Κάθε φωτογραφία του The AIDS Memorial ξεδιπλώνει μία ιστορία και γίνεται αφορμή για να καταλάβουμε μια διαφορετική, πιο ευαίσθητη πλευρά της ασθένειας. Και οι λέξεις που τη συνοδεύουν, αποτυπώνουν μοναδικά ξεχωριστές σχέσεις και μας συστήνουν στα πρόσωπα των εικόνων, εκφράζοντας περισσότερες πτυχές τους, πέρα από το γεγονός ότι «είχαν AIDS».
Πρόκειται για έναν λογαριασμό γεμάτο συγκινητικές ιστορίες που παρουσιάζονται μέσα από τα λόγια των πιο κατάλληλων ανθρώπων, εκείνων που έχουν βιώσει τον πόνο του να χάνεις κάποιον που αγαπάς, εκείνων που έμειναν πίσω. Των αδελφικών φίλων, των συντρόφων, των συγγενών… Ιστορίες που δεν τους παρουσιάζουν ως θύματα του ιού, αλλά ως δυναμικές προσωπικότητες, που κάποτε γελούσαν, ήλπιζαν και ονειρεύονταν, όπως ακριβώς και εμείς. Και φυσικά, ιστορίες που δεν αφορούν στο πόσο καλά περάσαμε φωτογραφίζοντας από την πιο καλή γωνία φαγητά, εξωτικούς προορισμούς και όμορφα κορίτσια και μετατρέπουν το Instagram σε ένα μέσο με διαφορετική δυναμική.
Γιατί όπως φαίνεται σήμερα, ένα κοινωνικό δίκτυο μπορεί να κάνει καλύτερα αυτό που δεν κατάφεραν πολλές καμπάνιες εδώ και χρόνια, να αναδείξει μία διαφορετική πτυχή του ζητήματος και να μας ευαισθητοποιήσει, τιμώντας τους ανθρώπους που χάθηκαν.
«Μέρος του προβλήματος είναι και το γεγονός ότι αν κάποιος δεν μας πετάξει την πληροφορία στα μούτρα είναι πολύ εύκολο να αγνοήσουμε το πρόβλημα» λέει ο Stuart(*) που ίδρυσε τον λογαριασμό και θεωρεί ότι το Instagram είναι ιδανικό μέσο για να προσεγγίσει το ευρύ κοινό. Και επιλέγει να το κάνει όχι παρουσιάζοντας ιστορίες διάσημων ανθρώπων όπως τα media, αλλά με άγνωστες ιστορίες καθημερινών ηρώων που δεν κατάφεραν να ζήσουν και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους…
Η ενοχή, η ντροπή, το θάρρος και όλα τα υπόλοιπα έντονα συναισθήματα που συνοδεύουν το AIDS, είναι κάτι που αποφεύγουμε να θυμόμαστε, γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα. Για αυτό, αυτός ο λογαριασμός βρίσκει έναν διαφορετικό τρόπο να μας μιλήσει για το ζήτημα, που όπως φαίνεται ακόμη αποτελεί ένα θέμα taboo. Ακόμα και σήμερα δεν μιλάμε αρκετά για το AIDS, τον θάνατο και εκείνους που μένουν πίσω. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή και ξεχνιούνται αμέσως. Γιατί ποιος θέλει να βιώνει ξανά και ξανά τον πόνο;
«Αυτή ήταν η μητριά μου Suzi Sidewinder, γνωστή και ως Suzy Lovegrove και Susan Papaleo (23 Οκτωβρίου 1955- 14 Ιουνίου 1987)
Ήταν χορεύτρια, γυμνάστρια και Rock 'n' Roller. Φορούσε πράσινα μίνι φουστάνια με ρίγες, είχε μαύρες αφέλειες, γατίσιο βλέμμα και μισοτελειωμένα τατουάζ στους γοφούς. Φορούσε κίτρινα τακούνια, μπλε μανό και μαύρα λαστιχάκια για βραχιόλια. Μερικές φορές, φορούσε και κόκκινους φιόγκους στα λαμπερά και ίσια μαύρα μαλλιά της.
Ήξερε τους πάντες: Τον John Belushi, τον Andy Kaufman, τον Jean Michel Basquiat. Ήταν μέλος της οικογένειας της γειτονιάς East Village. Έπαιζε σε μία μπάντα που λέγονταν «The Rattlers with Mickey Leigh».
Διάβασε όλα τα αφιερώματα της DPG Media για την Παγκόσμια Ημέρα του AIDS εδώ.
Κάπνιζε. Αγαπούσε τη συνταγή της μητέρας της για σάλτσα boscaiola και ένα ποτήρι γάλα με πάγο. Λάτρευε τις γάτες. Κυρίως τις μαύρες. Είχε ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο και είχε κολυμπήσει σε κάθε θάλασσα. Αγαπούσε τον ήλιο και τον ωκεανό. Ερωτεύτηκε τον μπαμπά μου και μετακόμισε στο Σύδνεϋ, στην Αυστραλία.
Ήταν μία από τις πρώτες γυναίκες στην Αυστραλία που διαγνώστηκαν με AIDS. Έκανε ένα μωρό με τον μπαμπά μου, τον αδερφό μου. Με άφησαν να διαλέξω το όνομά του. Με έμαθε πώς να φτιάχνω κάροτ κέικ…»
«Δυστυχώς, με την υπόθεση ότι ο HIV δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς, εφησυχάζουμε. Αυτή όμως η στάση μας είναι ένας λόγος που δεν έχουμε δει ακόμα μία σταθερή μείωση στα ποσοστά μετάδοσης της ασθένειας. Το ποσοστό των νέων λοιμώξεων το 2015 ήταν το ίδιο με αυτό του 1990.
