Σύμπτωση (;), συγκυρία (;), σκοπιμότητα (;), ήταν Δεκέμβρης του 1993, πέντε χρόνια μετά τη θέσπιση της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του AIDS, όταν το Χόλιγουντ έφερνε στις κινηματογραφικές αίθουσες και στον αμερικανικό λαό μία πρώτη οπτική, ακίνδυνη, κινηματογραφική επαφή με έναν πρωτοεμφανιζόμενο και ραγδαίως μεταδιδόμενο ιό.
Το AIDS εξαπλωνόταν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, απλώνοντας τη σκιά του χωρίς να υπολογίζει από κοινωνικές τάξεις και δημιουργώντας μία τρομακτική όψη σε έναν τρομοκρατημένο λαό, ανέτοιμο να δεχτεί και να αναγνώσει το νόσημα σαν κάτι διαφορετικό από μία επιδημία με προεκτάσεις κοινωνικής παθογένειας.
Το «Philadelphia», εκτός από δραματική ταινία, ήταν και με μία σοκαριστική εισαγωγή σε μία πρωτόγνωρη ασθένεια που καμία κοινωνία δεν μπορούσε να (υπο)δεχτεί σαν κομμάτι του κόσμου της, μαζί και όσων την κουβαλούσαν.
Ο επιτυχημένος δικηγόρος Άντριου Μπέκετ (Τομ Χανκς) βλέπει την επιτυχία, την ίδια του τη ζωή, τον δικηγορικό όμιλο για τον οποίο εργαζόταν, μαζί και πολλούς δικούς του ανθρώπους, να του γυρνούν την πλάτη και να αλλάζουν στροφή στην όψη ενός ανθρώπου που πλέον έμοιαζε με παράσιτο. Με μεταδιδόμενο ιό, περιτριγυρισμένο από ανθρώπινη σάρκα, χωρίς αξία, ούτε καν για να ξεσκιστεί, αφού η περιθωριοποίηση ήταν η ενστικτώδης, επαρκής και ασφαλής αντιμετώπιση.
Καλησπέρα σας, είμαι φορέας...
Δύο χρόνια (και λίγες ημέρες) νωρίτερα, στις 7 Νοεμβρίου του 1991, ένας άλλος πρωταγωνιστής, επίσης πετυχημένος, στεκόταν αγέρωχος μπροστά στα μικρόφωνα, φορώντας ένα χαμόγελο που μόνο η ιστορία κατάφερε να ερμηνεύσει ότι δεν ήταν η αποτύπωση της τραγικής ειρωνείας, ούτε η μηχανική της ψυχικής αντίδρασης, αλλά κάτι που αποδείχτηκε στάση μιας δύσκολης ζωής.
Με τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και τον άλλοτε κομισάριο του ΝΒΑ Ντέιβιντ Στερν στο πλευρό του, μπροστά σε αγωνιώδη και απαίδευτα γύρω από το θέμα βλέμματα δημοσιογράφων, μπασκετόφιλων, φίλων και συμπαικτών, ο Έρβιν Μάτζικ Τζόνσον έδινε το εναρκτήριο λάκτισμα για έναν προσωπικό, αδυσώπητο, ανίατο αγώνα, δίχως κανόνες, χωρίς κόρνα λήξης, με έναν και μόνο αντίπαλο.
Ο αντίπαλος δεν ήταν πια ο Λάρι Μπερντ, ο αγώνας δεν παιζόταν πια στις τέσσερις γραμμές του παρκέ και η πάσα που είχε μόλις δώσει δεν περιείχε μπάλα, ούτε και ζητούσε από το κοινό να κατανοήσει «πώς την έβγαλε».
Αντίπαλος, ο ιός HIV. Αγώνας, μία καθημερινή μάχη με μία ασθένεια που δεν θεραπεύεται αλλά νοσηλεύεται. Και η πάσα που ζητούσε κατανόηση; Η επεξήγηση της διαφοράς ανάμεσα στον HIV και το AIDS, που για τον κόσμο εκεί έξω ήταν πολύ πιο δύσκολη και πολύπλοκη. Για τον Μάτζικ πάλι, έμοιαζε με μία παραλλαγμένη διαφοροποίηση και ερμηνεία μεταξύ πάσας και ασίστ.
«Έχω προσβληθεί από τον ιό του HIV, επομένως θα πρέπει να αποσυρθώ από τους Lakers σήμερα», ήταν η πρώτη του ατάκα μετά το «καλησπέρα». Για τον κόσμο από κάτω ήταν ένας σοκαριστικός πρόλογος της ομιλίας του, χωρίς περιστροφές και μακρόσυρτες, μεταβατικές και ομαλοποιημένες εισαγωγές. Για το ESPN ήταν η 7η πιο σημαντική ανακοίνωση των τελευταίων τριών δεκαετιών. Για τον ίδιο, ήταν απλά το τζάμπολ για έναν αγώνα μακριά από τα παρκέ.
