21.000 κόσμος κατέβηκε την Κυριακή στο Κέντρο για να συμμετάσχει στον 6o Ημιμαραθώνιο ΑΘήνας και στους αγώνες πέντε, τριών και ενός χιλιομέτρου. Τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι περισσότεροι από το 2016, σε μια διοργάνωση που μαζί με τον Αυθεντικό Μαραθώνιο αποτελούν τις ναυαρχίδες του δρομικού κινήματος της χώρας. Μία τάση που από το 2011 κι έπειτα έχει ντύσει κόσμο και κοσμάκη με κοντά σορτσάκια και αθλητικά παπούτσια και τον έχει βγάλει στο δρόμο σπάζοντας ένα από τα πλέον ανεξήγητά μας ταμπού.
Δεν υπερβάλλω όταν μιλάω για ταμπού. Το πιστεύω ακράδαντα πως μέχρι πρότινος ως λαός αντιμετωπίζαμε συμπλεγματικά τη συγκεκριμένη αθλητική δραστηριότητα. Σκέψου κάπου εκεί στα τέλη '90 - αρχές 2000 να πετυχαίνεις έξω κάποιον δρομέα. Το μάτι σου δεν είχε συνηθίσει την εικόνα. Αν δεν ειρωνευόσουν τον παράταιρο που «βγαίνει μέσα στο κρύο για να τρέξει», ίσως απλά να το θεωρούσες ως έναν ντεμέκ τρόπο λιποδιάλυσης, μια μόδα φερμένη από το εξωτερικό. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, λοιπόν, κι όπως συμβαίνει με πολλά άλλα πράγματα σε αυτήν εδώ τη χώρα, το υπαίθριο τρέξιμο αποτίναξε από πάνω του το κομπλεξιλίκι μονάχα όταν απέκτησε μαζικό χαρακτήρα. Σου λέει ο Έλληνας «για να είναι του συρμού, κάτι καλό θα είναι, ας ακολουθήσω».
Γκρίνια για την γκρίνια
Έστω κι έτσι, σήμερα μπορούμε να κοκορευόμαστε πως καβαλήσαμε έστω και την ύστατη στιγμή το τρένο της δρομικής ανάπτυξης βγάζοντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους έξω σε μια σειρά από διοργανώσεις του είδους. Δεν είναι όμως όλοι ευχαριστημένοι από αυτήν τη εξέλιξη. Χθες και σήμερα, για παράδειγμα, έπεσα πάνω σε τουλάχιστον τρία ποσταρίσματα και κάνα δύο άρθρα τα οποία έριχναν καθολικό άκυρο σε ενέργειες όπως ο Ημιμαραθώνιος της Κυριακής. «Δεν μπορούμε», λέει, «να τρώμε ταλαιπώρια όλοι εμείς επειδή κάποιοι γουστάρουν να τρέχουν και να κλείνουν τους δρόμους». Το ακούσαμε το επιχείρημα και πριν από μερικά χρόνια όταν άρχισαν να ξεμυτίζουν κάποιοι άλλοι πρώην παρίες της καθημερινότητας. Τότε που κάποιες οργανωμένες ποδηλατικές συλλογικότητες βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν τα τετραγωνικά μέτρα που τους αναλογούν από την αθηναϊκή άσφαλτο. Είναι αλήθεια πως πολλοί από αυτούς έδωσαν δικαιώματα, βγαίνοντας στους δρόμους με τσαμπουκά παραπανίσιο κι από εκείνον που υποτίθεται ότι ήθελαν να εκτοπίσουν από τους οδηγούς των μηχανοκίνητων, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ας σταθούμε όμως στο ψέμα, το οποίο δεν είναι άλλο από τον φαιρισαϊσμό και το μηδενισμό όλων εκείνων που σκούζουν για την συγκοινωνιακή ταλαιπώρια που -ζήτημα αν- τρώνε μία στην πενταετία.
