Στα μικράτα μας, υπήρχε μια κλισέ ατάκα που μας πετούσαν κάθε λίγο και λιγάκι οι γονείς μας όταν ήθελαν να προσγειώσουν την αρρώστια μας για το ποδόσφαιρο: «Μην είσαι κορόιδο. Πας και φωνάζεις και στεναχωριέσαι για αυτούς που βγάζουν σε έναν χρόνο όσα δεν θα βγάλεις εσύ σε μία ζωή».
Και να που βγήκαν λάθος. Η κατάσταση έχει αλλάξει τόσο πολύ την τελευταία 20ετία στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι που διάφοροι σταρ του χώρου βγάζουν πλέον -όχι μέσα σε ένα μήνα αλλά- μέσα σε ένα πουσουκού όλα όσα θα βγάλουμε μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας.
Δες τι έγινε χθες με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Υπέγραψε, λέει, συμβόλαιο ζωής με τον κολοσσό που ακούει στο όνομα Nike, το ύψος του οποίου ανέρχεται σε €1.137 δισ. Κι αυτό μερικές μόνο ημέρες μετά την υπογραφή ενός νέου, πενταετούς συμβολαίου με την Ρεάλ Μαδρίτης έναντι €120 εκατ. συν κάτι ψιλά. Ήτοι, 450 χιλιάρικα την εβδομάδα. Φαντάσου τον πατέρα σου να σκουντάει χαιρέκακα κάτω από το τραπέζι το πόδι της μάνας σου και να της λέει: «Του τα λέμε εδώ και χρόνια αλλά αυτός το χαβά του. Εκεί, κολλημένος με το ποδόσφαιρο, τις ομάδες και τα γήπεδα…»
Τι με έπιασε τώρα κι επανέρχομαι σε ένα εδώ και χρόνια αναμασημένο φαινόμενο-θέμα; Θα σας πω.
Έχει καταντήσει κουραστικό να αναμασάμε την ίδια καραμέλα ξανά και ξανά για τις υπέρογκες μισθολογικές απολαβές των σταρ του αθλητισμού, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης. Το θεωρώ υποκρισία και ένα ανελέητο τσεγκεβαριλίκι δηθενιάς εκ μέρους μας. Αν ήμαστε εμείς στη θέση εκείνων που καρπώνονται τα καλούδια της ελεύθερης αγοράς, προφανώς θα γυρνούσαμε και θα τους λέγαμε «βάλτε το δισεκατομμύριο εκεί που ξέρετε. Εδώ τα παιδάκια στην Αφρική πεθαίνουν κάθε μέρα κι εσείς μου δίνετε ένα σκασμό λεφτά επειδή κλωτσάω μια μπάλα;».
Ποτέ. Κανείς. Πουθενά.
Το δισεκατομμύριο θα το τσεπώναμε με μεγάλη μας χαρά (το αν θα διοχετεύαμε ένα μέρος του για αγαθοεργίες εναπόκειται αυστηρά στην ψυχοσύνθεση κάθε ενός εξ ημών και είναι μια άλλη, εξίσου μεγάλη συζήτηση). Σε κάθε περίπτωση, κάτι θα κάναμε καλά και θα το αξίζαμε. Μπορεί το νούμερο αυτό να φαντάζει αδιανόητο για τα μέτρα και τα σταθμά της δικής μας τσέπης, το μόνο βέβαιο όμως είναι πως οι πολυεθνικές, οι ΠΑΕ, το Χόλυγουντ δεν μοιράζουν χρήμα δεξιά και αριστερά έχοντας προηγουμένως τσιμπήσει από πιατέλα με κουτόχορτο.
Δολάρια και ευρώ, ξοδεύονται σε περιπτώσεις που γνωρίζουν ότι είναι ικανές να πυροδοτήσουν τον επιχειρηματικό κύκλο, σε περιπτώσεις που μπορούν να προκαλέσουν πολλαπλασιαστικά οικονομικά οφέλη, σε περιπτώσεις που θα λαδώσουν τις μηχανές της παραγωγικής διαδικασίας ή θα εκτοξεύσουν την κινητικότητα στον κλάδο παροχής υπηρεσιών. Η ψυχή της μανούλας τους δεν συμπεριλαμβάνεται στους λόγους για τους οποίους κάνουν ότι κάνουν.
Το χρήμα, βέβαια, χωρίς τη διαφήμιση, είναι σαν μια λίμνη με στάσιμα νερά που κινδυνεύει με συρρίκνωση. Και η προσφορά στον Ρονάλντο και τον κάθε Ρονάλντο, λειτουργεί με αυτόν ακριβώς το σκοπό: να αποτελέσει το ηλεκτρικό φορτίο το οποίο θα προκαλέσει την καταιγίδα που θα διατηρήσει τη στάθμη της λίμνης σε ικανοποιητικά επίπεδα. Μεγαλύτερη χαρά για την ελεύθερη αγορά από το να δει τα νερά να υπερχειλίζουν, δεν υπάρχει.
Τα παιδάκια στην Αφρική, τα δικά μας τα παιδιά στην Αθήνα και την επαρχία, δεν πεινάνε εξαιτίας του Κριστιάνο Ρονάλντο. Δεν είναι αυτός που στερεί τα κονδύλια των αναπτυξιακών πολιτικών από εκείνους που τα έχουν ανάγκη. Και κυρίως, δεν είναι αυτός που άφησε τους βαρώνους της ελεύθερης αγοράς να χρησιμοποιούν σε πολλές περιπτώσεις αθέμιτα μέσα γκρεμίζοντας -κατά το δοκούν και όποτε γουστάρουν- τα ελάχιστα αναχώματα που υπάρχουν γύρω από τη λίμνη.
