Όταν μιλάμε για AIDS στο μυαλό μας στριφογυρίζουν οι εξής λέξεις: «συνουσία», «προφυλακτικό», «απροσεξία». Στην περίπτωσή του Arthur Ashe ενδεχομένως να ταιριάζει η τελευταία, ωστόσο διαφέρει πολύ από τις συνηθισμένες περιπτώσεις. Διότι δεν προκλήθηκε ποτέ από δική του υπαιτιότητα.
Μάλιστα, ο άνθρωπος που είχε φτάσει στην κορυφή του Παγκόσμιου τένις, ο πρώτος και μοναδικός μέχρι σήμερα Αφροαμερικανός που κοίταξε ποτέ τον κόσμο από το Νο.1 της Παγκόσμιας Κατάταξης, μπήκε στο νοσοκομείο προκειμένου να φιξάρει την καρδιά του και αποχώρησε έχοντας πλέον γίνει φορέας του θανατηφόρου ιού έπειτα από μετάγγιση αίματος.
Πολλοί στη θέση του θα το έβαζαν κάτω, θα κάθονταν σπίτι και θα περίμεναν να τελειώσει το μαρτύριό τους ωστόσο εκείνος ήταν άλλη πάστα ανθρώπου. Πολύ σκληρή. Ανίκητη. Στην καριέρα του και γενικότερα τη ζωή του άλλωστε δεν έμαθε ποτέ να χάνει και αυτό το ακολούθησε μέχρι το τέλος του. Τότε που το κατεστραμμένο πια ανοσοποιητικό του σύστημα δεν μπορούσε να τον κρατήσει στη ζωή απέναντι στην πνευμονία. Το ημερολόγιο έδειχνε 6 Φεβρουαρίου του 1993 και ο Arthur ήταν μόλις 49 ετών.
Η ζωή του έβαζε τρικλοποδιές αλλά εκείνος... χαμπάρι
Ο Arthur Robert Ashe Jr. γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1943 στο Richmond της Virginia και έμαθε από πολύ νωρίς τι θα πει δυσκολία στη ζωή του. Μόλις στα 6 του χρόνια έχασε τη μητέρα του και ταυτόχρονα έπρεπε να διαχειριστεί τις περίεργες φοβίες του πατέρα του.
«Ο πατέρας μου με κρατούσε στο σπίτι, μακριά από κινδύνους. Είχα ακριβώς 12 λεπτά στη διάθεσή μου για να φτάσω από το σπίτι μέχρι το σχολείο και τήρησα αυτόν τον κανόνα από μόνος μου και στο γυμνάσιο». Αυτή του η συνήθεια τον έκανε αρκετά υπεύθυνο, έναν ώριμο άντρα από τα 6 του κιόλας χρόνια.
Και ένα χρόνο αργότερα θα ερχόταν η «γνωριμία» που θα του άλλαζε τη ζωή. Την πρώτη μεγάλη αγάπη της ζωής του. Το τένις.
Ο Arthur ήταν τόσο καλός που οι διακρίσεις δεν άργησαν να έρθουν. Σε μια εποχή που ακόμα ήταν δύσκολα τα πράγματα για τη μαύρη κοινότητα και ιδιαίτερα σε ένα άθλημα με μεγάλη παράδοση στους λευκούς, εκείνος σάρωνε τον ένα τίτλο μετά τον άλλον στις μικρές ηλικίες.
Το μεγάλο «μπαμ» ωστόσο έγινε το 1968, όταν χωρίς να είναι ακόμα επαγγελματίας συμμετείχε στο US Open και στο τέλος του τουρνουά σήκωσε το τρόπαιο μπροστά στα μάτια των έκπληκτων αντιπάλων του.
Το απόλυτο highlight της καριέρας του ήρθε το 1975 όταν επικράτησε του Jimmy Connors στον τελικό του Wimbledon σε ένα παιχνίδι που έχει γραφτεί στην ιστορία.