Προφανώς δεν λέω ότι καλώς την τρώνε. Οι μαζικές αθλητικές διοργανώσεις που απαιτούν προσωρινή δέσμευση του δημόσιου χώρου (είτε αυτές αφορούν στο τρέξιμο, είτε σε οτιδήποτε άλλο), το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να εξασφαλίζουν είναι ότι δεν θα ταλαιπωρήσουν το κοινό που δεν θα συμμετάσχει, την πλειοψηφία δηλαδή. Με διαρκή ενημέρωση για το χρόνο διεξαγωγής και τα μέρη που θα δεσμευτούν, με κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που θα αποσυμπιέσουν, με οτιδήποτε αυτονόητο τέλος πάντων που δεν αποτελεί πυρηνική φυσική και θα επιτρέπει στους μεν να τρέξουν και στους δε να κυκλοφορήσουν ανενόχλητοι. Το ότι δεν γίνεται κάτι τέτοιο, δικαιολογείται προφανώς από το νεοελληνικό λειτουργείν του δημοσίου και διογκώνεται από το νεοελληνικό παπαρολογείν του ιδιώτη-πολίτη.
Στέκομαι στο δεύτερο. Στους διαδικτυακούς γειτόνους που σκούζουν για τους «μαλάκες που τους έχουν κάνει τη ζωή δύσκολη με τις τρεχάλες τους». Μπλα μπλα αλόγιστο και ασυλλόγιστο, έτσι, για να μην μείνουν στην απ΄έξω του ιντερνετικού κανιβαλισμού. Για να κράξουν κάτι με το οποίο δεν βρίσκουν σημεία ταύτισης, το τρέξιμο εν προκειμένω. Δεν είναι κακό να μη γουστάρεις τη φάση και να βλέπεις τους δρομείς σαν μια χαζοχαρούμενη απολιτίκ μάζα (το διάβασα κι αυτό ως επιχείρημα) που κάνει τη μόστρα της κλείνοντας δρόμους. Κυρίαρχο σπορ της σύγχρονης Ελλάδας η ταμπελοποίηση.
Το κακό είναι, κι αυτό είναι που μου φαίνεται ακραίο, το να μην μπορείς να δεις πως πίσω από τους 21.000 δρομείς του Ημιμαραθωνίου και τους περισσότερους από 50.000 του Αυθεντικού, κρύβονται ιστορίες ανθρώπων που είτε συνειδητά είτε από το πουθενά μπαίνουν στο καλούπι να γυμναστούν. Πολλοί από αυτούς μεθοδικά και συστηματικά, μόνο και μόνο για να τεστάρουν αντοχές σε μια θεσμική διοργάνωση όπως αυτές. Όπως ακραίο μου φαίνεται και το να στέκεσαι στο δέντρο της τρίωρης κυριακάτικης αναμπουμπούλας και να χάνεις το δάσος των δεκάδων χιλιάδων ωρών προετοιμασίας που ξοδεύτηκαν από όλους αυτούς τους τρεχαλατζήδες που από το μηδέν κι εξαιτίας της δικής τους επιμονής έχουν δημιουργήσει ένα αντικαναπεδάτο κίνημα σε μια χώρα που το τελευταίο για το οποίο φημίζεται είναι η χάραξη σοβαρής πολιτικής στο πεδίο του αθλητισμού. Αν ο Ημιμαραθώνιος είναι ο σκοπός, αγιάζω όλα τα μέσα. Δεν με απασχολεί το κατά πόσο καπελώνονται από τους χορηγούς αυτού του είδους οι διοργανώσεις, ούτε αν τύχει και πέσω σε μποτιλιάρισμα εξαιτίας τους. Με νοιάζει που θα δω να περνάει μπροστά από το σταματημένο μου αμάξι μια μεσήλικη (ας την ονοματίσω Άννα) ιδρωμένη τύπισσα που στο ανέξοδο τρέξιμο βρήκε την ψυχοθεραπεία της και είδε τις αιματολογικές του 6μήνου να πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο.
Άννα, αν τύχει και πέσεις πάνω στη μίρλα των αρλουμπολόγων, μη δίνεις σημασία. Κράτα ρυθμό, αύξησε χιλιόμετρα. Στην τελική, ξέρω ότι τρέχεις και για πάρτη μου. Και για την πάρτη των αρλουμπολόγων που η εμπάθεια δεν τους επιτρέπει να δουν ότι ο κάθε είδους Ημιμαραθώνιος πέρα από μποτιλιάρισμα, έχει κι άλλες επιπτώσεις. Ψέλλισέ τους τη βασική: Τον μεσομακροπρόθεσμο περιορισμό στις δαπάνες υγείας. Αν κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ρίξ' τους το τυράκι και πες του ότι από όσα ευρώ εξοικονομήσεις από τα έξοδα νοσηλείας που δεν θα χρειαστείς, μερικά μπορεί άμεσα ή έμμεσα να καταλήξουν και στην τσεπούλα τους.
