυτά είμαστε ικανοί να τους συγχωρέσουμε πολλά. Αφού πια το Game of Thrones είναι κάτι παραπάνω από σειρά, είναι μια αγαπημένη συνήθεια. Ένα ωραίο παιχνίδι στο οποίο όλοι θέλουμε να παίξουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Έτσι ώστε δεν είναι πρωταρχικής σημασίας το αν παραμένει σεναριακά δυνατή. Δεν χρειάζεται πια να σκοτώνει τους αγαπημένους μας χαρακτήρες για να κρατάει την αγωνία στα ύψη κι εμάς στην τσίτα. Δεν έχει καν ανάγκη να τηρεί τους όποιους κανόνες λογικής επιβάλει ακόμα κι η πιο φανταστική αφήγηση.
Γιατί αυτά τα έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Έχει κερδίσει τα γαλόνια της και τώρα πάει στον αυτόματο. Μιας κι από εδώ και πέρα (συμπεριλαμβανομένης και της 7ης σεζόν) χρειάζεται απλά να τροφοδοτεί το αδηφάγο κοινό της (δηλαδή εμάς) με λίγη ακόμα επικούρα. Λίγη ακόμα δολοπλοκία. Και στο τέλος, μακάρι, κάποια ουσιαστική λύτρωση -κι όχι μια τρύπα στο νερό όπως είχε κάνει το Lost.
Για μένα το GoT ήταν λατρεία πριν καν γίνει σειρά, αφού είχα διαβάσει τα βιβλία. Απλά είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, πέρα από το «σας τα έλεγα εγώ» που εκτοξεύω συχνά πυκνά, να μπορώ να μοιράζομαι την εμμονή μου αυτή με φίλους και γνωστούς. Κι ακόμα κι αν καταλήξει ολότελα επιφανειακή στην τελευταία της σεζόν, θα της χρωστάω το γεγονός πως έφερε τους αγαπημένους μου μεσαιωνικούς μύθους στο προσκήνιο –αναλαμβάνοντας μάλιστα την ευθύνη να τους μπολιάσει και με μια γερή δόση «ιστορικής αγριότητας» που χαρακτήριζε την εποχή.
Διότι, τελικά, στο μυαλό μου ισχύει πάντα μια αγαπημένη ρήση που ταιριάζει γάντι στο GoT. Αυτό που είχε γράψει ο μεγάλος του ιστορικού μυθιστορήματος, ο Ρόμπερτ Γκρέιβς σε μια εισαγωγή του: «Οι μύθοι είναι σπάνια απλοϊκοί, και ποτέ μα ποτέ τους δεν είναι ανεύθυνοι».
