Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας, έτσι δεν είναι φιλαράκο; Σε άλλους αρέσει το ουίσκι, σε άλλους η βότκα. Άλλοι φυλάνε πράσινες σημαίες, άλλοι κόκκινες κι άλλοι δηλώνουν Εθνική Ελλάδος. Το ίδιο συμβαίνει και με το κορίτσι των ονείρων μας: άλλοι το προτιμούν ξανθό κι άλλοι μελαχρινό σα να γεννήθηκε σε κάποιο τροπικό δάσος.
Δώσε μου δύο λεπτά να σου πω για τη Λίζα, τον πρώτο μου καταραμένο έρωτα. Πρέπει να’ μουν Α’ Λυκείου και μόλις είχα αρχίσει να μπαίνω στα κόλπα: ποτά, βόλτες, καμάκι κι Άγιος ο Θεός. Έλα όμως που μου κόπηκαν τα φτερά γρήγορα… και για όλα φταίει εκείνη.
Η Λίζα ήταν μια ψηλόλιγνη κοπέλα, με κατάμαυρα μάτια και μαλλιά, τρομερό κορμί και κάτι που σχεδόν δεν είχε καμιά κοπέλα της εποχής: τατουάζ. Έναν σκορπιό που φαινόταν διακριτικά να ξεπροβάλλει από το παντελόνι της. Το κορίτσι ήταν δηλητήριο κανονικό, σε κάθε της κίνηση σκορπούσε θύματα. Και είχα φάει τέτοιο κόλλημα μαζί της που δεν έβλεπα μπροστά μου. Όμως, δυστυχώς, η Λίζα δε με έβλεπε ούτε καν. Ήταν σα να μην υπήρχα, αφού εκείνη καβάλαγε την KTM του Μήτσου από την Γ΄Λυκείου, και χάνονταν στο ηλιοβασίλεμα, ενώ εγώ καθόμουν σα δαρμένο κουτάβι που του πήρανε το μπαλάκι του…
Πέφτοντας χθες το βράδι πάνω στον instagram λογαριασμό που έχει τίτλο ppantelitsa ήταν σα να έπεφτα πάνω στη Λίζα ξανά. Αφού το κορίτσι από την Κύπρο που τον διατηρεί της μοιάζει τρομερά. Το ίδιο καλλίγραμμο κορμί, τα ίδια όμορφα κι άγρια χαρακτηριστικά, το ίδιο λεπτό σουλούπι που όμως ξεχειλίζει από καμπύλες, το ίδιο βλέμμα και αχ… αυτά τα τατού!
Τρελάθηκα σου λέω φίλος, γέμισε το μυαλό θύμησες και δε μπορούσα να ηρεμήσω. Άραζα σπίτι και κοπάναγα το ένα ουίσκι μετά το άλλο μπας και ξεχάσω αυτή τη γλυκόπικρη γεύση στα χείλη. Το μόνο που επαναλάμβανα ξανά και ξανά σαν προσευχή, ενώ χάζευα τις φωτογραφίες που διάλεξα για εσένα, ήταν: «Ppantelitsa λυπήσου με σε παρακαλώ»!