Ο Ashe δεν ήταν απλώς ένας σπουδαίος τενίστας. Ήταν ο κορυφαίος, το νο.1 της εποχής. Ένας τύπος διαφορετικός από τους υπόλοιπους, που αντί να είναι ντίβα χρησιμοποιούσε τη φήμη του για να βοηθήσει τον κόσμο να γίνει καλύτερος. Όπως το να βοηθά μικρά παιδιά να ασχοληθούν με το τένις αλλά και να μιλάει ανοιχτά κατά του απαρτχάιντ.
Σύντομα όμως θα άρχιζαν και τα προβλήματα
Ο Ashe ήταν σπουδαίος αθλητής και μαχητής της ζωής, ωστόσο η καρδιά του δεν ήταν το ίδιο δυνατή με τη θέλησή του. Το 1979 υπέστη καρδιακή προσβολή κάτι που τον ανάγκασε να αποχωρήσει από τα αθλητικά δρώμενα. Τελικά τη γλίτωσε, ωστόσο αυτό που δεν περίμενε ήταν ότι αυτό του το πρόβλημα θα τον έφερνε αντιμέτωπο με τον ιό HIV.
Το 1987 ο Ashe ένιωσε πως παραλύει το χέρι του και προχώρησε σε επέμβαση στον εγκέφαλό του. Η βιοψία ωστόσο έδειξε ότι μέσα σε όλα τα προβλήματα είχε προστεθεί και ένα ακόμα σημαντικότερο. Οι γιατροί αντιλήφθηκαν ότι ο οργανισμός του είχε μολυνθεί από τον ιό του HIV μέσω μιας από τις μεταγγίσεις αίματος που είχε κάνει το 1983. Ήταν πλέον φορέας.
Παρά τη δυσκολία της κατάστασης ο Ashe το κράτησε για τον εαυτό και συνέχισε να προσφέρει έργο στον κόσμο. Το 1992 ωστόσο απαλλαγμένος πλήρως πια από το βάρος της μυστικοπάθειας, ο Ashe αφέθηκε πλήρως στην ευαισθητοποίησή του σχετικά με την ασθένεια και προσπάθησε να την καταπολεμήσει με κάθε τρόπο. Η USA Today δημοσίευσε το ότι ο Αφροαμερικανός ήρωας έπασχε από τον ιό και αυτό λειτούργησε σαν ξυπνητήρι για να τον καταπολεμήσει. Παρουσίασε λοιπόν μια ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη και ξεκίνησε ένα ίδρυμα κατά του AIDS, για το οποίο και συγκέντρωσε γύρω στα 5 εκατομμύρια δολάρια.
Δεν σταμάτησε ποτέ να εργάζεται, μέχρις ότου το ανοσοποιητικό του σύστημα να τον εγκαταλείψει πλήρως στις 6 Φεβρουαρίου του 1993.
Αυτός ο τόσο σπουδαίος άνθρωπος, ο πρωταθλητής των κορτ, μετά από τόσες δυσκολίες που πέρασε στη ζωή του έδειχνε ικανός σε μια εποχή που ακόμα το AIDS αντιμετωπιζόταν με δέος (όπως θα έπρεπε, άλλωστε), πολύ πριν έρθει ο Μάτζικ Τζόνσον και το «νικήσει», πως θα ήταν ο πρώτος που θα τα κατάφερνε.
Δεν το κατάφερε, αλλά στις συνειδήσεις όλων έμεινε η εικόνα ενός όρθιου ανθρώπου που το πάλεψε μέχρι την τελευταία στιγμή...
Διάβασε όλα τα αφιερώματα της DPG Media για την Παγκόσμια Ημέρα του AIDS εδώ.
Στιγμιότυπα από τη ζωή ενός γεννημένου νικητή, στο φωτογραφικό άλμπουμ που ακολουθεί:
