Βάνα θέλω να σου μιλήσω σε δεύτερο ενικό σήμερα που γιορτάζεις. Όχι γιατί δε σε σέβομαι, το αντίθετο. Σε σέβομαι, και σε έχω σεβαστεί τόσο πολύ, όσο καμία άλλη Ελληνίδα γυναίκα –από τις εκατοντάδες που έχουν δει τα ματάκια μου τόσα χρόνια στο κυνήγι του απόλυτου θηλυκού.
Θέλω να σου μιλήσω, να σου ανοίξω την καρδιά μου, να σου πω πόσο πολύ σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Τότε που φώναζε ο θείος μου στον πατέρα μου, «έλα γρήγορα ρε μαλάκα, δείχνει τη Μπάρμπα γυμνή η τηλεόραση, θα τρελαθώ!». Και έτρεξα και γω, μικρό παιδάκι με κοντά παντελονάκια, και είδανε τα μάτια μου το φως το αληθινό.
Ήταν η ιταλική ταινία “Mediterraneo” και εσύ ήσουνα η πιο ωραία, η πιο ζουμερή γυναίκα στη γη. Τόσο πολύ έγραψες στην καρδιά μου που μετά, σε όλη μου τη ζωή, όποια γυναίκα σου έφερνε έστω και λίγο εγώ την ερωτευόμουνα.
Και μετά που μεγάλωσα, δεν κατάλαβα ποτέ μα ποτέ γιατί Τζένη Μπότση (που την αγαπώ και αυτήν) ρωτούσε τον Σταύρο Τζώρτζογλου «Τι έγινε Κωστάκη, γουστάρεις την χωριάτισσα»; Προφανώς και τη γουστάρει! Υπάρχει κανένας άντρας εκεί έξω που θα μπορούσε να μη λιώνει βλέποντας την Ελληνίδα Μόνικα Μπελούτσι;
Σε τηλεταίνιες σε αγάπησα όπως ο «Ροζ Γάτος», σε προσκύνησα σε ελληνικές σειρές, φωτογραφήσεις έκανες, έπεφταν τα τσιμέντα και εγώ έκοβα τις φωτό και τις κόλλαγα αφίσα στο δωμάτιο μου. Γιατί Βάνα τα πράγματα είναι όπως τα είπε ο Χρήστος Κυριάζης: «Έχω κλάψει για πολλές γυναίκες μα για σένα πιο πολύ».
