Τον Κ. τον γνώρισα σε ένα πάρτι στο σπίτι μίας κοπέλας που σπουδάζαμε μαζί στο παρελθόν. Ήταν ένα κατά τα άλλα βαρετό βράδυ, που με έβρισκε με το ποτό στο χέρι να παρατηρώ αδιάφορη τους υπόλοιπους καλεσμένους. Τότε το αυτί μου έπιασε κατά λάθος τη συζήτηση που ο Κ. είχε ανοίξει με άλλους δύο. Τα μάτια μου αναζήτησαν τη φωνή που εξαπόλυε με τόσο θάρρος απόψεις προβοκατόρικες για ένα θέμα που αυτή τη στιγμή δεν συγκρατώ.
Λίγη ώρα μετά και ενώ η ένταση του πάρτι σταδιακά «χαμήλωνε», τον είδα να κάθεται μόνος στο «αυτοσχέδιο» μπαρ. Τον πλησίασα με αφορμή ότι θέλω να γεμίσω το ποτήρι μου και προσπάθησα να κάνω την παρουσία μου, όσο πιο έντονη με την ελπίδα να μου μιλήσει. Εκείνος άνοιγε και έκλεινε μπουκάλια με εκστασιασμένες φιγούρες, δημιουργώντας μία περίεργη μίξη. Ήπιε λίγο από το περιεχόμενο στο ποτήρι και έπειτα μου το πρόσφερε: «Δοκιμάζεις λίγο να μου πεις πώς σου φαίνεται;». «Θέλεις να με δηλητηριάσεις;» του απάντησα προσπαθώντας να κάνω χιούμορ. Εκείνος γέλασε μάλλον από ευγένεια και έτσι, παρέα με τον Κ, σε ένα σπίτι που κανείς από τους δύο δεν ξαναπήγε, ξεκινήσαμε μία από τις πιο δυνατές φιλίες που θα άλλαζε τη ζωή μου για πάντα.
Που πάει να πει;
Από εκείνο το βράδυ, τα χρόνια πέρασαν και εγώ με τον Κ. δεν χορταίναμε να ξενυχτάμε, να οργανώνουμε αποδράσεις με ευρωπαϊκή εσάνς, να γκρινιάζει ο ένας στον άλλο για τα ζόρια του γραφείου, να πηγαίνουμε θέατρο, να με κερδίζει στο Scrabble και να βολτάρουμε τα απογεύματα στο Ιστορικό Κέντρο τρώγοντας παγωτό. Δεν χορταίναμε ο ένας τον άλλο.
Παρότι συνομήλικοι, είχα βρει σε εκείνον τον μεγάλο αδερφό που πάντα ήθελα και εκείνος σε εμένα, μία γυναικεία γνώμη που θα του προτείνει τι να φορέσει. Έτσι, βάλαμε κάτω τα τεφτέρια μας και αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε. Ενώ, λοιπόν, σημειώναμε μανιωδώς αγγελίες και επισκεπτόμασταν σπίτια, ο Κ. «κρεβατώνεται» από υψηλό πυρετό και καταλήγουμε ένα βράδυ άυπνοι στα επείγοντα. Οι γιατροί τον «ξεσκόνιζαν» ατελείωτες ώρες, μέχρι που ζήτησαν να του μιλήσουν προσωπικά. Βγαίνοντας από το δωμάτιο και μέχρι να τον γυρίσω στο σπίτι, δεν μου είπε κουβέντα. Tον ρώταγα διαρκώς για τη γνωμάτευση και άρχισα να εκνευρίζομαι αφού πίστεψα ότι η επίμονη σιωπή του, είναι ένα από τα γνωστά «παιχνίδια» του για να με τσιγκλήσει.
Λίγα λεπτά αργότερα, καθισμένοι στο σαλόνι του, με ένα απαθές ύφος μου πέταξε μαζί με το φάκελο των εξετάσεων ένα ξερό: «Επίκτητη ανοσοποιητική ανεπάρκεια». Σκέφτηκα πως κάπου στο παρελθόν, είχα ξανακούσει τη συγκεκριμένη έννοια, δίστασα για λίγα λεπτά να του απαντήσω προσπαθώντας να θυμηθώ. «Κόλλησα AIDS» μου είπε -λανθασμένα.
Η ζωή μετά
Το επόμενο πρωί ξύπνησα με την παραπάνω φράση να «γυρίζει» στο κεφάλι μου και με το φόβο, το φόβο της άγνοιας για το τι σημαίνει να έχεις «κολλήσει» AIDS. Γυρίζοντας σπίτι άρχισα να «γκουγκλάρω» ασταμάτητα, με την ελπίδα να διαβάσω κάτι που θα με καθησυχάσει.
