Δεκαετία ’90. Το AIDS έχει μπει πια στις ζωές όλων μας. Οι πρώτοι διάσημοι έχουν φύγει από τη ζωή, δεν είναι πια η αρρώστια των straight ή των gay, των αντρών ή των γυναικών, δεν είναι πλέον κάτι άγνωστο, είναι εδώ. Εκεί. Παραπέρα. Είναι ο ιός που δεν έχει θεραπεία. Είναι το λάθος που το πληρώνεις ακριβά. Είναι σε τηλεοπτικά σποτάκια ενημέρωσης και φυλλάδια, είναι το «Πρέπει να έχω προφυλακτικό μαζί μου πάντα», είναι το «Δεν παίζω τη ζωή μου κορόνα – γράμματα». Είναι ο HIV. Είναι το AIDS. Τρομακτικό όσο ελάχιστα πράγματα στη ζωή – διότι σχετίζεται με ένα από τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή: το σεξ. Που δεν μπορεί όμως πια να είναι ανέμελο. Να είναι πάθος της στιγμής, one-night-stand και sex-on-the-beach, έτσι στα ξαφνικά επειδή «σου έκατσε».
Κι όμως, παρόλη την ενημέρωση, την «πλύση εγκεφάλου», τις αφίσες, τα τηλεοπτικά σποτ, τις συμβουλές των γονιών, την «τρομοκρατία» και την προσπάθεια να είναι όλοι σε εγρήγορση, να μην αρρωστήσει άλλος, να μην εξαπλωθεί «το κακό», να προσέχουμε όλοι για να έχουμε, έρχεται εκείνη η στιγμή που σκέφτηκες με το λάθος κεφάλι. Με το κάτω συγκεκριμένα. Που ήπιες, διασκέδασες, φλέρταρες, ήρθες πολύ κοντά με εκείνη και μετά είπατε να πάτε κάπου πιο ήσυχα. Στην παραλία, στο αυτοκίνητο, σε ένα διπλανό οικόπεδο, σπίτι σου, σπίτι της ή και κάπου αλλού. Και πάνω στην έξαψη της στιγμής δεν θυμήθηκες ότι δεν έχεις μαζί σου προφυλακτικό και ήσουν πολύ ξαναμμένος για να πας στην παρέα και να ζητήσεις από έναν φίλο. Ή το θυμήθηκες αλλά είπες το γνωστό «έλα μωρέ, σιγά, σε μένα θα τύχει;» Και δεν επέμεινε ούτε εκείνη. Κανείς σας. Και παραδοθήκατε στο πάθος και τις ορμές σας, το ζήσατε σαν να μην υπάρχει αύριο.
Και ήρθε το αύριο. Και αναρωτήθηκες αν έκανες μαλακία κι αν θα υπάρχει κι άλλο αύριο μετά το σήμερα. Κι αν αυτή η υπέροχη νύχτα που πέρασες, εκεί όπου όλα έμοιαζαν σωστά, αποδειχθεί ένα τεράστιο λάθος. Διότι δεν την ήξερες και πολύ καλά ή δεν την ήξερες καθόλου. Και μπορεί να την ξαναδείς ή να μην την ξαναδείς ποτέ. Με πόσους άραγε να είχε πάει πριν από σένα; Και με ποιους; Φόραγαν προφυλακτικό ή παραδόθηκαν – σαν και σένα – στη έξαψη της στιγμής; Οι προηγούμενοι σκέφτηκαν άραγε με το σωστό κεφάλι ή με το λάθος, όπως εσύ;
Και σε έτρωγε η αγωνία. «Βρε, λες; Μπα…» Αλλά ένα «μπα» αβέβαιο, που το έλεγες στον εαυτό σου μπας και νιώσεις καλά, μόνο που δεν έπιανε το κόλπο. Και πέρναγαν οι μέρες και η ανησυχία δεν έλεγε να φύγει. Έπιανες τον εαυτό σου να διαβάζει για συμπτώματα του HIV, άρχισες να πίνεις ξαφνικά την πορτοκαλάδα που σου έστυβε η μαμά, να ντύνεσαι πιο γερά μην κρυώσεις, να κάνεις μπάνιο και να ψάχνεις το σώμα σου για σημάδια. Πήγες καλού – κακού να κάνεις εξέταση για AIDS, με σκυμμένο κεφάλι μην σε αναγνωρίσει κανείς και «γίνεις ρεζίλι» - πρέπει να έχασες μερικά χρόνια από τη ζωή σου μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα και να μάθεις ότι ήσουν οκ. Ή έκανες την άλλη «πονηριά», πήγες να δώσεις αίμα. «Κάνουν εξετάσεις όταν δίνεις αίμα, αν έχω κάτι, θα με ειδοποιήσουν».
Ήσουν από τους τυχερούς. Κάποιοι άλλοι δεν ήταν. Εσύ τη σκαπούλαρες χωρίς συνέπειες. Τζόγαρες και κέρδισες. Αλλά το θέμα είναι, μυαλό έβαλες; Ή ξαναέπαιξες με τις πιθανότητες κι άλλη φορά; Ή και άλλες φορές; «Την ξέρω την κοπέλα, είναι σοβαρή, δεν πάει με τον έναν και τον άλλον», είπε αυτός που δεν ξέρει καλά – καλά τον εαυτό του. «Μου είπε ότι έκανε εξέταση τον προηγούμενο μήνα» είπε ο άλλος. «Εντάξει, μια φορά το κάναμε, δεν κολλάς με μια φορά», είπε ο «γιατρός» της παρέας που βέβαια είχε περάσει στη Νομική.
Πόσα άλλαξαν από τη δεκαετία του ‘90 μέχρι σήμερα;
Δεν είμαι και πολύ σίγουρος: τα τελευταία χρόνια η ενημέρωση για το AIDS, για την προφύλαξη, για τους κινδύνους, για τις εξετάσεις, κάπως σαν να έχει ατονήσει, σαν να τη νικήσαμε την αρρώστια, σαν να βρέθηκε το φάρμακο – μόνο που δεν τη νικήσαμε, δεν βρέθηκε το φάρμακο.
Εσύ που «τζόγαρες» τότε, που πέταξες το κέρμα στον αέρα κι αυτό προσγειώθηκε στη σωστή πλευρά, άραγε συνέχισες να παίζεις με τις πιθανότητες τα επόμενα χρόνια; Συνεχίζεις ακόμα; Κι εσύ κι οι ερωτικοί σου σύντροφοι; Κι αν η απάντηση είναι «ναι» και «έλα μωρέ, δεν πάθαμε και τίποτα τόσα χρόνια, τώρα θα το πάθουμε», έχεις καταλάβει ότι για να περάσεις καλά ένα βράδυ, παίζεις ρωσική ρουλέτα με γεμάτο πιστόλι; Τότε τουλάχιστον είχες τη δικαιολογία» (ο Θεός να την κάνει…) «μικρό παιδί ήμουν, δεν είχε πήξει το μυαλό μου».
Τώρα; Τι δικαιολογία έχεις;
Διάβασε όλα τα αφιερώματα της DPG Media για την Παγκόσμια Ημέρα του AIDS εδώ.
