Πετυχαίνουμε, που λέτε, την Sahara Rey στις οθόνες μας, σκεφτήκαμε «όπα, εδώ είμαστε, τίμιο νέτο!», σηκώσαμε μανίκια και πέσαμε με τα μούτρα στο σκάουτινγκ. Κόσμος να πηγαίνει και να έρχεται στο γραφείο, τηλέφωνα και μέιλς να φεύγουν πέρα-δώθε, στίβες από φακέλους να σκάνε πάνω στα γραφεία μας με όλα εκείνα τα στοιχεία που σχετίζονται με την περιπτωσάρα της.
Μια βραχνή φωνή ακούγεται από την άκρη του διαδρόμου: «Μαλάκες, έχουμε πρόβλημα... Τα είχε κάποτε με τον Τζάστιν Μπίμπερ».
Σιγή. Αμηχανία. Το μόνο που ακούγεται είναι το πιρούνι του Πολυμενέα που πασχίζει να τσιμπήσει μια μπουκιά φακόρυζου. Κανείς δεν έπαιρνε πάνω του την ευθύνη μιας τέτοιας επιλογής.
Μια σκοτεινή φιγούρα από την οποία μπορούσες να ξεχωρίσεις μονάχα το μούσι καθώς έσκαγε πάνω του η δεσμίδα φωτός που είχε καταφέρει να περάσει από τα στόρια, βγαίνει μπροστά στο φως: Είναι ο Χρήστος ο Μπαρούνης. Μιλάει και λέει, στρίβοντας το μουστάκι: «Μάγκες, αν και φαν των Motörhead εδώ δεν χωρούν οπαδικά. Ας την κάνουμε. Ό,τι και να 'ναι, είναι τουμπανάκι».
Ναι. Είναι. Ναι. Είναι.
Ο Χρήστος είχε δίκιο. Μπίμπερ ήθελε, Μπίμπερ ας είχε. Εμείς οφείλουμε να επικεντρωθούμε στο φαίνεσθαι κι όχι στην άβυσσο της ψυχούλας της. Και δόξα τω θεώ, το πρώτο ξεχειλίζει μέσα στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.
Δες, νιώσε, αγάπα.