Για αρχή διαπίστωσα ότι ο Κ. δεν έχει «κολλήσει» AIDS, αλλά είναι φορέας του ιού HIV ο οποίος, μολύνει και στη συνέχεια σκοτώνει έναν συγκεκριμένο τύπο κυττάρων που είναι απαραίτητα για τη σωστή ανοσολογική απόκριση σε μολυσματικούς «εισβολείς», με αποτέλεσμα ο οργανισμός του να είναι αδύναμος να αμυνθεί ενάντια σε αυτούς. Τα άρθρα, οι έρευνες και τα βιωματικά κείμενα -όπως αυτό καλή ώρα- που κατάφερα να «ξετρυπώσω», μου έδωσαν κουράγιο να «ξεμαγκώσω» μετά το χθεσινό, να σηκώσω το ακουστικό και να τον πάρω τηλέφωνο με την πρόφαση ότι μάλλον είχα βρει επιτέλους το σπίτι που ψάχναμε και έπρεπε να το δει.
Our house, in the middle of our street
Πηγαίνοντας εκεί, παρίστανα πως δεν είχε προηγηθεί τίποτα από τα παραπάνω, μέχρι που μου μίλησε από μόνος του. Μετά από μία μεγάλη συζήτηση περί αντιρετροϊκών φαρμάκων, μου έδωσε να καταλάβω πως τα κύτταρα που έχουν μολυνθεί δεν θεραπεύονται, αλλά αν είναι συνεπής με την αγωγή, ο ιός δεν θα επεκταθεί για να κορυφωθεί σε AIDS, οπότε θα μπορεί να με «ξεφτιλίζει» με άνεση στο Scrabble, μέχρι να πάρω απόφαση ότι είμαι looser.
Λίγο καιρό αργότερα και ενώ ήδη είχε ξεκινήσει τη θεραπεία του, βρήκαμε ένα σπίτι που άρεσε και στους δύο. Η αρχική μου σκέψη ότι «τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο» αποδείχτηκε τόσο λάθος, όσο η φράση του «κόλλησα AIDS». Όντως στην αρχή τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, ειδικά μέχρι ο οργανισμός να συνηθίσει τη θεραπεία και ο Κ. την κατάσταση. Υπήρχαν φορές που μπορούσες να καταλάβεις από το βλέμμα του ότι είχε πολύ σκοτεινές σκέψεις στο μυαλό του, αλλά δεν ξέρω αν επιχείρησε ποτέ να βάλει τη ζωή του σε κίνδυνο. Προσπαθούσα όσο μπορώ να είμαι δίπλα του, πηγαίνοντας παρέα μαζί του στις εξετάσεις, θυμίζοντάς του διακριτικά τα φάρμακα, ετοιμάζοντας πιο υγιεινά γεύματα, χωρίς να «καπελώνω» την ανεξαρτησία του. Έτσι, καθημερινά και χωρίς να το καταλάβω, εκπαιδεύτηκα και εγώ απέναντι στον ιό.
Time to say goodbye
Μείναμε μαζί για ενάμιση χρόνο από όταν ο Κ. ανακάλυψε ότι είναι οροθετικός. Συνέχισε να εργάζεται στην ίδια εταιρία, να απολαμβάνει σινεφίλ προβολές, να με «αφήνει» να τον κερδίζω στο Scrabble, να «παρτάρει» ασταμάτητα και πριν φύγει, κάναμε επιτέλους το όνειρο για το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη πραγματικότητα.
Λίγο αργότερα και μετά από πολλά αποτυχημένα ραντεβού, «βρήκε» το άλλο του μισό στα μάτια μίας οροαρνητικής -να τα λέμε κι αυτά- Ισπανίδας που βρισκόταν στην Αθήνα για κάποιο internship και αποφάσισε να «κυνηγήσει» τη ζωή του στις νοτιοδυτικές ακτές της Μεσογείου. Παρότι δεν επικοινωνούμε τόσο συχνά όσο θα ήθελα, το χαμόγελό του σε κάθε βιντεοκλήση μού είναι αρκετό. Ζώντας όλο εκείνο το διάστημα πλάι του, βλέποντας καθημερινά τη μάχη που έδινε, πήρε στα μάτια μου τη μορφή ενός σούπερ ήρωα. Πλέον, όποτε τα βρίσκω «σκούρα» τον σκέφτομαι και νιώθω λες και μου στέλνει δύναμη από τη μακρινή Ισπανία.
