Υπάρχουν εκατομμύρια λόγοι για να θες να γίνεις ποδοσφαιριστής. Το χόμπι που γίνεται επάγγελμα, το επάγγελμα που φέρνει λεφτά, τα λεφτά που φέρνουν δόξα, η δόξα που φέρνει γυναίκες. Ένας από τους λόγους που θα ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής είναι για να παίξω αντίπαλος με τον Κριστιάνο (που το Σάββατο έκανε ένα ακόμη ρεκόρ έχοντας σκοράρει πλέον και με τις 31 ομάδες τις La Liga που έχει αντιμετωπίσει), να του κάνω ένα τάκλιν από πίσω και να πάρω κόκκινη. Κι ας με αποβάλουν όχι από το ματς, από το ποδόσφαιρο. Αποβολή εσαεί. Αξίζει να θυσιάσεις όλα τα προηγούμενα για ένα τάκλιν; Για έναν βλάχο; Μωρέ αξίζει!
Να 'χαμε να λέγαμε, να 'χαμε να πούμε...
Ο Ρονάλντο είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Διχασμένη προσωπικότητα είσαι ρε; Είμαι δεν είμαι, κακά τα ψέματα, αυτή τη στιγμή είναι ο καλύτερος παγκοσμίως. Μετά τον Μέσι (όχι που θα σ’ άφηνα). Βάσει των αμιγώς αθλητικών του προσόντων, μάλιστα, είναι ίσως ο καλύτερος αθλητής στον κόσμο. Μαζί με τον Λεμπρόν ενδεχομένως. Και τον Μπολτ. Σε ένα top 3 μπαίνει άνετα. Αλλά στα δικά μου τα μάτια παίρνει επάξια την πρώτη θέση στην πιο μισητή και αντιπαθητική αθλητική προσωπικότητα των ημερών. Ναι ρε παιδί μου, παικτάρα. Αθλητής με τα όλα του. Αλλά το ποδόσφαιρο εν έτει 2016 δεν περιορίζεται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Έχει και επιχειρηματικές προεκτάσεις. Διαφημίσεις, χορηγούς, ή με μία λέξη «μάρκετινγκ». Δεν είναι κάτι καινούριο. Αν στο «επιχειρείν» και στη «λογική» του ποδοσφαιρικού κόσμου, το συμβόλαιο 100 εκατομμυρίων του Ρονάλντο είναι για τα «προς το ζην», το lifestyle είναι το όμορφο «ευ ζην» περιτύλιγμα.
Αυτό που μου δημιουργεί τόσο μίσος για τον τύπο είναι ο τρόπος που λανσάρει και διαχειρίζεται τη lifestyle διάστασή του. Για να τα λέμε όλα, βέβαια, το περασμένο καλοκαίρι κάπως ανέβηκε στα μάτια μου ως προς αυτή τη μανιασμένη εγωπάθεια, αυτόν τον απύθμενο εγωκεντρισμό που είχε «το κοριτσάκι ο Κριστιάνο» που κλαψούριζε σαν μωρό παιδί όταν έχανε (κι άντε αυτό πες δικαιολογείται), ή μυξοέκλαιγε σαν κακομαθημένο όταν ας πούμε έχασε το πέναλτι με τη Γιουνάιτεντ στον τελικό του 2008 και την ίδια ώρα οι συμπαίκτες του πανηγύριζαν το Champions League! Άντε σήκω πανηγύρισε μαζί με τους υπόλοιπους ρε αγόρι μου που σε πήραν τα ζουμιά επειδή έχασες το πέναλτι! Ε, κάπως το σουλούπωσε το περασμένο καλοκαίρι στον τελικό του EURO της Γαλλίας. Είχε τραυματιστεί από νωρίς, η ομάδα του αυτομάτως έγινε αουτσάιντερ κι ο ίδιος μαεστρικά από τον πάγκο εμψύχωνε τους συμπαίκτες του! Αυτό ναι, είναι σημάδι βελτίωσης. Και προσωπικότητας. Ο Κριστιάνο του 2008 θα έκλαιγε στην άκρη του πάγκου. Ή και στα αποδυτήρια. Κι απορώ πώς στο καλό αυτός ο τύπος έφτασε να διαφημίσει σαμπουάν «Ultrex» αντί για «Jonshon’s Baby Shampoo όχι πια δάκρυα».
Παρένθεση ήταν το παραπάνω μην ψαρώνεις. Τον σιχαίνομαι. Δεν τον αντιπαθώ. Τον σιχαίνομαι. Μου θυμίζει τον γυμναστηριακό, αποτριχωμένο κάγκουρα του χωριού μου με το παπάκι που παίζει στην τοπική ομάδα της Ραχούλας και κάνει check in από την προπόνηση έχοντας βγάλει επιδεικτικά την μπλούζα του για να δείξει το καλλίγραμμο σώμα που με τόσο κόπο και τόσα «καλαμάκια κοτόπουλο με δυο πιτούλες αλάδωτες» έφτιαξε.
Όταν ο Κριστιάνο πατάει το χορτάρι ποιος είμαι εγώ που θα τον κρίνω; Άντε, σαν θεατής τρώγοντας πίτσα στον καναπέ του σπιτιού μου κι επειδή θέλω να περάσω μια ιδανική «τσαμπιονσλιγκίτικη» βραδιά να φωνάξω ω σαν καφενειακός «τα κάνεις ρε άμπαλε». Όταν επιλέγει, όμως, να εισβάλει στην καθημερινότητά μου, να μπουκάρει στη ζωή μου, στην τηλεόρασή μου, στα περιοδικά μου, στις ειδήσεις, site και μονοπωλεί απερίσπαστα συζητήσεις εκατομμυρίων αντρών, ε ναι, τότε θα τον κρίνω σαν wanna be «fashion icon» και όχι σαν παίκτη. Θα τον κοιτάξω σαν ίσος προς ίσο και θα σου πω «Κριστιάνο, έχεις τη ρετσινιά του βλάχου». Για χίλιους λόγους.
Γιατί όταν έπαιζες στη Γιουνάιτεντ φορούσες χρυσή καδένα. Γιατί το ζελέ στο μαλλί μοιάζει με φρεσκοποτισμένο χορτάρι. Γιατί βάζεις γκολ και το πανηγυρίζεις μόνος σου. Γιατί βάζουν άλλοι γκολ και δεν το πανηγυρίζεις καν (Ράμος, τελικός Champions League 2014 / Μπέιλ, ματς με Λεβάντε Μάρτιος του ’15). Γιατί βάζεις τη βολίδα από τα 40 μέτρα κι αντί να μας αφήσεις με ανοιχτό το στόμα προκαλείς αναγούλα δείχνοντάς μας τον τετρακέφαλο (Μάρτιος του ’12, ματς με Οσασούνα). Γιατί έφτιαξες ένα ολόκληρο μουσείο για την πάρτη σου: «Έχω αφήσει λίγο παραπάνω χώρο για μερικά ακόμη τρόπαια». Άσε και λίγο ακόμη για τους κοιλιακούς σου. Γιατί έγινες ταινία αν και… εν ενεργεία. Όταν κρεμάσει τα παπούτσια του τι θα γίνει; Θρησκεία; Ο.. Κριστιανισμός; Όπου οι Ροναλντίτσες θα κάνουν τατού το «CR7», θα πηγαίνουν γονυπετείς να προσκυνάνε το μουσείο του και θα νηστεύουν 40 μέρες όταν θα μάς έρχεται στη Μύκονο με κίτρινο κοντό μαγιό βγαλμένο από «finos film».
Μάς τα ‘πρηξες όσο τα ‘χες με την Ιρίνα Σάικ, μάς τα ‘πρηξες όταν χωρίσατε, μάς κούρασες η ε(γω)κκεντρικότητά σου, η ωραιοπάθειά σου και η επιδειξιμανία σου. Ναι, κάλλιστα θα μπορούσες να παίξεις σε τσόντες. Κάλλιστα θα μπορούσες να μην είσαι άνθρωπος αλλά μηχανή, άλλωστε το «CR7» κολλάει γάντι, ή εύκολα (μιας και γουστάρεις να παίρνεις αυτή τη στάση καουμπόι στα φάουλ) προέρχεσαι από «γουεστερνικό» χωριό της Ντακότα, όπου σε φαντάζομαι μοδάτο καουμπόι που ακόμη και το όπλο το έχει «για τη φάση», παίζει μπιλιάρδο, κρατάει φλασκί, φτύνει με μανία και κρατά τις ιερόδουλες μακριά από το ταμείο ανεργίας.
Είναι φθόνος αυτό που νιώθουμε εμείς οι «Messi fans» για τον Κριστιάνο; ‘Η είναι απλά αυτή η ανερμάτιστη λογική όλων ημών των τίμιων πλην πτωχών και γήινων να γινόμαστε καθαιρετικοί και δογματικοί όταν βλέπουμε μία κακόγουστη διαχείριση της προβολής και της απήχησης κάθε δημόσιου προσώπου; Η αλήθεια δεν βρίσκεται στους Sex Pistols, αλλά σε μία αλαζονικά κι από πολλά «εγώ» περιτριγυρισμένη επίκληση στην αυθεντία του… εαυτού του: «Είμαι πλούσιος, όμορφος, εξαιρετικός παίκτης και οι άνθρωποι με ζηλεύουν. Ούτε ο Θεός δεν κατάφερε να ικανοποιήσει ολόκληρο τον κόσμο». Ε, αϊ σιχτίρ ρε Κριστιάνο…
