Εκεί που δούλευα αμέριμνος, ακούω ξαφνικά μια ιαχή στο βάθος. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον ήχο ακριβώς για να καταλάβετε. Κάτι σαν ΑΑΑΑαααιιιιχχχχχζζζζγκμπ. Όπως οι αντιδράσεις κάτι οπαδών που νομίζουν ότι έχει μπει γκολ, αλλά η μπάλα έχει πάει στην εξωτερική πλευρά των δικτύων. Μέχρι να αποκρυπτογραφήσω τον ήχο, ακολούθησε μία σειρά από μπινελίκια, όπως αυτές των οπαδών του Ολυμπιακού όταν το έχανε πάνω στη γραμμή ο Μπόρχα.
Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι όλα αυτά ανήκουν στον κομματάκι αθυρόστομο Κώστα Χρήστου. Στα καπάκια, και όλως τυχαίως, πριν καν προλάβω να πάω εκεί για να τσεκάρω αν είναι καλά το παιδί, ακούω «Μπάμπη, Μπάμπη έλα να δεις!». Και πήγα. Μέχρι εκεί θυμάμαι. Τα υπόλοιπα μου τα διηγήθηκαν στο 402 του Αγία Όλγα.
Κάτι για μία Αμάντα μου λένε, κάτσε να δω πώς μου 'παν το επίθετο, α ναι, Ροντρίγκεζ. Αμάντα Ροντρίγκεζ! Μπράβο. Αυτή λέει φταίει γι' αυτό που μου συνέβη. Μια Ιταλοπουερτορικανή τρεχαγυρευόπουλος είναι λέει, αλλά δεν μου δείχνουν φωτογραφίες της, για να μην ξαναπάθω το ίδιο.
Μην τους το πείτε, αλλά εγώ την γούγλαρα ξανά στα καβατζωτά. Και βρήκα μερικές φωτογραφίες της.
Μπουμπ...