«Στο εξής θα γίνω spokesman για τον ιό HIV. Θέλω να καταλάβουν οι άνθρωποι πως πρέπει να κάνουν ασφαλές σεξ. Κάποιες φορές μπορούμε να γίνουμε αφελείς και να πιστέψουμε ότι δεν θα συμβεί σε εμάς. Συνέβη σε εμένα και θα το διαχειριστώ. Θα συνεχίσω να ζω, να απολαμβάνω τα ματς των Lakers και άλλα του ΝΒΑ. Θα είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Η ζωή συνεχίζεται. Δεν τελείωσε η ζωή μου. Θα συνεχίσω να ζω, να γυμνάζομαι. Δεν θα παίζω. Είναι άλλη μια πρόκληση, ένα διαφορετικό κεφάλαιο της ζωής μου. Θα κάνω ό,τι κάνει κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, λαμβάνοντας την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Ξέρω πως θα αλλάξει η ζωή μου, αλλά θα παραμείνω μέρος του παιχνιδιού, της λίγκας. Το μπάσκετ θα είναι μέρος της ζωής μου, θα παίζω ένας εναντίον ενός με τον Kareem. Πολλοί σκέφτονται "δεν θα συμβεί σε εμένα". Είμαι εδώ για να πω σε όλους ότι μπορεί να συμβεί σε όλους. Ακόμα και σε εμένα, τον Μάτζικ Τζόνσον».
Το προ μηνών χαμένο Πρωτάθλημα από τους Chicago Bulls του Μάικλ Τζόρνταν δεν χωρούσε πια δάκρυα για τους οπαδούς των «Λιμνανθρώπων», ενώ τα εκατομμύρια που είχε μαζέψει στη δεκαετία του στους Lakers (από το 1981 με ένα από τα πιο βαριά συμβόλαια του NBA) δεν μπορούσαν πια να αποτιμηθούν στη συνείδηση όσων τον αντιμετώπιζαν σαν κάτι διαφορετικό.
Όσο για τα μαγικά του Έρβιν Μάτζικ Τζόνσο; Φάνταζαν, πια, φτηνά ταχυδακτυλουργικά ενός εκτεθειμένου από τη ζωή μάγου, μπροστά σε κοινό άλλης... κάστας, που μπορούσε πλέον να ξεγυμνώσει και να ανακαλύψει τα κόλπα του.
Κι όμως...
Όταν ο Γούντυ Άλεν ρωτήθηκε για το μυστικό της επιτυχίας, η απάντησή του ήταν «Να είσαι διαφορετικός από τους άλλους». Ο Μάτζικ Τζόνσον δεν ήταν ομοφυλόφιλος. Στα μάτια όλων, όμως, ήταν διαφορετικός.
Για τον ίδιο, ήταν απλά μία κατά συνθήκη αναγκαιότητα να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού του στον νέο αγώνα που είχε μπροστά του. Κι όπως στο παρκέ, από γκαρντ ύψους 2.06μ. μπορούσε εύκολα να περάσει στο «ζωγραφιστό» και να παίξει ως σέντερ, έτσι και στην καθημερινότητά του έδειξε ότι όσο ψηλό κι αν είναι το εμπόδιο, η θέληση ήταν αρκετή για να το προσπεράσει.
Και το πέτυχε...
Ξαναέπαιξε μπάσκετ έναν χρόνο μετά την ανακοίνωση της ασθένειας, βγαίνοντας MVP του All-Star Game και κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο με τη Dream Team στους Ολυμπιακούς του 1992, για να επιστρέψει εκ νέου το 1996, στα 36 του πια, στον επίλογο της καριέρας του με τους Lakers.
Η αποχώρησή του από την ενεργό δράση δεν ήταν το τέλος μιας καριέρας, αλλά ή εκκίνηση μιας νέας «γεμάτης» ζωής. Κοίταξε κατάματα τον ιό και όχι μόνο δεν λύγισε, αλλά τον μετέτρεψε σε κίνητρο και δίψα για να συνεχίζει να ζει, να παράγει, να πετυχαίνει και να προσφέρει μέσα από αυτό.
Έγραψε βιβλία για το ασφαλές σεξ, δημιούργησε έναν οργανισμό («Magic Johnson Foundation») για ανθρώπους που πάσχουν από τον ιό όντας εκπρόσωπος για την ευαισθητοποίηση γύρω από το AIDS, ενώ έγινε και ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, με δράση που τον έφερε στη 10η θέση του περιοδικού «Forbes». Πήρε -προσωρινά- ποσοστό στην πολυαγαπημένη του ομάδα, τους Lakers, όπως και στη γυναικεία ομάδα, ενώ η ευφυία και το επιχειρηματικό του δαιμόνιο εξαπλώθηκαν μέχρι τη συνεργασία με τα «Starbucks» και την αγορά εκατοντάδων καταστημάτων, τη δημιουργία κινηματογράφων και την ενασχόλησή τους με τους Los Angeles Dodgers (ομάδα μπέιζμπολ).
Σήμερα, στα 59 του χρόνια πια, είναι ένας πετυχημένος επιχειρηματίας, μία τεράστια δόξα του ΝΒΑ και του παγκόσμιου μπάσκετ, ένας ευαισθητοποιημένος άντρας, ένας χαμογελαστός και ακόμα πιο δυνατός άνθρωπος.
Ο Μάτζικ Τζόνσον δεν κέρδισε τον αγώνα με τον HIV, αλλά έμαθε να ζει, να ευαισθητοποιεί και να ενημερώνει πολεμώντας τον.
Και αυτή ήταν η μεγαλύτερή του νίκη, η μεγαλύτερή του κληρονομιά...
Διάβασε εδώ όλα τα κείμενα από το αφιέρωμα της DPG Media για την Παγκόσμια Ημέρα του AIDS.