Αυτός είναι και ο λόγος που είναι τόσο σημαντικό να θυμόμαστε: Να θυμόμαστε εκείνους που πέθαναν και να μαθαίνουμε από αυτούς που συνεχίζουν να ζουν με την ασθένεια.
Με τον εφησυχασμό συνδέεται η αντίληψη ότι ο HIV είναι μία διαχειρίσιμη ασθένεια. Η μαμά μου γελάει όταν ακούει κάτι τέτοιο. Είναι μία μάχη που δίνεις σε όλη σου τη ζωή και σε θέτει σε κίνδυνο του να νοσήσεις από άλλες ασθένειες. Ναι, είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι νέες λοιμώξεις αντιμετωπίζονται πλέον με ένα μόνο χάπι. Αλλά σκεφτείτε πόσο καιρό πήρε στους επιστήμονες να φτάσουν σε αυτό το σημείο.
Η μητέρα μου παίρνει πάνω από 30 χάπια την ημέρα. Μετά από περισσότερα από 30 χρόνια και πολλές διαφορετικές θεραπευτικές αγωγές, το συκώτι της μητέρας μου σταμάτησε να λειτουργεί – κυρίως λόγω ενός από τα φάρμακα που έπαιρνε.
Δεν θα επιζούσε αν περίμενε στη λίστα αναμονής για μεταμοσχεύσεις, για αυτό και η μόνη επιλογή ήταν μία δωρεά. Ο δωρητής ήμουν εγώ. Της έδωσα ένα μέρος του ήπατός μου, και της έδωσα ζωή, μόλις τέσσερις ημέρες μετά από τα 27α γενέθλιά μου. Εκείνη ήταν 27 χρονών όταν μου έδωσε ζωή.
Είναι περίεργο να ακούς για την επιρροή που μπορεί να έχει η απουσία κάποιου στη ζωή σου. Σκέφτομαι τον μπαμπά μου κάθε μέρα. Σκέφτομαι πώς θα ήταν οι ζωές μας αν τα είχε καταφέρει. Τον βλέπω στο πρόσωπό μου, στο πρόσωπο του παιδιού μου και αναρωτιέμαι αν ξέρει πόσο πολύ μου λείπει.
Ο μπαμπάς μου πέθανε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1988. Ήταν 32 χρονών. Τα τρίτα μου γενέθλια ήταν μόλις λίγες ημέρες μακριά. Είμαι 32 χρονών και γράφω αυτό, ενώ σε μερικές εβδομάδες φτάνουν τα 33α γενέθλιά μου».
«Αγαπημένε μου Μπόμπι, (24 Σεπτεμβρίου 1960- 31 Οκτωβρίου 1992), ήσουν ο κατά 14 χρόνια μεγαλύτερός μου αδερφός και ένας από τους καλύτερούς μου φίλους. Η καρδιά σου ήταν πολύ μεγάλη για αυτόν τον κόσμο.
Μου έμαθες να αγαπάω τον Lou Reed και να στρίβω τσιγάρα. Σε θυμάμαι να παιδεύεσαι με υπαρξιακά ερωτήματα και να προσπαθείς να βρεις τη θέση σου. Ήσουν σοκαρισμένος με την εγκυμοσύνη μου στην εφηβεία, αλλά πάντα με στήριζες και ξέρω ότι θα αγαπούσες πολύ το κοριτσάκι μου, αλλά και το αγοράκι που έκανα επτά χρόνια αργότερα.
Κατάφερες να γίνεις γιατρός από ένας μαθητής που παράτησε το σχολείο, αλλά πέρασες πολλά στην προσπάθεια της οικογένειάς μας για διατήρηση της κανονικότητας.
Η κοινωνία και ο μικρόκοσμος της οικογένειάς μας δεν μπορούσαν να σε δεχτούν… Πόσο εύχομαι να είχες γνωρίσεις την αγάπη χωρίς όρους όσο ζούσες.
Τώρα είσαι ελεύθερος. Αυτό με ηρεμεί, αλλά Θεέ μου, μου λείπεις πάρα πολύ. Αυτό ποτέ δεν αλλάζει. Σε αγαπώ πάντα».
Από την Becki Yoh
Περισσότερες ιστορίες μπορείς να βρεις στην επίσημη σελίδα The AIDS Memorial. Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο Instagram λογαριασμός θα σε κάνει να ψάξεις περισσότερο το ζήτημα και θα σου μάθει τι θα πει ενσυναίσθηση.
(*)Ο λογαριασμός ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2016 από τον Stuart που ζει στη Σκωτία. Προτιμάει να μην αποκαλύψει περισσότερα για την ταυτότητά του, καθώς θέλει το ενδιαφέρον να είναι στραμμένο στον λογαριασμό που δημιούργησε. Ο ίδιος διαχειρίζεται τα e-mail που λαμβάνει και αναλαμβάνει να επιμελείται και να ανεβάζει τις φωτογραφίες και τις ιστορίες που του στέλνουν. Φυσικά, αρκετοί τον κριτικάρουν για αυτή του την επιλογή, αλλά εκείνος δεν καταλαβαίνει τον λόγο. «Δεν πουλάω100% φυσικές μάσκες προσώπου ή λευκαντικά δοντιών. Σε κάθε περίπτωση, το Instagram είναι μία ψευδαίσθηση από πολλές και διαφορετικές απόψεις. Είμαι πολύ πιο πραγματικός από τους slacktivists που θα βρείτε στο Instagram».
Διάβασε όλα τα αφιερώματα της DPG Media για την Παγκόσμια Ημέρα του AIDS εδώ.
